Byron

Οι Church Of Void έκλεισαν πριν λίγα χρόνια τον κύκλο τους, αφήνοντας δύο εξαιρετικά δείγματα doom μουσικής. Το περιστρεφόμενο γύρω από τους Reverend Bizarre φινλανδικό doom, είχε μόλις απωλέσει ένα από τα στηρίγματά του, αφήνοντας τους Lord Vicar και Spiritus Mortis κατά κύριο λόγο, να εξαπλώσουν το Ευαγγέλιό του. Δύο νέες μουσικές οντότητες βγήκαν από τα σπλάχνα της διαλυμένης πλέον μπάντας, οι Fimir και οι Byron. Ο θάνατός σου, η ζωή μου ένα πράγμα.

Το Lovecraftικό ον που στέκει στο Ω του ονόματός τους, εν μέρει παραπλανητικό, καθώς δεν υπάρχει άμεση σύνδεση με τα έργα του αγαπημένου συγγραφέα του μεταλλόκοσμου. Ο δίσκος καταπιάνεται με τις έννοιες της απώλειας, της ελπίδας και του τέλους, ως κοινές θεματικές συνισταμένες. Αυτές αποδίδονται μουσικά με ποικίλους τρόπους, doom, stoner και nwbhm ψήγματα, με τρεις φωνές να τονίζουν την ιδιαιτερότητα του συγκροτήματος. Θαρραλέο ναι, επιτυχημένο όμως;

Η Johanna Eteläkari ως η κύρια φωνή του δίσκου, εντυπωσιάζει από το εναρκτήριο τραγούδι με την πιο περίεργη εισαγωγή που έχω ακούσει τελευταία. Μια ακρόαση αρκεί για να φανεί ότι το συγκεκριμένο intro (με τον τίτλο "Epilogue") δεν εξυπηρετεί πουθενά, παρά μόνο διακόπτει στιγμιαία τη ροή της σύνθεσης. Καταραμένο radio edit, ας είναι. Η ιστορία ενός Witch - King στην Υπερβορέα μας αποζημιώνει και με το παραπάνω. Στο "Oktober", όπου συνοδεύεται από τον Magus Corvus της αρμόζει χειροκρότημα, απογειώνει ένα έτσι κι αλλιώς υπέροχο τραγούδι. Ο τρίτος της παρέας, Christoffer Frylmark , εμφανίζεται σε ένα βαρύ και ασήκωτο άσμα που αποζητά την κάφρικη ερμηνεία, όπως το ιρλανδέζικο ουίσκυ τον Rory του για μουσική υπόκρουση. Δεν πείθει όμως, δίχως να αφαιρεί από την ποιότητα μιας ακόμα εξαιρετικής στιγμής του δίσκου.

Σαν δήλωση της μπάντας αντιλαμβάνομαι αυτή την κίνηση, την ποικιλία τόσο στις συνθέσεις και στη στιχουργία, όσο και στη χρήση τριών ερμηνευτών. Και Stephen King, αλλά και "A Song Of Fire And Ice". Η κρίση στον Κόλπο των Χοίρων συνάμα με τη φανταστική Υπερβορέα. Μελωδικό metal ορίζεται από τους ίδιους, μου φτάνει και μου περισσεύει. Μακριά από ταμπέλες και καλούπια, οι Φινλανδοί είναι αρκετά έμπειροι ώστε να αποδώσουν σύντομα το όραμά τους στον υπερθετικό βαθμό. Νιώθω ότι εδώ βρισκόμαστε στον θετικό, μια - δυο διορθωτικές κινήσεις αρκούν για την υπέρβαση. Τα ενθουσιώδη κιθαριστικά θέματα και η κυρία της παρέας, είναι ισχυρή παρακαταθήκη για το μέλλον τους. Σε σχεδόν σαράντα λεπτά, τα στοιχεία του δίσκου ερμηνεύονται και αποκωδικοποιούνται με σχετική άνεση. Όχι όμως και το εξώφυλλό του, δημιουργία του Eugène Delacroix: Mazeppa On The Dying Horse, Mazeppa και ο τίτλος ποιήματος του Λόρδου Βύρωνα - Lord Byron. Ωραία σύμπτωση ή μήπως όχι; Για πάμε πάλι: άλογο > metal > Lovecraft > Johannes&Johanna > Lord Byron > φιλέλληνας > Delacroix > Η σφαγή της Χίου > Ελλάδα > 200 χρόνια από την Επανάσταση. Ε ναι, το προφανές ήτανε.