Ένας Moonshiner που δεν πουλάει το παράνομο αλκοόλ που παρασκευάζει και το φυλάει για τον γάμο του. Τις Τρίτες προσπαθεί να κάνει εκπομπή στο Rocking Radio με τον έτερο εκτός νόμου...
«The Power Of The Riff Compels Me» γράφει ένα μπλουζάκι των Down και είναι η πρέπουσα περιγραφή για το "Ritual Abuse" των Cough. Εκεί που όλα έδειχναν πως οι Electric Wizard θα έπαιζαν μόνοι τους μπάλα και φέτος, η τετράδα από τη Virginia μπήκε στο λασπώδη και sludgy αγωνιστικό χώρο, διαλέγοντας το ίδιο τέρμα με τους Άγγλους. Συμπαίκτες για μένα κι όχι αντίπαλοι και κάπου εδώ τελειώνει εν τη γενέσει της η όποια κόντρα περί καλύτερου δίσκου. Είναι προφανές πως οι Electric Wizard είναι σημείο αναφοράς στη μουσική των Cough κι όποιος ισχυριστεί το αντίθετο εθελοτυφλεί, από την άλλη όμως το "Ritual Abuse" έχει το χάρισμα και την άνεση να στέκεται μόνο του χωρίς δανεικά δεκανίκια.
Η εντύπωση της πρώτης ακρόασης παραπέμπει στην 53λεπτη εκδοχή τους στο "Satanic Rites Of Drugula", όντας απογαλακτισμένοι από τη drone διάθεση του "Sigillum Luciferi", όχι πλήρως αποβαλτομένοι, σίγουρα όμως μέσα σ' ένα ψυχεδελικό doomάνι. Δεν είναι η ψυχεδέλεια του καμμένου χασικλή, είναι εκείνη του μερακλή που ζυμώνει και ψήνει χορτόπιτα (όχι της γιαγιάς) και ίσως εδώ να βρίσκεται μια ειδοποιός διαφορά με την παρέα του Jus Oborn. Θεωρώ επίσης επίτευγμα και μεγάλο προτέρημα το γεγονός ότι ενώ οι πέντε συνθέσεις του δίσκου βρίσκονται σε μια νοητή ευθεία μεταξύ τους και κυλούν στο ίδιο μοτίβο, υπάρχουν ταυτόχρονα πέντε διαφορετικοί ήρωες κάθε φορά, που στήνουν ένα απροσπέλαστο τείχος στην επίθεση της κούρασης και της μονοτονίας.
Μπορεί να είναι τα προφανή, αλλά είναι τόσο σωστά δομημένα, που ενίοτε ακούγονται απρόσμενα. Αναφέρομαι στην εναλλαγή «βρώμικων» και «καθαρών» φωνητικών, στο μπάσο, στα κιθαριστικά solo, στα τύμπανα και βεβαίως βεβαίως στα riff. Ο αφανής όμως κι έκτος ήρωας είναι η σειρά των τραγουδιών, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν υπάρχει ιδανικότερη αλλαγή από το φινάλε του "Crippled Wizard" και την έναρξη του "Crooked Spider". Μπορεί το παίξιμο του Joey Arcano στα τύμπανα να προσδίδει μια Sword-ική ατμόσφαιρα, τα solo και τα riff του David Cisco να κρέμονται από τα μουστάκια του Iommi και οι μπασογραμμές του Parker Chandler να χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά, σαν το βόμβο ενός ισχυρού μετασεισμού, η αξία τους όμως θα ήταν εμφανώς παραγνωρισμένη χωρίς τη μελετημένη απόφαση του «1 έως 5».
Το "Ritual Abuse" είναι χυμαδιό μέσα στην ορθολογικότητά του. Έχει την ιδανική ποσότητα ανεπιτήδευτης μαστούρας και δεν είναι προϊόν παραισθήσεων. Έχει αποβάλλει από τον οργανισμό του όσα sludge-o-drone-o-βακτηριδία χρειάζεται για να τραβήξει το ενδιαφέρον και των παραδοσιακών doomsters κι έχει διατηρήσει τόσα ώστε να μη διώξει και τους «καμμένους». Ψυχή έχουν κι αυτοί άλλωστε, όπως ψυχή έχει και το "Crooked Spider" που έχει βγάλει ρίζες στα ακουστικά μου: "Who Will Save You Now";
Υ.Γ.: «Ποιός θα με σώσει; The Power Of THE Riff στο 06:36...»
Η εντύπωση της πρώτης ακρόασης παραπέμπει στην 53λεπτη εκδοχή τους στο "Satanic Rites Of Drugula", όντας απογαλακτισμένοι από τη drone διάθεση του "Sigillum Luciferi", όχι πλήρως αποβαλτομένοι, σίγουρα όμως μέσα σ' ένα ψυχεδελικό doomάνι. Δεν είναι η ψυχεδέλεια του καμμένου χασικλή, είναι εκείνη του μερακλή που ζυμώνει και ψήνει χορτόπιτα (όχι της γιαγιάς) και ίσως εδώ να βρίσκεται μια ειδοποιός διαφορά με την παρέα του Jus Oborn. Θεωρώ επίσης επίτευγμα και μεγάλο προτέρημα το γεγονός ότι ενώ οι πέντε συνθέσεις του δίσκου βρίσκονται σε μια νοητή ευθεία μεταξύ τους και κυλούν στο ίδιο μοτίβο, υπάρχουν ταυτόχρονα πέντε διαφορετικοί ήρωες κάθε φορά, που στήνουν ένα απροσπέλαστο τείχος στην επίθεση της κούρασης και της μονοτονίας.
Μπορεί να είναι τα προφανή, αλλά είναι τόσο σωστά δομημένα, που ενίοτε ακούγονται απρόσμενα. Αναφέρομαι στην εναλλαγή «βρώμικων» και «καθαρών» φωνητικών, στο μπάσο, στα κιθαριστικά solo, στα τύμπανα και βεβαίως βεβαίως στα riff. Ο αφανής όμως κι έκτος ήρωας είναι η σειρά των τραγουδιών, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν υπάρχει ιδανικότερη αλλαγή από το φινάλε του "Crippled Wizard" και την έναρξη του "Crooked Spider". Μπορεί το παίξιμο του Joey Arcano στα τύμπανα να προσδίδει μια Sword-ική ατμόσφαιρα, τα solo και τα riff του David Cisco να κρέμονται από τα μουστάκια του Iommi και οι μπασογραμμές του Parker Chandler να χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά, σαν το βόμβο ενός ισχυρού μετασεισμού, η αξία τους όμως θα ήταν εμφανώς παραγνωρισμένη χωρίς τη μελετημένη απόφαση του «1 έως 5».
Το "Ritual Abuse" είναι χυμαδιό μέσα στην ορθολογικότητά του. Έχει την ιδανική ποσότητα ανεπιτήδευτης μαστούρας και δεν είναι προϊόν παραισθήσεων. Έχει αποβάλλει από τον οργανισμό του όσα sludge-o-drone-o-βακτηριδία χρειάζεται για να τραβήξει το ενδιαφέρον και των παραδοσιακών doomsters κι έχει διατηρήσει τόσα ώστε να μη διώξει και τους «καμμένους». Ψυχή έχουν κι αυτοί άλλωστε, όπως ψυχή έχει και το "Crooked Spider" που έχει βγάλει ρίζες στα ακουστικά μου: "Who Will Save You Now";
Υ.Γ.: «Ποιός θα με σώσει; The Power Of THE Riff στο 06:36...»
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
