Demians

Πριν προχωρήσουμε ας γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις. Από εδώ οι Demians. Ένα «συγκρότημα» που αποτελείται από την κεντρική φιγούρα του Nicolas Chapel, ο οποίος παίζει όλα τα όργανα και τραγουδάει για να συμπληρωθεί από άλλους μουσικούς μόνο στις συναυλίες. Οι Demians είναι Γάλλοι και αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους με μία διετία απόσταση από το ντεμπούτο.

Και από εδώ είναι το progressive κοινό, για να είμαι ακριβής το νεότερο progressive κοινό. Αυτό που γαλουχήθηκε με την πρόσφατη ιστορία των Porcupine Tree ή των Mars Volta, δε διστάζει να παραδεχτεί ότι και οι Muse έχουν τις στιγμές τους και ακούει με την ίδια άνεση και το βαρύτερο alternative. Αυτό που θέλει τη μελωδία του άθικτη αλλά και τους ρυθμούς του εναλλασσόμενους. Το κοινό που θέλει το progressive του να είναι rock και όχι metal, αλλά να μη χαρίζει κάστανα.

Ας δούμε και την προίκα. Οι Demians έχουν μαζί τους εννέα συνθέσεις μέσης διάρκειας περί των 5.5 λεπτών. Οι περισσότερες καταδεικνύουν την ευαισθησία του δημιουργού τους αφού κινούνται σε mid-tempo έως αργούς ρυθμούς. Το "Swing Of The Airwaves" είναι ένα εξαιρετικής ομορφιάς τραγούδι αν και όχι σπάνιας σύλληψης. Το "Tidal" μάλλον προορίζεται για τη βιτρίνα του δίσκου όντας το συντομότερο και δυναμικότερο του συνόλου. Το "Hesitation Waltz" είναι το πιο μαγευτικό από όλα παρασύροντάς σε σε ψυχεδελικούς tribal κόσμους.

Θα είναι πιστοί στη σχέση τους; Δεν είμαι σίγουρος. Τραγούδια όπως τα "Black Over Gold" και "Falling From The Sun" ξεφεύγουν από τα μουσικά σύνορα και στην έντονη συναισθηματικότητά τους λοξοκοιτάνε και προς άλλα μουσικά ρεύματα. Το "Overhead" ενώ ξεκινάει με τη γνωστή συνταγή του Σκαντζοχοιρόδεντρου γρήγορα ενσωματώνει Ινδικά στοιχεία μέχρι τουλάχιστον να απογειωθεί σε ένα κρεσέντο. Τέτοια όμως παραστρατήματα όχι απλώς συγχωρούνται αλλά και ενθαρρύνονται αφού αναζωογονούν το ενδιαφέρον στο ...ζευγάρι.

Τέλος για τις ικανότητες του Nicolas Chapel στα καθήκοντά του δε θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία. Με ό,τι και να καταπιάνεται το φέρει εις πέρας άψογα αφού τόσο τα όργανα φαίνεται να είναι παιγμένα χωρίς κανέναν συμβιβασμό από βιρτουόζους του είδους, αλλά και η φωνή, χωρίς να ξεχωρίζει, δείχνει να κινείται με άνεση σε όλα τα εκφραστικά βάθη και ύψη.

Δε θα πω ψέματα. Δεν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Αλλά πόσοι τέτοιοι δε μας τελείωσαν γρήγορα; Αντίθετα έχει τα εχέγγυα να πατήσει σε στέρεα θεμέλια και άκουσμα το άκουσμα, κυκλοφορία με την κυκλοφορία, να δημιουργήσει την εμπιστοσύνη και την αγάπη που κάνει τους καλύτερους γάμους.

Και τώρα που τα δυό σας γνωριστήκατε καλά νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε στο συνοικέσιο. Συκαλάκι κανείς;