Buried Inside

To "Spoils Of Failure" είναι ένας δίσκος ο οποίος θα συγκινήσει αποκλειστικά φίλους της sludge μουσικής και ίσως τραβήξει μερικούς οπαδούς πιο ακραίων metal και noise ρευμάτων. Είναι ένα συνονθύλευμα μοντέρνου hardcore και μια καινούργια απόδοση ενός θορυβώδους και «βρόμικου» doom. Οι Buried Inside το 2005 με το "Chronoclast"  κυκλοφορήσαν έναν από τους καλύτερους sludge metal ή καλύτερα, post-metal δίσκους ποτέ. Η καινούργια τους δουλειά, που σημειωτέον παράγεται και ηχογραφείται από τον Kurt Ballou των Converge, ακούγεται εξίσου δυνατή και πρωτοπόρα και φαντάζει σαν ένα συντετριμμένο, άσχημο και έρημο τέρας που σίγουρα έχει παρά πολλά να μας πει.

Η τριπλή φωνητική επίθεση χτυπάει τον ακροατή δυνατά εξ αρχής. Μαζί με τον εξαιρετικό Nicholas, ο οποίος σκίζει την φωνή του κυριολεκτικά στα μικρόφωνα, έχουμε πρόσθετα και εξίσου ακραία φωνητικά από τους κυρίους Andrew και Stephen σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα. Ο ήχος τους περιλαμβάνει δημιουργικά τύμπανα, χρήση των διπλών οκτάβων που δημιουργούν μια ιδιαίτερα μελωδική επίδραση στις βαριές και sludgy κιθάρες, καινοτόμες βαθιές μπασογραμμές και άριστες στο σύνολο τους σύγχρονες post-metal συνθέσεις. Η καινοτομία βρίσκεται στην χρήση πλήκτρων, παραμορφωτών και ηχητικών εφέ, τα οποία προσδίδουν μια σαπίλα και μια ηχητική καταχνιά στον ήχο της μπάντας. Καλλιτεχνικά οι Buried Inside δημιουργούν μια ψυχρή και άχρωμη ταπετσαρία, η μουσική καθεαυτή είναι άσπονδη, πικρή και εξαθλιωμένη. Αφ' ενός προσπαθούν να παίξουν μια συμβατικότερη μουσική σε σχέση με τις τρεις προηγούμενες δισκογραφικές δουλείες τους, χάνοντας έτσι το ακατέργαστο και διαβρωτικό προφίλ που είχαν, αλλά γενικά είναι ακόμα «δύσβατοι» και ωμοί. Προσωπικά πιστεύω ότι με αυτό το δίσκο η μπάντα από τον Καναδά αποδίδει και παρουσιάζει μια ακραία μορφή metal μουσικής, η οποία δεν έχει εμφανιστεί ξανά στο παρελθόν και ο όρος noise metal ίσως το χαρακτηρίζει απόλυτα. Είναι εξίσου θορυβώδεις όσο οι Cult Οf Luna, αλλά ξεπερνούν σε αγριάδα και τραχύτητα μπάντες σαν τους Burst, τους Minsk, τους Tephra και τους Amenra. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μεγάλες hardcore μπάντες εξ Αμερικής και νομίζω ότι γνωρίζουν ιδιαίτερη  συμπάθεια και βαθιά εκτίμηση από φίλους των Neurosis, Pelican, Isis, YOB, Zoroaster, Kylesa, Rosetta, Mouth Of The Architect, Knut, Intronaut και Zozobra.  

Τα λάφυρα (spoils) αυτής της αποτυχίας (failure) είναι θαμμένα βαθιά (buried inside) και δεν υπάρχει φόβος να εμφανιστούν στην επιφάνεια. Ο δίσκος είναι σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες «σκληρές» κυκλοφορίες της χρονιάς και αξίζει ιδιαίτερης προσήλωσης. Προσοχή! Όπως είπα και παραπάνω, καλύτερα να ακουστεί και να κριθεί από γνώστες του ήχου, καθώς η ηρεμία που σε χαϊδεύει στην αρχή κάθε κομματιού, γίνεται μια βίαιη επιθετικότητα που καταλήγει σε ένα ατέρμονο και απροσδιόριστο χάος, το οποίο δύσκολα χωνεύεται ακουστικά.