Candlemass

The Door To Doom

Napalm (2019)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 12/02/2019
O Leif μας δίνει ακριβώς αυτό που αναμέναμε και θέλαμε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Και ας πάμε κατευθείαν στο ψητό. Το "The Door To Doom" αποτελεί, ας πούμε, τη χρυσή τομή μεταξύ της ασήκωτα ζοφερής κληρονομιάς του Tony Iommi και των ατσαλένιων '80s. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένα ρηξικέλευθο άκουσμα, αλλά ο Leif -όπως πάντοτε- δεν υποφέρει από κάποια μεταλλική δυστοκία όταν γράφει αγνό παρθένο metal.

Οι υμνητές των πολύ πρώιμων Candlemass θα στρέψουν τα χέρια προς τον ουρανό δικαιωμένοι από την επιστροφή του Johan Längqvist στη φωνή μετά από 33 έτη, ο οποίος αποδοτικά βρίσκεται σε εκπληκτική φόρμα και είναι ξεκάθαρα έτοιμος και επαρκώς ζεσταμένος γι' αυτό το «τύπου Scorpions και Πυξ Λαξ comeback ή farewell». Αλλά προφανώς αυτά δεν έχουν καμία σημασία όταν οι Candlemass δημιουργούν για ακόμα μία φορά μια πύλη προς το επικών διαστάσεων doom metal.

Το "The Door To Doom" ίσως να μην εξυπηρετεί τους ακροατές ως προς τη διεύρυνση των μουσικών τους πεποιθήσεων, αλλά σίγουρα εμβαθύνει στα κεκτημένα γνωρίσματα του είδους με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε από τους Candlemass: βαρύ Sabbath-ικο ευθυτενές heavy metal.

Αυτή η Sabbath-ική διάσταση όμως αυτήν τη φορά έχει και ένα βασικό συστατικό της αυθεντικής συνταγής, καθώς ο Tony Iommi συμμετέχει στο "Astorolus - The Great Octopus". Ίσως να μην αποτελεί υπερβολή, αλλά για πάρα πολλούς λόγους είναι ένα από τα βαρύτερα, ομορφότερα και συναισθηματικότερα τραγούδια των Candlemass. Δεν μπορεί παρά να γίνει και αυτό κλασικό.

Τα στοιχεία αυτά όμως διανθίζουν αδιάκοπα ολόκληρο το άλμπουμ. Ήδη από το εισαγωγικό "Splendor Demon Majesty", η αισθητική μας παραπέμπει άμεσα γύρω από το Bullring των '70s, πριν μετατραπεί σε ένα από τα πιο δυναμικά τραγούδια του δίσκου, το οποίο προσωπικά με παρέπεμψε λίγο προς Mercyful Fate λόγω της βασικής του μελωδίας του και των κιθαριστικών σόλο του.

Στη συνέχεια το "Under The Ocean" με την ακουστική του αρχή, μου ανέσυρε μνήμες από κατιτίς πολύ χαρακτηριστικό μέσα από τα αυλάκια του "Sad Wings Of Destiny", αλλά πριν προλάβω να το πολυσκεφτώ η εκρηκτική μεταβολή του τραγουδιού σε μια άλλη πομπώδη σύνθεση, δεν αφήνει χρόνο για αναλύσεις και ανούσιες αναγωγές. Στον αντίποδα, το "Death's Wheel" ενώ διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά των Candlemass, κλείνοντας το μάτι προς τις παλιές καλές εποχές Messiah Marcolin, δεν με απασχόλησε πέραν του απλά διασκεδαστικού, καθώς το βρήκα ελαφρώς κοινότυπο και ολίγον διεκπεραιωτικό.

Ακριβώς στη μέση του άλμπουμ βρίσκεται το "Bridge Of The Blind" που είναι το πιο μικρό σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, το οποίο και αυτό ξεκινάει με διάθεση power μπαλάντας και παραμένει στην ολότητα του σε αυτή την ελαφρώς cheesy ακουστική προσέγγισή του. Ας το αντιμετωπίσουμε ως διαφημιστικό διάλειμμα, στα πρότυπα των Black Sabbath και πάλι.

Ακολούθως, η mid-tempo ωδή του "Black Trinity" περιέχει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και βαριά riff του δίσκου, το οποίο μετά από ένα απρόσμενο tribal πέρασμα στο ενδιάμεσο, επιστρέφει σε άλλο ένα διεγερτικά υπέρβαρο θεματάκι. Λίγο παρακάτω συναντάμε το "House Of Doom" με το οποίο κάποιοι ίσως να είναι ήδη γνώριμοι, καθώς τη σύνθεση αυτήν την πετύχαμε και πριν ένα χρόνο περίπου στο ομώνυμο EP με τον Mats Levén στη φωνή. Με νέα παραγωγή, άλλη φωνή και γενικά διαφορετικό ήχο και με το εκκλησιαστικό όργανο στο ενδιάμεσο, για το οποίο τρέφω ιδιαίτερη αγάπη, το τραγούδι αυτό μαζί με την υπερχαρακτηριστική Sabbath-ο καμπάνα του, είναι ίσως το πιο πολύπλευρο του δίσκου από πλευράς αισθητικής και εναλλαγών ταχυτήτων.

Τέλος, το "Omega Circle" ολοκληρώνει τον δίσκο και ενώ ξεκινά με μια αναμενόμενη, ίσως στερεοτυπική doom metal διάθεση, αλλά στη συνέχεια εισάγει αρκετές «καινοτομίες» με ένα εξαιρετικά μελωδικό, σχεδόν pop «πιασάρικο» ρεφρέν, το οποίο λάτρεψα. Στη συνέχεια οι εκπλήξεις και οι εναλλαγές συνεχίζονται και καταλήγουν σε ένα φανταστικό σόλο πάνω στο ρυθμικό θέμα του ρεφρέν, το οποίο άλλες φορές μου θυμίζει Avatarium και άλλες φορές Ghost.

Ο δίσκος παίζει με ασφάλεια στα συγκριτικά πλεονεκτήματα των Candlemass και η αυτό-αναφορικότητα του τίτλου του, προφανώς χτυπάει κόκκινο. Οι Σουηδοί με το "The Door To Doom" σε αυτήν τη φάση της καριέρας τους και με τη λογική ότι οι συντελεστές του άλμπουμ έχουν -έτσι και αλλιώς- αρκετές μουσικές πλατφόρμες για να εξερευνήσουν τα άλλα καλλιτεχνικά τους ενδιαφέροντα, μας δίνουν με ένα εξιδανικευμένο τρόπο ακριβώς αυτό που αναμέναμε και θέλαμε.

  • SHARE
  • TWEET