Black Sheep Wall

Οι Black Sheep Wall είναι, το δίχως άλλο, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες του αμερικάνικου sludge, τα τελευταία χρόνια. Η φρέσκια προσέγγιση τους στο ύφος κάνει τη διαφορά, συνδυάζοντας αριστοτεχνικά ανελέητο όγκο, απλωμένα κιθαριστικά θέματα που εντείνουν την ατμόσφαιρα, παίξιμο σε άρρωστους χρόνους και σπαραχτικά ουρλιαχτά. Στον προηγούμενο δίσκο τους, "No Matter Where It Ends" (2012), δεν κατάφεραν να επαναλάβουν την πειραματική διάθεση του ντεμπούτου τους, "I Am God Songs" (2008) και εστιάζοντας αποκλειστικά στο βάρος και τον όγκο των συνθέσεων, δημιούργησαν έναν δίσκο ρηχό και μονοδιάστατο με μόνο λίγες, σκόρπιες στιγμές να έχουν μείνει να θυμίζουν το μεγαλείο του προκατόχου του.

Αυτή τη φορά, επαναφέρουν τους ακραίους πειραματισμούς τους και δείχνουν εντυπωσιακά σημάδια εξέλιξης. Μεγαλώνοντας τις διάρκειες περιορίζονται σε μόλις τέσσερα τραγούδια, τα οποία όμως δεν διακατέχονται από την επαναληψιμότητα της φύσης της μουσικής τους αλλά απλώνονται και με διαρκείες εναλλαγές προσφέρουν πολλά και ενδιαφέροντα θέματα. Μερικά εξ αυτών μπαίνουν περίτεχνα εμβόλιμα μέσα στις συνθέσεις και χάρη σε αυτόν τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα τους, κερδίζουν τις εντυπώσεις.

Ο δίσκος ξεκινάει φανταστικά με το πιθανότατα καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει σε αυτά τα οκτώ χρόνια που δραστηριοποιούνται. Το "The Wailing And The Gnashing And The Teeth" χτίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά πάνω στα φανταστικά screamo φωνητικά του Brandon Gillichbauer, ο οποίος μέχρι πρότινος είχε χρέη μπασίστα ενώ πλεόν έχει αναλάβει αποκλειστικά τα φωνητικά, αντικαθιστώντας τον Trae Malone. Το κομμάτι ξεκινάει αργά και βασανιστικά με ένα στοιχειωτικό πιάνο και τα ουρλιαχτά του Brandon από πάνω ενώ από τα μισά και μετά μπαίνουν οι κιθάρες και με μία screamo a la Pg.99 προσέγγιση, οδηγούν, συνδυαστικά σε ένα θρίαμβο.

Τα δύο κομμάτια που ακολουθούν "Tetsuo: The Dead Man" και "White Pig", επαναφέρουν το γνωστό τους ύφος με θεόβαριες κιθάρες και τους αλλοπρόσαλους χρόνους. Θυμίζοντας τους math / sludge θεούληδες Admiral Angry, σκορπούν τον πανικό χωρίς το αποτέλεσμα να ακούγεται μονοδιάστατο όπως στο "No Matter Where It Ends" αλλά συναρπαστικό με εξελικτική διάθεση παρόμοια με αυτή του ντεμπούτου. Κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια έχει διάρκεια περίπου στα δέκα λεπτά, χρόνος απόλυτα ικανοποιητικός για να χωρέσουν την πολυποίκιλη θεματολογία τους, χωρίς να αρχίζουν να κουράζουν.

Αυτό ακριβώς όμως είναι και το πρόβλημα στο τέταρτο και τελευταίο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο. Το -εξαιρετικά τιτλοφορημένο- "Metallica" επεκτείνεται μέχρι τα 34 λεπτά και ό,τι κέρδισαν στα προηγούμενα κομμάτια, εδώ, οι Black Sheep Wall, το χάνουν. Με τον ίδιο επαναλαμβανόμενο ρυθμό, επιδίδονται σε μια άσκηση ηχητικής βίας, την οποία όμως αδυνατούν να διαχειριστούν όπως πρέπει με αποτέλεσμα να ακούγονται μονοδιάστατοι και βαρετοί. Καθ' όλη τη διάρκεια του "Metallica", υπάρχουν δύο εμβόλιμα ιντερλούδια που ρίχνουν τους τόνους κατακόρυφα σηματοδοτώντας μια θεματική αλλαγή η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ.

Εν κατακλείδι, το "I'm Going To Kill Myself" κρίνεται άνισο και είναι πραγματικά κρίμα γιατί η μπάντα στα πρώτα τρία κομμάτια, κάνει σχεδόν τα πάντα άψογα και τα θαλασσώνει μερικώς μόνο στο τελευταίο κομμάτι. Παρ' όλα αυτά, μην τολμήσετε να προσπεράσετε, γιατί εδώ μέσα θα ακούσετε πολύ ωραία πράγματα. Συν τοις άλλοις, το εξώφυλλο του δίσκου είναι φανταστικό και αντιπαραβάλλεται άψογα στο ακραίο περιεχόμενό του.