Cosmo

Αντιμετωπίζω πλέον με μεγάλη επιφύλαξη κάθε δίσκο που κυκλοφορεί κάτω από την ταμπέλα «Μελωδικό Rock», και δη υπό την «αιγίδα» της Frontiers. Δυστυχώς στο συγκεκριμένο κλάδο υπάρχει αδικαιολόγητη στασιμότητα, διαρκής επανάληψη και ατελείωτο αναμάσημα ήχων. Λίγοι τολμούν να κάνουν το βήμα παραπάνω και να εκσυγχρονίσουν τον ήχο τους, όπως για παράδειγμα έπραξαν οι Europe.

Κάπως έτσι λοιπόν, μου είχε δημιουργηθεί η αίσθηση πως γνώριζα a priori τι θα ακούσουν τα αυτάκια μου σε ένα δίσκο που διαφημίζεται ως η νέα δουλειά του πρώην τραγουδιστή των «υπερπαραγωγικών» Boston. Προς μεγάλη μου έκπληξη αλλά και ευχαρίστηση, διαψεύστηκα. Και μάλιστα πανηγυρικά. Ο Fran Cosmo αποδεικνύει ότι έχει τα κότσια να φρεσκάρει τον ήχο που έχει χαρακτηρίσει τις προηγούμενες δουλειές του. Βοηθούμενος από το γιο του Antonio, που προφανώς έχει ακούσει και κάτι παραπάνω από μπάντες των 90’s σε σχέση με τον πρεσβύτερο Cosmo, μας προσφέρει ένα δίσκο ο οποίος συνδυάζει με άρτιο τρόπο το μελωδικό με το σύγχρονο rock. Χαμηλοκουρδισμένες και βαριές κιθάρες, μοντέρνα παραγωγή, και ήχοι που παραπέμπουν από τους Linkin Park, μέχρι τους Tool και τους Soundgarden, χωρίς όμως να χάνεται το γενικότερο νόημα της μελωδίας. Αν ψάχνετε εδώ τη συνέχεια των Boston θα απογοητευθείτε. Εκτός και αν θέλετε να ακούσετε πως θα μπορούσε να είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα εξέλιξη του θρυλικού group, εάν και πότε ο κύριος Scholz αποφασίσει να κάνει νέα δουλειά.

Θα βρει ανταπόκριση στο κοινό το νέο εγχείρημα των δύο Cosmo; Δύσκολα. Κατάφεραν να μας κερδίσουν με τον πρώτο δίσκο τους; Αναμφίβολα…