Blackmore's Night

Το να ασχοληθώ εκτενώς με την εμμονή του αγαπημένου μας Ritchie στη σχεδόν αποκλειστική πλέον ενασχόληση του με τη folk και την αναγεννησιακή μουσική είναι μάλλον άτοπο, από την άποψη του ότι έχει συζητηθεί ήδη πολλάκις. Σίγουρα όλοι θα προτιμούσαμε τον Blackmore να παίζει με τη Stratocaster στους Rainbow ή τους Deep Purple (λέμε τώρα...), όμως από τη στιγμή που ο άνθρωπος δε θέλει, εμάς δε μας πέφτει λόγος. Και στην τελική, υπάρχει και η οπτική γωνία μέσω της οποίας θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Blackmore καλά κάνει και δεν παίζει rock πια: Οι δίσκοι που έβγαλε ο Blackmore από το '81 ("Difficult To Cure") και μετά, με μία-δύο εξαιρέσεις, ήταν ή μέτριοι, ή απλώς καλοί. Κάποιοι δε ήταν και απογοητευτικοί ("Slaves & Masters"). Τι σημαίνει αυτό; Ότι πιθανώς ο Blackmore νιώθοντας ότι είχε φτάσει σε ένα συνθετικό κορεσμό όσον αφορά τα καθαρόαιμα rock τραγούδια, προτίμησε, από το να μπει στο φαύλο κύκλο του αναμασήματος, να ασχοληθεί με κάτι καινούργιο και μουσικά αναζωογονητικό για τον ίδιο. Το αν τώρα οι νέες του ιδέες δεν είναι σε κάποιους αρεστές, έχει να κάνει με τα υποκειμενικά κριτήρια των ιδίων.

Όπως και να 'ναι, οι Blackmore's Night (το συγκρότημα του Blackmore και της μνηστής του Candice Night η οποία βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο) κυκλοφορούν σε λίγες μέρες, αισίως, τον πέμπτο δίσκο τους. Και το όνομα αυτού; "The Village Lanterne". Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος δεν ξεφεύγει από το γνωστό ύφος του συγκροτήματος: Folk, αναγεννησιακή, μεσαιωνική, ψιλοethnic και λιγάκι rock μουσική. Μία πιο προσεκτική ματιά από την άλλη οδηγεί στο συμπέρασμα πως το "The Village Lanterne" αποτελεί τον πιο «ακραίο» δίσκο των Blackmore's Night. Στη μία άκρη έχουμε μερικά από τα ηρεμότερα τραγούδια τους, και στην άλλη μερικά από τα πιο δυνατά τους. Κάτι δηλαδή ανάμεσα στις πιο χαλαρωτικές στιγμές του ντεμπούτο τους ("Shadow Of The Moon") και τις πιο έντονες του τελευταίου τους δίσκου ("Ghost Of A Rose"). Τα «μελό» στοιχεία και οι φολκλορικές μπαλάντες είναι αρκετές, όπως αρκετά όμως είναι και τα σημεία στα οποία η Fender «λαλεί» για τα καλά! Το δε solo στο "St. Teresa" (πότε έγινε Αγία;) θα σας θυμίσει παλιές καλές εποχές! Εξάλλου τα γρήγορα και ρυθμικά folk κομμάτια είναι περιορισμένα συγκριτικά με τους δύο προηγούμενους δίσκους.

Η διασκευή που κλασσικά υπάρχει σε κάθε δίσκο, εδώ έγινε στο "Streets Of London" του Ralph McTell, ενώ υπάρχουν και δύο επανεκτελέσεις σε παλαιότερα τραγούδια του Blackmore: Συγκεκριμένα, βρίσκουμε κατά πρώτον ένα medley του "Mond Tanz" (μια πιο light έκδοση του οποίου υπήρχε στο "Shadow Of The Moon") με το ιστορικό "Child In Time"... Μην περιμένετε να ακούσετε κραυγές και solo στην ηλεκτρική, το έχουν φέρει τελείως στα μέτρα τους και ακούγεται ευχάριστα - αν προσπαθήσεις να βγάλεις από το μυαλό σου την αυθεντική εκτέλεση! Κατά δεύτερον, το δίσκο κλείνει ένα άλλο κλασσικό κομμάτι, το "Street Of Dreams", το οποίο δεν έχει σχετικά μεγάλες διαφορές από το πρωτότυπο, πλην της ελάχιστα αλλαγμένης μελωδίας στην κιθάρα και της προσαρμογής του στη φωνή της Candice Night. Αξίζει πάντως να αναφέρω πως στην περιορισμένη έκδοση του "The Village..." θα υπάρχει και μία εκτέλεση του εν λόγω τραγουδιού με τον Joe Lynn Turner (o οποίος βεβαίως υπήρξε τραγουδιστής των Rainbow για 4 χρόνια αλλά και των Deep Purple για δύο περίπου - αυτό το τελευταίο δε θέλω να το πολυθυμάμαι αλλά τέλος πάντων...)!

Με λίγα λόγια, τελειώνοντας, η έμπνευση δε λείπει ούτε αυτή τη φορά από τις περισσότερες συνθέσεις. Τουναντίον! Οι οπαδοί των Blackmore's Night θα μείνουν ικανοποιημένοι, έστω και αν στα δικά μου αυτιά ο δίσκος βρίσκεται λίγο πίσω από τα "Fires At Midnight" και "Ghost Of A Rose" που θεωρώ τις δύο κορυφαίες μέχρι στιγμής δουλειές τους.