Dark The Suns

«Strawberries, cherries and an angel's kiss in spring» λέει ένα παλιό, γνώριμο τραγουδάκι και αυτό ακριβώς θυμήθηκα βλέποντας το εξώφυλλο των Φινλανδών Dark The Suns, μιας dark, gothic metal μπάντας που μου ήταν άγνωστη, μέχρι την στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το δεύτερο και πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, με τον ευφάνταστο τίτλο "All Ends In Silence", σκεπτόμενη: απόλυτο το τέλος, απόλυτη και η σιωπή, ταιριάζουν.

Οι Φινλανδοί είναι μάστορες στο μελαγχολικό gothic ήχο, αριστουργοί στο να δημιουργούν πεσιμιστική ατμόσφαιρα πνιγμένη στα πλήκτρα, λες και η απελπισία κυλάει μέσα στο dna τους. Οι Dark The Suns είναι αυτό ακριβώς που υποδηλώνει και το όνομά τους: τόσο σκοτεινοί που δεν αφήνουν περιθώρια σε κανέναν και σε τίποτα να δει το φως του ήλιου. Αν νομίζετε πως αυτό είναι υπερβολή, το "All Ends In Silence" θα σας πείσει, όπως έπεισε κι εμένα να ασχοληθώ μαζί τους και να τους απολαύσω. Σίγουρα δεν ανακάλυψα την Αμερική, αλλά σε αυτό που κάνουν δίνουν το δικό τους προσωπικό στίγμα με έξυπνες και φρέσκες ιδέες και μαζί με τους Swallow The Sun, Eternal Tears Of Sorrow και Poisonblack φιγουράρουν στην κορυφή του φινλανδικού μελωδικού gothic metal ήχου.

Το "Unbroken Silence", που ανοίγει και το άλμπουμ, βαδίζει σε Nightwish-ιακά μονοπάτια, με μια υπέροχη εισαγωγή που σε βουτάει από τα μαλλιά, και τα ελαφρώς brutal φωνητικά του Mikko Ojala δε σου αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Η μελαγχολία των Lacrimas Profundere του '90 πλανιέται από νωρίς στον αέρα και οι δεξιοτεχνικές αλλαγές στις μελωδικές γραμμές κατά τη διάρκεια των κομματιών τραβούν την προσοχή, κάνοντας τη βαρεμάρα να μοιάζει με κακόγουστο αστείο για το ποιόν των Φινλανδών. Το "Everlasting" που ακολουθεί αναδεικνύεται στο μέγα χιτάκι του άλμπουμ, θυμίζοντας τις παλιές καλές εποχές των Paradise Lost, και το "The Dead End" παραμένει η μεγάλη μου αγάπη, χάρη στα αιθέρια γυναικεία φωνητικά της μπασίστριας, Inka Tuomaala, που «πατάει» κάποια γνωστή Liv Kristine κάτω, για πλάκα.

Λίγο πριν τα μισά του "All Ends In Silence", το ομώνυμο χαμηλώνει τα φώτα, τραβάει την κουρτίνα και επιδίδεται σε σπαραξικάρδιο πένθος, δίνοντας performing κιθάρας για σεμινάριο, σηκώνοντας την απανταχού τρίχα. Το "Sleepless Angels" έρχεται ευθύς αμέσως για να αναπτερώσει ηθικό με την catchy χορευτική διάθεσή του, μέχρι τα περιθώρια που του δίνει το "Rimed With Frost" για να μας θυμίσει «τι εστί Draconian» στα φινλανδικά. Δε θα «πέσουμε» άλλο όμως: το ευφυές "The Rain" παίζει καταλυτικό ρόλο στη θέση «οκτώ» του ψηφιακού δίσκου και το headbanging ξεκινά με απώτερο σκοπό να εξαγνίσει ψυχή και νου, σαν «από μηχανής» θεός, και να σώσει την κατάσταση.

Το ίδιο μοτίβο ακολουθείται και στο επόμενο "Guardians", που κατ' εμέ είναι το πιο αδιάφορο κομμάτι του cd, ενώ το "Gone" έρχεται για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και χωρίς καν να κοιτάξω το play list, καταλαβαίνω πως αναλαμβάνει περίτρανα το κλείσιμο του άλμπουμ. Η χαριστική βολή έχει όνομα (Eliisa Tuomanen) και το ωραίο είναι πως μας το φύλαγε για το τέλος, μιας και τα δεύτερα φωνητικά της αποκτούν αγγελική υπόσταση και, με την κατάλληλη συνοδεία του πιάνου και το βροχερό back ground που αφήνει πολύ έξυπνα να υπονοηθεί ο καλλιτέχνης, η μοναξιά και η καρτερικότητα γίνονται αυτοσκοπός του ακροατή, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει.

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να γράψω έναν εμπνευσμένο επίλογο για να σας παροτρύνω να ψάξετε και να αγοράσετε το άλμπουμ, αλλά αυτή τη στιγμή μου είναι αδύνατο - θέλω να «καθίσει ο καφές» της ακρόασης που εξελίχθηκε σε πραγματική αποκόμιση εμπειριών και συναισθημάτων και να τελειώσω το δεύτερο ποτήρι με το κρύο Ασύρτικο. Το αποφάσισα: όσο η ζωή θα μοιάζει με μια ζεστή κερασόπιττα, θα τρώω τη μουσική με το κουτάλι. Το "All Ends In Silence" είναι το κατάλληλο soundtrack γι' αυτό.