Burst

“We play rock. We do it our own way. We are from Sweden”.

Το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Burst ουδέποτε εφησυχάστηκε σε κάποιο σταθερό μονοπάτι, τουλάχιστον όσον αφορά στα τελευταία χρόνια πορείας του. Σε περίπτωση αμφιβολίας, μία μικρή αναδρομή αρκεί για να το επιβεβαιώσει. Από την άλλη, σημαντική παρέμεινε η πίστη στις όποιες καταβολές, αφού κατάφερε να κρατήσει μία αναγνωρίσιμη ταυτότητα, παρά την πληθώρα ξένων στοιχείων που ανά καιρούς προσάρτησε στον ήχο του... κάτι που δε τέθηκε σε αμφισβήτηση, μέχρι την κυκλοφορία του λεγόμενου “Lazarus Bird”.

Τρία χρόνια μετά το “Origo” και πέντε μετά το “Prey On Life”, οι Burst αποφασίζουν να αλλάξουν ξανά κατεύθυνση, προλογίζοντας παράλληλα το νέο αυτό έργο με ένα λιτό μήνυμα: «Θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, αλλά μην ανησυχείτε. Θα εξακολουθεί να θυμίζει Burst». Αυτή τη φορά, θα παρατηρήσετε πως οι King Crimson επιρροές, μαζί με τα Mastodon και Neurosis (εποχής “ The Eye Of Every Storm”) στοιχεία έβγαλαν το αγαπητό μας σχήμα αρκετά εκτός της πεπατημένης - όχι όμως σε αξιοπερίεργο βαθμό, μιας και γενικότερα παρατηρείται μία «προοδευτική» τάση σε πάμπολλα γκρουπ αυτής της συνομοταξίας. Επιπροσθέτως, δε πρέπει να ξεχνάμε τις περιπτώσεις των Baroness και High On Fire, οι οποίοι με τις τελευταίες τους δουλειές έδειξαν πρώτοι την πίστη που τρέφουν στην Mastodonική οδό.

Εάν πάλι καθίσουμε να προβούμε στις απαραίτητες συγκρίσεις με το “Origo”, θα δούμε πως το ύφος δεν άλλαξε όσο δραστικά μπορεί να περιμέναμε. Οι μελωδίες συνεχίζουν να διακατέχονται από τον ίδιο χαρακτήρα, παρόλο που το «περιτύλιγμα» ομολογουμένως μοιάζει διαφορετικό. Ίσως κι η γενικότερη προσέγγιση, εξ ου και η αυξημένη ανησυχία των μελών. Οι δομές αυτή τη φορά παρουσιάζουν περισσότερο prog, παρά core υπόβαθρο, κάτι που ενώ δεν είναι απαραίτητα κακό, κατά την προσωπική μου γνώμη δεν τους βγήκε τόσο καλά στην υλοποίηση. Τα όποια παράπονα εστιάζονται αποκλειστικά στον τομέα της παραγωγής, η οποία αδυνατεί να δώσει τον απαιτούμενο όγκο -ιδιαίτερα όσον αφορά στα σκληρά τους σημεία, αφήνοντας έτσι κάποιες ιδέες να περνούν μερικώς ανεκμετάλλευτες.

Όσο κι αν χαλιέμαι όμως από τη νέα αυτή προσέγγιση, η συνείδησή μου κατατάσσει το “Lazarus Bird” στα ίδια υψηλά επίπεδα που μας είχαν συνηθίσει, επειδή μπορεί τη σημαντικότερη αίσθηση να την έκαναν με αυτή την κυκλοφορία, αλλά και το “Origo”, όπως και το “Prey On Life”, ήταν εξίσου μεγάλοι -αν όχι μεγαλύτεροι- δίσκοι. Από εκεί και πέρα, ο αγαπητός μας Λάζαρος επιλέγει να μείνει πιστός στον ρόλο του και με τη σειρά του να κρατήσει υψηλό το επίπεδο στα standards, ωθώντας με να πιστέψω πως αυτή η μπάντα δεν έχει βγάλει ακόμα τον καλύτερό της εαυτό, ενώ τα νέα της τραγούδια προβλέπονται πιο ογκώδη -και κατά συνέπεια, καλύτερα- στις ενδεχόμενες live εκτελέσεις.

Κύριοι διοργανωτές, μήπως είναι πλέον καιρός για μια τρίτη επίσκεψη;