Danzig

Εφτά ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που είχαμε ουσιαστικά νέα από τους Danzig (αγνοώντας το μετριότατο άλμπουμ διασκευών προ διετίας) και η αναμονή είχε χτυπήσει κόκκινο. Βλέπετε, λίγο η επανασύνδεση με τους Misfits και πολύ περισσότερο το ιδιαίτερο χάρισμα της φωνής του Evil Elvis, έκαναν τον δέκατο ολοκληρωμένο δίσκο του να έχει καλλιεργήσει υψηλές προσδοκίες για το ποιόν του.

Το προηγούμενο, "Deth Red Sabaoth" είχε δικαίως χαρακτηριστεί ως μια επιτυχημένη επιστροφή στις early '90s φόρμες και η λογική (μαζί με τις επετειακές εμφανίσεις για το "Danzig III: How The Gods Kill") υπαγόρευε μια αντίστοιχη back to the roots συνέχεια. Κι αν από το εξώφυλλο του Simon Bisley δεν μπορούμε να εξάγουμε εξαρχής ασφαλή συμπεράσματα ως προς αυτό, η εκκίνηση με το ομότιτλο κομμάτι επαληθεύει τα όσα περιμέναμε, έχοντας ξεκάθαρες αναφορές στο παρελθόν.

Σαφώς, τα Industrial ψήγματα συνεχίζουν να υφίστανται μέσα στις συνθέσεις, λόγω και του χαρακτηριστικού παιξίματος του Tommy Victor, αλλά, όπως και στον προκάτοχο του "Black Laden Crown", δεν χαρακτηρίζουν το υλικό του δίσκου. Γεγονός, όμως, αποτελεί το ότι η έναρξη του άλμπουμ μπορεί να χαρακτηριστεί ως και νωθρή, καθώς τα "Eyes Ripping Fire" και "Devil On Hwy 9" που ακολουθούν το ομότιτλο στη ροή, είναι από τις πιο αδιάφορες στιγμές που μας παρουσιάζονται εδώ.

Αντιθέτως, το mid tempo "Last Ride" έχει κάτι από τον σκοτεινό ερωτισμό των πρώτων δίσκων και ξεχωρίζει εύκολα, όπως άλλωστε και το groov-άτο "But A Nightmare". Μάλιστα, η γενικότερη αίσθηση της συνολικής ακρόασης του υλικού είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με το "Deth Red Sabaoth", και σίγουρα πολύ καλύτερο απ' ό,τι αφήνει να εννοηθεί το πρώτο single που επιλέχθηκε.

Οι παρατηρήσεις μου βρίσκονται ουσιαστικά σε δύο τομείς, οι οποίοι βέβαια αποτελούν επανειλημμένως αιτίες συζητήσεως στα περισσότερα άλμπουμ των Danzig. Μιλάω προφανώς για την παραγωγή (και μίξη) του δίσκου, η οποία δεν μου ακούγεται ελαττωματική, αλλά σίγουρα διαφορετική σε ορισμένα κομμάτια, κάτι που, ίσως, υποδηλώνει τη διαφορετική περίοδο κατά την οποία δημιουργήθηκε η εκάστοτε σύνθεση και σίγουρα επηρεάζει κάπως την ομοιογένειά του.

Δευτερευόντως, οι ερμηνείες του αγέραστου Glenn Danzig σίγουρα δεν χωράνε σχολιασμού, αναλογιζόμενοι κιόλας πως η χροιά και τα ερμηνευτικά του trademark δεν έχουν αλλοιωθεί σχεδόν καθόλου, παρά το γεγονός πως βρίσκεται στην έβδομη δεκαετία της ζωής του. Ωστόσο, εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως σε ορισμένα κομμάτια (ουσιαστικά στα προαναφερθέντα "Eyes Ripping Fire", "Devil On Hwy 9" και το "Blackness Falls" κατά κύριο λόγο) ακούγεται ελαφρώς «μπουκωμένος», δίχως να μπορώ να πω με σιγουριά αν γι' αυτό ευθύνεται η παραγωγή η κάποιος άλλος εξωγενής παράγοντας.

Παράπονο δεν μπορούμε να έχουμε, πάντως. Ο Evil Elvis είναι και πάλι εδώ, μπλέκοντας τον αποκρυφισμό με τον αισθησιασμό ιδανικά, όπως άλλοτε. Και το "Black Laden Crown" εκπροσωπεί επάξια τα έχουμε μάθει να αγαπάμε από τους Danzig, με όλα τους τα καλά και τα άσχημα, τις ανατριχίλες και τα «αναθέματα».