Casino Steel

Έχω ένα φίλο που ισχυρίζεται ότι το μέλλον της αγαπημένης μας μουσικής είναι η επιστροφή σε απλές folk φόρμες. Η άποψη αυτή έχει ακουστεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, ειδικά όποτε κάποιος τραγουδοποιός του ιδιώματος κάνει μια σχετική επιτυχία προσφέροντας νέο πάτημα στους υποστηρικτές της.
Ο ίδιος φίλος μου λέει συχνά ότι οι λευκοί μουσικοί παίζουν τη μουσική που έβγαλαν οι μαύροι τα προηγούμενα χρόνια και παίρνουν το μεγαλύτερο μερίδιο της δόξας και της επιτυχίας. Με αυτό συμφωνώ περισσότερο, συμβαίνει άλλωστε κατά κόρον στα περισσότερα συγγενή (και μη) είδη με τη ροκ (funk, blues, reggae, jazz κτλ).

Ο Casino Steel (The Hollywood Brats, The Boys) είναι μια ακόμη απόδειξη των προηγουμένων. Αναπαράγει παλιά standards (Hank Williams, Louis Armstrong) και μαζί με μερικές αρκετά απλές δικές του συνθέσεις φτιάχνει 14 τραγούδια που, αν και θυμίζουν έντονα τους γίγαντες του παρελθόντος σε κάθε νότα, βγάζουν ψυχή και συναίσθημα.

Πολύ όμορφα ακούγονται τα "I'm So Lonesome I Could Cry", "Cold, Cold Heart" του Williams και το κλασσικό "What A Wonderful World", ενώ και οι συνθέσεις του Steel ("Heroine", "Ballad Of The Sad Café") ακούγονται πολύ ταιριαστές.

Όλο το άλμπουμ αφήνει την αίσθηση μιας γλυκιάς αναπόλησης και, εκτός από τις folk - country επιρροές του Steel, περνάει στον ακροατή η φανερή αγάπη του δημιουργού για τους Beatles (μερικά τραγούδια μοιάζουν υπερβολικά με Paul McCartney σε δομή και ερμηνεία). Δεν περίμενα βέβαια κάτι άλλο από κάποιον που στο εξώφυλλο του άλμπουμ του φωτογραφίζεται με ρολόι Beatles!

Μια ακόμη άξια λόγου δουλειά της σχολής Πόποτα (Εμπρός... πίσω!) που δε θα αλλάξει τον κόσμο.