Comadre

Θα έλεγα ότι ο νέος χρόνος μου «μπήκε» με ένα φανταστικό μουσικό νέο που δεν είναι άλλο από τη δισκογραφική και επιτέλους ολοκληρωμένη επιστροφή των αγαπημένων hardcore punk ηρώων Comadre. Τέσσερα περίπου χρόνια μετά το εξαιρετικό "A Wolf Ticket" και πολύ περισσότερα από το φανταστικό "Burn Your Bones", έναν δίσκο ορόσημο για την παγκόσμια σκηνή, και «hardcore» με όλη τη σημασία της λέξεως, οι Αμερικανοί σημαιοφόροι του διεθνούς screamo κυκλοφορούν το ομώνυμο άλμπουμ τους, επισφραγίζοντας για μία ακόμη φορά την εργατικότητα και την αφοσίωση που τους χαρακτηρίζει. Οι Comadre είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που δε σε αφήνουν σε ησυχία. Με διαρκή συμμετοχή σε συλλογές, official mixtapes, αλλά και split με εξαιρετικές μπάντες, έχουν αποδείξει τρανταχτά πως η underground κουλτούρα κυκλοφορεί για τα καλά στις φλέβες τους, και πως η παρουσία τους σε αυτό τον έρμο κόσμο δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαία.

Επιπλέον όταν μία μπάντα, της οποίας τον ήχο λατρεύεις, αποφασίζει να εξελίξει τη μουσική της ανακαλύπτοντας νέους ορίζοντες και καταφέρνει παρ' όλα αυτά να σε κρατήσει εκεί, τότε μία απαράμιλλη ευτυχία διατρέχει όλο σου το είναι. Γιατί κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει και με το ομώνυμο φετινό άλμπουμ των Comadre. Σε αυτόν τον δίσκο γίνεται πράξη κάτι που για καιρό τώρα σκεφτόταν και επιχειρούσε δειλά δειλά το συγκρότημα, ένα μπαστάρδεμα δηλαδή του punk rock με μία περισσότερο pop και χορευτική αισθητική. Για παράδειγμα ανάλογες υποψίες μου είχανε περάσει από το μυαλό ακούγοντας το περσινό φανταστικό EP της μπάντας, "Cold Rain", οι οποίες όμως -όπως και να το κάνουμε- δεν αποτελούν ένα δείγμα που μπορεί να σε πείσει. Αντιθέτως δώδεκα ολόκληρα κομμάτια αρκούν, για να με κάνουν να βάλω τα screamo παπούτσια μου -όπως είπε αυτολεξεί φίλτατος συνεργάτης- και να χορέψω ασταμάτητα μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου.

Ο δίσκος μπαίνει για τα καλά στο ψητό με το μικροσκοπικό "Color Blind" και την απίστευτη κομματάρα "Cold Rain", γνωστή από το προαναφερθέν EP και ικανή να με κάνει να νιώσω ο βασιλιάς της πίστας. Σ' ένα κλίμα ευφορίας, αταξίας αλλά και αλητείας, η κυκλοφορία ξεδιπλώνει την ομορφιά της με πραγματικά feelgood ρυθμικά κομμάτια, τίγκα στα pop χαρακτηριστικά, τα οποία θα έλεγα πως αναδεικνύονται ιδιαιτέρως με την προσθήκη ασυνήθιστων για τα δεδομένα της μπάντας μουσικών οργάνων -πλήκτρα, σαξόφωνο, διάφορα κρουστά- και συμπληρώνονται ιδανικά με τα ήρεμα αφηγηματικά φωνητικά που εμφανίζονται σε τραγούδια όπως τα "Summercide" και "Drag Blood". Παράλληλα οι γνωστές συναισθηματικά φορτισμένες κραυγές της μπάντας μαζί με τις φανταστικές μελωδίες της, προσδίδουν στο σύνολο έναν χαρακτήρα, που όμοιό του δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν έχω ακούσει πρόσφατα. Ίσως οι Καναδοί πρωτοεμφανιζόμενοι Single Mothers να παίζουν παρόμοια μουσική, αλλά με απόλυτη σιγουριά κάθε μία μπάντα έχει την δική της ταυτότητα.

Παρά την οποιαδήποτε αλλαγή, παρά την οποιαδήποτε στροφή, οι Comadre εξακολουθούν να είναι punk και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εξακολουθούν να βγάζουν το λεγόμενο feeling του punk rock, αυτή τη φορά μέσα από ένα περισσότερο pop και λιγότερο hardcore μουσικό πρίσμα. Είναι ένα συγκρότημα που εδώ και χρόνια το παρακολουθούμε να εξελίσσεται, να μεγαλώνει και να ωριμάζει με βάση πάντα τα δικά του δεδομένα, και δε νομίζω να υπάρχει κάτι ομορφότερο και πιο φυσικό στη μουσική πορεία ενός καλλιτέχνη.