Chris De Burgh

Πείτε το ένοχη απόλαυση, παιδική ασθένεια που κρατάει ακόμα ή απλώς τεράστια αδυναμία στις απλές μελωδίες και τις περίτεχνες ιστορίες, αλλά η μουσική του Chris De Burgh ασκεί μία ανεξήγητη γοητεία πάνω μου. Προφανώς με πολλές μεταπτώσεις στα ποιοτικά του χαρακτηριστικά και με μία φθίνουσα πορεία, που τα τελευταία χρόνια τον έχει κρατήσει μακριά από καλλιτεχνικές δάφνες, έχει παρ' όλα αυτά καταφέρει να κρατάει «ζεστό» το κοινό του με τακτικές κυκλοφορίες και πάντα με κάποιες εκλάμψεις έμπνευσης.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά στα πρώτα άλμπουμ του De Burgh υπήρξε πάντα ο κόσμος που ήταν ικανός στιχουργικά να αναπαραστήσει και η ολοκληρωμένη ιστορία που κατάφερνε μέσα σε τετράλεπτα τραγούδια να παρουσιάσει. Συνήθως, δε, τα θέματά του αντλούνταν είτε από τη θρησκευτική και ιστορική παράδοση, είτε από πολεμικές - ηρωικές πράξεις, πραγματικές ή φανταστικές. Φυσικά υπήρξε έντονο και το ερωτικό στοιχείο και δυστυχώς από τη στιγμή της επιτυχίας του "Lady In Red" και μετά αυτό κυριαρχεί στη θεματολογία του και μάλλον κάπου εκεί, παρά το απόγειο της εμπορικής του καταξίωσης, εντοπίζεται και η απαρχή της ποιοτικής του πτώσης. Η επιστροφή του στον επικό στίχο, λοιπόν, δεν είναι παράξενο που σηματοδοτεί και την ανάκαμψή του, τουλάχιστον στα αυτιά όσων τον αγάπησαν με τις δουλειές του κυρίως της δεκαετίας του '70. Ακόμα και ο τίτλος είναι μία ευθεία παραπομπή στην, ίσως, καλύτερη δουλειά του, το "Spanish Train & Other Stories" του 1975.  

Αυτή τη φορά θα χρειαστεί να βασιστεί στο βιβλίο του J. Meade Falkner με τον ίδιο τίτλο, μία νουβέλα σχετικά με τις περιπέτειες ενός νεαρού αγοριού με λαθρέμπορους ναυτικούς στα μέσα του 18ου αιώνα. Την ιστορία αυτή υπηρετεί σωστά και η μουσική του Chris De Burgh στην 50λεπτη σουίτα, που αποτελεί το πρώτο και βασικό μέρος του άλμπουμ και περιλαμβάνει, εκτός από ολοκληρωμένα τραγούδια, ορχηστρικά ιντερλούδια και αφηγηματικά μέρη που προωθούν την ιστορία. Το ύφος αντλείται από την Κέλτικη folk μουσική, τη μπαλάντα αλλά και τα πειρατικά τραγούδια, ενώ εναλλάσσονται τα ακουστικά με τα ηλεκτρικά όργανα και τη συμφωνική ορχήστρα.

Αν και, μουσικά, κάποια ενδιάμεσα σημεία θα μπορούσαν να είχαν παραληφθεί, ενώ δεν ξεφεύγει και εντελώς από το μελό, μέσα από αυτή τη διαδικασία και το κλίμα που δημιουργεί ξεπετάγονται εθιστικά τραγούδια, όπως τα "The Light On The Bay/Have A Care", "The Escape", "The Secret Of The Locket", "Treasure And Betrayal", "The Storm".

Υπάρχουν όμως και οι «υπόλοιπες ιστορίες», που λέει και ο τίτλος, έξι τραγούδια εκτός του concept δηλαδή. Εδώ έχουμε μία επιστροφή στον Chris De Burgh των τελευταίων δίσκων με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Οι συνθέσεις είναι όλες σε αργό tempo και δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο να δείξουν. Χωρίς, τουλάχιστον, να είναι κακές, δεν προσθέτουν κάτι στην άποψη που διαμορφώνω ήδη από το πρώτο μέρος του δίσκου και αυτό σε μεγάλο μέρος πιστώνεται στη ζεστή, καθαρή και εξαιρετικά διατηρημένη φωνή του De Burgh που τις σώζει από την κοινοτυπία.

Καλοδεχούμενη η επιστροφή του μεγάλου τροβαδούρου στη δισκογραφία, ακόμα πιο καλοδεχούμενη η επιστροφή του στο στυλ που υπηρέτησε καλύτερα από όλα και με χαρά απονέμουμε στο "Moonfleet & Other Stories" τον τίτλο του καλύτερού του δίσκου ίσως τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τώρα μπορώ να λέω με λίγη περισσότερη περηφάνεια ότι ο Chris De Burgh μου αρέσει (ακόμα).