Christopher Owens

Κάναμε λάθος, πρέπει να το παραδεχτούμε. Όσο απότομα, τόσο μάλιστα που χωρίς να σκεφτούμε βιαστήκαμε να τον χρίσουμε θιασώτη του σύγχρονου indie rock, έτσι εν αντιθέσει αυτή την φορά ας κρατήσουμε μια πισινή για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Διότι το (μετά την ίσως αναμενόμενη διάλυση των Girls) solo ντεμπούτο του Christopher Owens «έχει κάτι, αλλά τελικά δεν..».

Όταν κάποιος καλλιτέχνης αποφασίζει να κυκλοφορήσει δίσκο κάτω από το όνομα του και μόνο (καλά εντάξει οι Girls σαν μια μπάντα γύρω από αυτόν ήταν μέχρι και στην τελευταία τους μορφή, αλλά δεν βαριέσαι), συνήθως περιμένεις να ακούσεις κάτι περισσότερο αυτοβιογραφικό και στην προκειμένη αφού εν λόγο κύριος έχει περάσει πολλά στην ζωή του αναμέναμε κάτι μεγάλο. Και πως άλλωστε να μην περιμένουμε κάτι τέτοιο όταν στον παρελθόν έχει γράψει τραγούδια βασιζόμενος σε προσωπικά πάθη κόβοντας μας την ανάσα με το περίσσιο φόρτο στα σωθικά τους (βλέπε "Myma").

Για να εξηγηθώ εξ' αρχής λοιπόν, το "Lysandre" είναι ένα concept άλμπουμ που μιλά για την πρώτη περιοδεία των Girls (τους φόβους, τον ενθουσιασμό κτλ βλέποντας το fanbase τους να μεγαλώνει) και για κάποιο κορίτσι που γνώρισε σε ένα φεστιβάλ στην Γαλλία.

Τι; Aυτό μόνο; Μίλα μας αγόρι μου για τις αιρέσεις που ήσουν μπλεγμένος από γεννησιμιού σου, απολογήσου για την εξάρτηση από τα ναρκωτικά ("Substance") και κάνε κομμάτια την καρδούλα μας με ένα απλό «but if i had love i'd throw it all away», τι είναι αυτά τα «Tongue in my ear, hair in my mouth, I want you to figure me out» και «If your heart is broken, you'll find fellowship with me»;

Εντάξει, ας αφήσω το κλαψούρισμα (θα το επαναφέρω στο τέλος και θα δικαιολογηθεί σωστότερα) και ας πω και μια καλή κουβέντα, διότι το ταλέντο του Owens όπως και να το κάνουμε είναι ιδιαίτερο και ο δίσκος δεν είναι τόσο σκάρτος. Το "Lysandre" είναι γλυκό (σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που σε ξελιγώνει), έχει πολύ καλή παραγωγή (οι ενορχηστρώσεις απογειώνουν ορισμένα κομμάτια) και βασίζεται σε ένα εξαίσιο theme.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στον Owens πως ερωτεύτηκε, όπως κανείς δεν μπορεί να του μετριάσει την χαρά που ροκάρει στην Ν. Υόρκη. Lo-fi και Baroque-pop από την μια και σαξόφωνα με funk ξεσπάσματα από την άλλη δημιουργούν μια όμορφη εναλλαγή και αυτό το μεσαιωνικό theme (θα ταίριαζε τόσο πολύ σε ένα folk concept άλμπουμ) που ακούγεται διάσπαρτα στον δίσκο παιγμένο από κιθάρα μέχρι ταμριριμ σου καρφώνεται στο μυαλό και δεν λέει να φύγει.

Όμως ο δίσκος χάνει σε βάθος. Το Lysandre μου δίνει την αίσθηση του «περνάει ο μεγάλος μουσικός από την πόλη μας να μας παρουσιάσει την νέα του δουλειά που μιλά για...». Έντονοι πειραματισμοί αλλαγής κατευθύνσεως δεν υπάρχουν και ολάκερο το new weird america πάει περίπατο με τα popy τραγούδια να φαίνονται τόσο σοβαροφανή σε σχέση με το παρελθόν όπως το ίδιο και το σουλουπωμένο μαλλί μπροστά στο προηγούμενο.

Ο Owens δήλωσε πως το "Lysandre" ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, κάτι που έπρεπε να βγει από μέσα του. Ναι ωραία, καλά έκανε... Ας πάμε παρακάτω τώρα γιατί έχει να δώσει πολλά ακόμα.

Υ.Γ.  Αν δεν έχετε ιδέα για τον κύριο που αφορά το κείμενο και θέλετε να ακούσετε το συναίσθημα να στάζει σε μια ψυχεδελικά ρομαντική μπανιέρα γρήγορα στο "Broken Dreams Club".