Current 93

Κάπου στη Μαλαισία, πριν αρκετά χρόνια, γεννήθηκε ένα αλλιώτικο αγοράκι από τα άλλα, αγγελοκρουσμένο θα έλεγε κανείς, που ξεκίνησε από τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής του να αναρωτιέται για τον θρησκευτικό αποκρυφισμό, τα μυστικά της ζωής και τα Κακά του κόσμου αυτού. Έτσι, έπεσε στα μικροσκοπικά χεράκια του ένα βιβλίο του θρυλικού Aleister Crowley (έτσι εξηγούνται όλα - η αρχή του κακού), τον οποίο έκανε νοητό μέντορα και διδάσκαλό του, όσον αφορά τα θέματα του αποκρυφισμού. Πράγματι, η επιρροή είναι ολοφάνερη, ακόμη και μέσα από τους πρώιμους στίχους που αρχίζει να γράφει από τα πρώτα κιόλας χρόνια, κι έτσι θα δημιουργήσει στις αρχές της δεκαετίας του '80 τους Current 93, ένα όνομα το οποίο θα αντιγράψει από το ονομαστό «ρεύμα του Θελήματος» (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Αν προσπαθήσετε να μπείτε στην πολυπλοκότητα της ψυχοσύνθεσης του David Tibet με σκοπό να ανακαλύψετε και εσείς το νόημα της ζωής, ωσάν άλλοι Monty Pythons, μάλλον δε θα καταφέρετε και πολλά στο να κατανοήσετε κάπως (!) το «τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής», γιατί περί αυτού πρόκειται. Οι δουλειές του Tibet, με γνώμονα την παράνοια και το μεταφυσικό παραλήρημα, περισσότερο ενδιαφέρον έχουν σαν αφηρημένες έννοιες, σα γενικότητες, παρά σαν κάτι χειροπιαστό. Το παράξενο, το αφύσικο, το διαφορετικό, απασχολούν (όλα αυτά τα 26 χρόνια δράσης του γκρουπ) τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη και δυστυχώς εξαιτίας αυτών των εμμονών του, στην πραγματικότητα αυτοπεριθωριοποιήθηκε. Τον χαρακτήρισαν γραφικό, ξεπεσμένο ποιητή και μάταια ονειροπόλο, αλλά εκείνος δεν πτοήθηκε και, αντ' αυτού, συσπείρωσε ακόμη περισσότερο τον πυρήνα των φανατικών οπαδών του, gothheads στην πλειοψηφία τους, λόγω του σκοτεινού παρελθόντος των σχημάτων του Tibet.

Επιστρατεύει κάθε λογής μουσικές (= ήχους) και τεχνικές για να πετύχει τον σκοπό του σε κάθε δουλειά των Βρετανών Current 93, βαδίζοντας τα τελευταία χρόνια πάνω σε πειραματικές folk, βρετανικές φόρμες και κυρίαρχο μέλημά του είναι το αρτιστικό αποτέλεσμα με τα χαοτικά μέρη που εγκλωβίζουν μονόδρομα τις άσωτες ψυχές των tifosi του. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να επιτύχει για άλλη μια φορά στην 582η δουλειά τους (όχι, δεν είναι τόσες πολλές, απλά έχουμε χάσει πια τον λογαριασμό) και το κατορθώνει εξαίσια. "Of Ruine Or Some Blazing Starre" ονομάζεται το καινούριο του θλιμμένο δημιούργημα (στην ουσία πρόκειται για επανακυκλοφορία του 1994), το οποίο και αφιερώνει σε μερικούς από τους ανθρώπους της Τρέλας που έζησαν σε βάθος χρόνων, από το 1602 μέχρι και τα νεότερα έτη του 1964. Σημειώστε: William Lawes, Charles Sims, Louis Wain και HR Wakefield. Εξ' αυτών, ο κύριος Wain πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Napsbury Asylum, μιας και έπασχε από σχιζοειδείς νόσους (κι εκεί απεβίωσε, έγκλειστος στον δικό του κόσμο από γάτες που είχε πλάσει, όχι μόνο στο μυαλό του, αλλά και στα έργα του).

Ετούτη εδώ η κριτική θα μπορούσε να αναλωθεί σε χιλιάδες αναλύσεις για κάθε σύνθεση του Tibet ξεχωριστά από τις 14 που περιέχει το cd και ξέρω πως δε θα το αντέξετε. Ενδεικτικά, θα αναφερθώ σε δυο από αυτές για να σας «ανοίξω» ή «κλείσω» την όρεξη (όπως θέλετε, πείτε το). Ξεχώρισα το "Moonlight, You Will Say" για τη λιτή, απέριττη και συνάμα θρησκειολογική του δράση. Πρόκειται για ένα τελετουργικό κομμάτι, παρμένο από τον πιο γνωστό ύμνο της χριστιανικής εκκλησίας, που βασίζεται στον ψαλμό 51 (βλέπε Μετάνοια του Δαβίδ): «I have seen this world as a great howl of pain, I have seen this world as a great ocean of blood, I have seen this world as the acme of all suffering, I have seen this world as the great disappointment». Κι επίσης, το "The Great, Bloody And Bruised Veil Of The World" που ακούγοντάς το, από τις πρώτες κιόλας νότες της απογοητευμένης ακουστικής κιθάρας, στο μυαλό έρχονται θύμησες από τις δουλειές των Current 93 που έχουμε αγαπήσει όπως το "Lucifer Over London" (αν σας θυμίζει κάτι αμυδρά ο τίτλος, το έχουν διασκευάσει και οι δικοί μας Rotting Christ!).

Μόνο για απαιτητικούς ακροατές, εραστές του ονείρου, λάτρεις του μυστικισμού και θλιμμένους διαβάτες (you know who you are). Για τα υπόλοιπα «αυτιά», μάλλον πολύ κακό για το τίποτα.

* Τελικά, η ζωή είναι ωραία - αρκεί να μην την παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά. Miserere...