Deathstyle

Από τις λίγες πληροφορίες που μπόρεσα να συλλέξω από το myspace των Deathstyle (www.myspace.com/deathstyleband), θα επιχειρήσω να φτιάξω ένα μικρό βιογραφικό της μπάντας. Το 2006 ο Χρήστος Β., που έπαιζε στους Godmachine, έψαχνε μέλη για να δημιουργήσει ένα νέο συγκρότημα. Οι αλλαγές στο νέο αυτό συγκρότημα, τους Deathstyle, κράτησαν μέχρι τον Απρίλιο του 2007, όταν και το line up ολοκληρώθηκε με την προσθήκη των: Χρήστο (κιθάρες), Τάσο (μπάσο) και Άλεξ (drums). Ο δημιουργός της μπάντας ανέλαβε τα φωνητικά και μοιράστηκε τις κιθάρες με τον συνονόματο του. Λίγο καιρό μετά αποφάσισαν με δικά τους έξοδα να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, ενώ ξεκίνησαν να κάνουν και ζωντανές εμφανίσεις. Δεν ξέρω πότε ακριβώς και για ποιο λόγο οι Deathstyle αποφάσισαν να αποχαιρετήσουν τη χώρα μας και εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο, συνεχίζοντας εκεί την πορεία τους και «θυσιάζοντας» ορισμένα από τα μέλη τους.

Πρώτη επαφή με τους Deathstyle μέσω του ομώνυμου ντεμπούτο τους και με το καλημέρα φαίνονται οι επαναστατικές διαθέσεις τους και οι hardcore καταβολές τους. Pantera, Soulfly, Machine Head και λίγο Slipknot αποτελούν τις πιο διακριτές επιρροές τους. Εντός συνόρων, μπορώ να πω ότι ορισμένα σημεία μου έφεραν στον νου τους God.Fear.None. Εμφανής είναι και η αγάπη των κιθαριστών για το κλασσικό heavy metal, διακρίνοντας καθαρά σκόρπιες Maidenικές μελωδικές γραμμές σε ορισμένα lead μέρη. Τα φωνητικά, άλλοτε ψιθυριστά, άλλοτε οργισμένα και άλλοτε καθαρά, οξύνουν ή αμβλύνουν αντίστοιχα την τραχύτητα των κομματιών. Οι καθαρές κιθάρες χρησιμοποιούνται κυρίως σε πιο ήρεμα περάσματα ή intros.

Αν και στη σελίδα των Deathstyle στις επιρροές τους εμφανίζεται έντονα μια από τις επιδραστικότερες προσωπικότητες του αιώνα μας, τόσο μουσικά όσο και πνευματικά, αυτή του Bob Marley, δύσκολα στο δίσκο αυτό βλέπει κανείς τη μουσική πλευρά αυτής. Εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα αποτελεί το πάντρεμα reggae και hardcore στο "Apocalypse".

Βλέποντας από απόσταση τον πρώτο δίσκο των Deathstyle, διακρίνει κανείς ορισμένα πράγματα που κρατούν τη συνολική προσπάθεια λίγο πίσω. Αν και η παραγωγή δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, για τα ελληνικά δεδομένα κρίνεται μέτρια έως ικανοποιητική. Τα φωνητικά είναι ένα από τα αδύναμα χαρτιά της μπάντας και χρειάζονται αρκετή δουλειά, κυρίως στα καθαρά σημεία. Δυστυχώς και εδώ λείπει η πρωτοτυπία που θα αποτελέσει το στήριγμα για το κάτι παραπάνω, αφού ο δίσκος βαδίζει στα χνάρια των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Για πρώτη προσπάθεια είναι αρκετά καλή, αλλά ελλείψει πρωτοτυπίας δύσκολα θα καταφέρει να ξεχωρίσει.

Μακάρι στο εξωτερικό τα παιδιά να το παλέψουν με όσα εφόδια έχουν και να δημιουργήσουν πραγματικά κάτι το οποίο θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Τα δείγματα που αφήνουν στο Deathstyle μας επιτρέπουν να ελπίζουμε.