Crowbar

Symmetry In Black

Century Media (2014)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 14/05/2014
Με σύμμαχο την εξαιρετική παραγωγή, οι Crowbar μας πωρώνουν αλλά δεν καταφέρνουν να κρύψουν τις πολλές συνθετικές αδυναμίες που οδηγούν σε έναν ρηχό δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι δύο από τις πιο πρωτοπόρες sludge μπάντες επιστρέφουν δισκογραφικά την ίδια ημερομηνία. Ούτε συνεννοημένες να ήταν (που μπορεί πλάκα-πλάκα να ήταν κιόλας). Ο λόγος γίνεται για τους Crowbar και Eyehategod αλλά αν και μάλλον οι δεύτεροι θα κλέψουν λίγο περισσότερο τα φώτα της δημοσιότητας, λόγω της επανεμφάνισης τους μετά από 14 χρόνια, μόνο αδιάφορους δεν μας αφήνουν οι πρώτοι. Επειδή δηλαδή επέλεξε ο μεγάλος frontman Kirk Windstein να μην παρατήσει ποτέ να κάνει την κάβλα του, θα μπουν οι Crowbar σε δεύτερη μοίρα; Όχι βέβαια.

Από τις πιο συνεπείς με την κορυφή sludge μπάντες, δεν σταμάτησαν ποτέ να μας προσφέρουν δισκάρες (εξαιρώντας ένα μικρό εξαετές διάλειμμα από το 2005 μέχρι το 2011, ανάμεσα στα "Lifesblood For The Downtrodden" και "Sever The Wicked Hand"), παρά τις πολλές συνεχείς αλλαγές στο line-up τους. Με κινητήρια δύναμη την ακόρεστη όρεξη του Windstein (ο οποίος μάλιστα για είκοσι περίπου χρόνια το έπαιζε σε διπλό ταμπλό, Crowbar και Down), επιστρέφουν φέτος, τρία χρόνια μετά το πολύ καλό "Sever The Wicked Hand". Όπως σχεδόν σε κάθε δίσκο των Crowbar έτσι κι εδώ, έχουμε τις καθιερωμένες ανακατατάξεις: Ο επί χρόνια μπασίστας Patrick Bruders αποχώρησε για να αφοσιωθεί στους Down στους οποίους μπήκε πριν δυο χρόνια και πλέον τη θέση του έχει αναλάβει ο Jeff Golden των Guerra και My Uncle The Wolf.

Το 2014 βρίσκει τους Crowbar ξανά σε κέφια αλλά αυτή τη φορά ακούγονται πιο γερασμένοι από ποτέ. Ο ήχος τους είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός και χάρη στην εκπληκτική παραγωγή, το υλικό τους ακούγεται αρκούντως εντυπωσιακό και βαρύ. Αυτό όμως δεν αρκεί για να κρύψει τις πολλές αδυναμίες που εντοπίζονται στις συνθέσεις, οι οποίες μοιάζουν με ξαναζεσταμένο φαγητό, χωρίς να παρουσιάζουν την παραμικρή έκπληξη (παρά μόνο κάποιες δυσάρεστες που θα αναφέρω πιο κάτω). Ο Windstein στο να γράφει πωρωτικά riff είναι μανούλα και εδώ υπάρχουν αρκετά αξιόλογα ειδικά όταν κρατάει στην τσίτα τις συνθέσεις αλλά όταν απλώνεται σε πιο αργά θέματα μοιάζει να χάνει τη μπάλα. Βαρετός με ανέμπνευστα, πανομοιότυπα και τετριμμένα μελαγχολικά θέματα που αποτελούν τον βασικότερο λόγο που κάνουν το "Symmetry In Black" να χωλαίνει.

Όπως ανέφερε πιο πριν, ο δίσκος περιέχει κάποιες δυσάρεστες εκπλήξεις που εντοπίζονται στα φωνητικά του Windstein. Ενώ η φωνή του ακόμα στάζει μαγκιά και έχει αυτή τη southern-ίλα που όλοι γουστάρουμε να ακούμε, εδώ αποφάσισε να πειραματιστεί με πιο αιθέρια (για να το θέσω κομψά και όχι χειρότερα) φωνητικά. Στα "Amaranthine" και "The Foreboding" (τα οποία πρέπει να είναι τα χειρότερα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ) παρουσιάζει μια πιο ευαίσθητη πλευρά τόσο συνθετικά όσο και φωνητικά, που όμως δεν του πάει καθόλου και ακόμα περισσότερο, τον εκθέτει.

Οι Crowbar λοιπόν, στον αισίως δέκατο δίσκο τους, στραβοπατάνε. Κρατάω την εξαιρετική παραγωγή και μερικά αξιοπρόσεκτα riff που καταφέρνουν και αναδεικνύουν αρκετά κομμάτια αλλά από εκεί και πέρα δεν υπάρχει κάτι άλλο που να χρήζει ιδιαίτερης προσοχής με αποτέλεσμα να ξεχαστεί γρήγορα. Δεν πειράζει, μετά από 25 χρόνια καριέρας και εννιά υπέροχους δίσκους, δικαιούσαι να κάνεις ένα στραβοπάτημα. Παραμένεις μεγάλος όπως και να έχει.
  • SHARE
  • TWEET