Blink-182

Ξυπνάς ένα όμορφο πρωί και μαθαίνεις πως οι blink-182 βρίσκονται στην κορυφή των charts, ενώ όλοι οι φίλοι σου ασχολούνται με τα Pokemon. Πώς να μην αναρωτιέσαι αν βρέθηκες ξαφνικά πίσω στο 2001, ενώ το ίδιο εύλογα απορεί και το μεγαλύτερο μέρος του ίντερνετ. Σε μία εποχή που ό,τι κοντινότερο μπορείς να βρεις σε early '00s thing είναι η επανάληψη του «Κωνσταντίνου και Ελένης», το κυνήγι του Bulbasaur και η επιστροφή των πάλαι πότε pop punk ηρώων δεν περνούν απαρατήρητα σε όσους μεγαλώσαμε εκείνες τις ένδοξες πρώτες μέρες του ευρώ. Μόλις συνέλθεις από τη γλυκιά νοσταλγία έρχεται η ώρα να σκεφτείς: πόσο επίκαιροι είναι οι blink-182 εν έτει 2016;

"Neighbourhoods", περιοδείες, μασονία, εξωγήινοι, κριτική στον τρόπο ηχογράφησης, γκρίνια, παρεξηγήσεις. Κάπως έτσι κύλησε η περίοδος από την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Blink έως το 2015. Ο Mark Hoppus και ο Travis Barker, μην αντέχοντας πλέον την αδιαφορία του Tom DeLonge για την μπάντα αποφάσισαν να τον σχολάσουν με συνοπτικές διαδικασίες, βρίσκοντας μάλιστα γρήγορα γρήγορα και τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Matt Skiba, κιθαρίστα των Alkaline Trio. Ο DeLonge δεν φάνηκε να θορυβείται ιδιαίτερα, μάλιστα έτσι απέκτησε περισσότερο χρόνο για να αφιερώσει στις νεοευρεθείσες εμμονές του, αφήνοντας τον δρόμο ανοιχτό για τον έβδομο δίσκο με τίτλο "California".

Ήμουν κι εγώ ένα από εκείνα τα παιδιά που μυήθηκαν στα rock ακούσματα την περίοδο που η pop punk βρισκόταν σε ακμή, ομολογώ, βέβαια, πως δεν χάρηκα ιδιαίτερα στην είδηση της νέας κυκλοφορίας. Έχοντας αγαπήσει τόσο τα βουτηγμένα στην εφηβική βρωμιά πρώτά τους άλμπουμ (αποτυχημένα ραντεβού, κακές γκόμενες, ποτά, εμετοί, αυνανισμός, ξέρεις) όσο και τη μετέπειτα ωριμότερη φάση, πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από τη νέα τους δουλειά, πέντε χρόνια από το -αδιάφορο κατ' εμέ- "Neighbourhoods". Γι' αυτό και δεν περίμενα απολύτως τίποτα.

Κολλημένη, κομπλεξική, call me what you will, αλλά έχοντας σχηματοποιήσει τους blink στο κεφάλι μου ως The Mark, Tom and Travis Show μου φάνηκε εξαρχής δύσκολο να χωνέψω την απουσία του DeLonge. Ο Matt Skiba από την άλλη φάνηκε άξιος αντικαταστάτης του, τόσο στα φωνητικά όσο και στο μουσικό σκέλος, δίνοντας την προσωπική του νότα στους blink vol.2. Μουσικά, γίνεται προσπάθεια να βρεθεί μία μέση οδός ανάμεσα στις δύο φάσεις του συγκροτήματος, φέρνοντας σαν αποτέλεσμα μία συλλογή από γλυκούτσικα, τύπου μπαλάντες, κομμάτια που δίνουν τη θέση τους σε κάποια τρίλεπτα και πιο επιθετικά pop punk-ish.

Συνδυάζοντας κάφρικα τραγούδια της "Enema" εποχής με πιο σοβαρές μουσικές που θυμίζουν "Stay Together For The Kids" προσπαθούν να ανασκευάσουν τον ήχο τους, χωρίς, όμως, το «ρίσκο» της προσθήκης νέων στοιχείων. Το drumming του Barker παραμένει εξαιρετικό, ο Skiba προτιμά να στρέφεται σε κλασικά power chords, όπως έκανε και στους Alkaline Trio, ενώ ο Hoppus είναι πλέον η κεντρική περσόνα της μπάντας απο τη στιγμή που έφυγε ο πρώην κολλητός του, κι αυτό φαίνεται κυρίως από τον ηγετικό ρόλο που έχει πίσω από το μικρόφωνο. Ασφαλείς επιλογές που δίνουν κάποιες καλές στιγμές, όπως το εναρκτήριο "Cynical", το "Home Is Such A Lonely Place" με τα όμορφα φωνητικά του Skiba, το "Kings Of The Weekend" και το πρώτο single "Bored To Death". Αυτή την όποια ισορροπία καταστρέφουν εκ νέου με τα "Built This Pool" και "Brohemian Rhapsody", δύο joke songs διάρκειας μόλις λίγων δευτερολέπτων που θα άκουγες άνετα σε κάποιο ένδοξο Warped Tour και η ύπαρξή τους κρίνεται κάθε άλλο παρά αρνητική. Δεν λέω, είναι αστεία, αλλά δεν είναι λίγο weird να ακούς έναν 44χρονο να τραγουδά "There’s something about you/That I can’t quite put my finger in"; 

Αυτό, όμως, που με ξενέρωσε περισσότερο στο "California" ήταν το υπερβολικά μαγειρεμένο υλικό και η αψεγάδιαστη χολυγουντιανή παραγωγή που ανατέθηκε στον John Feldmann. Ο Feldmann έχει καθίσει πίσω από την κονσόλα για πολλές μπάντες του pop punk χώρου (π.χ All Time Low, Good Charlotte), με το πιο πρόσφατο εμπορικό παιδί του ονόματι "5 Seconds Of Summer" να έχει πουλήσει κάτι δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, τα περισσότερα από αυτά σε έφηβες. Εδώ προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ίδια στιλιζαρισμένη pop punk, έναν ήχο ασύγκριτα πιο φιλικό για τα πιο νεαρά αυτιά, όπου τα όργανα ακούγονται τόσο καθαρά, οι μελωδίες τέλεια παιγμένες και η φωνή του Mark -άκουσον άκουσον- καλή. Προφανώς και μετά από 21 χρόνια οι blink έχουν βελτιωθεί μουσικά, δεν αντιλέγω, είναι λογικό το άτσαλο παίξιμο να μη τους ταιριάζει πλέον, όμως αυτή η τσαπατσουλιά και οι ατελείς συνθέσεις χαρακτήριζαν το σχήμα και την ευρύτερη σκηνή και δεν βρίσκω τον λόγο ένα τόσο σημαντικό στοιχείο να λείπει από τον δίσκο που θέλει να επαναφέρει τους blink στο προσκήνιο.

Σίγουρα το έβδομο άλμπουμ μίας από τις πρώτες μπάντες που αγάπησα με πάθος δεν είναι τόσο κακό όσο περίμενα, αφού ακούγεται άνετα ενώ συχνά βρίσκουμε λάμψεις από τη μαγεία της παλιάς εποχής. Παρ' ό,τι στην πλειοψηφία τα κομμάτια είναι ευχάριστα, κάπου στη μέση ο δίσκος κάνει κοιλιά και κουράζει, με στίχους αυτολύπησης, γεμάτους κλισέ για άπιστες γκόμενες και πάμπολες (και αχρείαστες) αναφορές στην πατρίδα Καλιφόρνια που -αν και στην αρχή έχουν πλάκα- δεν κάνουν κάποια αξιομνημόνευτη εντύπωση. Ο Skiba κάνει τίμια δουλειά, λείπει, όμως, η ιδιαίτερη παραφωνία και τα hooks του DeLonge, για την ακρίβεια μας λείπει εκείνη η τριπλέτα κολλητών των "Wisdom Words", που έπαιζαν σαχλαμάρες για να περάσουν πάνω απ' όλα καλά οι ίδιοι και το αγαπημένο τους κοινό. Η μετενσάρκωση των Blink-182 μας δίνει συμπαθητική μουσική, ικανή να θυμίσει κάπως το θρυλικό pop punk κίνημα, όχι όμως αρκετή για να το αναστήσει.