Big Big Train

Οι Big Big Train μπορούν να καμαρώνουν ότι είναι από τα λίγα γκρουπ που βελτιώνουν τις κυκλοφορίες τους όσο μεγαλώνουν. Πιο συγκεκριμένα, με 30 χρόνια progressive rock πορείας στην πλάτη έχουν κυκλοφορήσει τα καλύτερα τους άλμπουμ στην τελευταία δεκαετία. Και μόνο αυτό το στοιχείο είναι ικανό να διατηρεί το ενδιαφέρον μας σε κάθε νέα τους δουλειά, ένα ενδιαφέρον που διάφορες «σειρές» τους έχουν προ πολλού απολέσει.

Στην ατέρμονη και μάταια (;) κουβέντα που αναλωνόμαστε όλοι οι φίλοι του προοδευτικού rock περί «παλιού» και «νέου» prog - ή ακόμα καλύτερα περί prog κατ' όνομα ή κατ' ουσία - οι Big Big Train ανήκουν φαινομενικά στο παλιό/κατ' όνομα σκέλος. Κλασικός, χιλιοακουσμένος βρετανικός prog αέρας, ήχος και αισθητική, ένας ακόμα από τους δεκάδες σπόρους που φύτεψε στην γη ο Δίας του βρετανικού progressive: οι Genesis. Είπα όμως φαινομενικά. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που βελτιώνουν την θέση των Big Big Train στο παραπάνω φάσμα.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο δημιουργικός πυρήνας των Longdon/Spawton δεν σκέφτεται τόσο με τα δάχτυλα, με αποτέλεσμα η μουσική να μην ακούγεται ως άλλη μια σπουδή στα οικεία prog ακροβατικά. Παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητα και καλλιέργεια των παικτών, η μουσική ανασαίνει μέσα στην ανάπτυξη των μελωδιών της και δεν συντρίβεται κάτω από το βάρος της επιδεξιότητας.

Συγκεκριμένα στο "Grand Tour", δωδέκατο full length της μπάντας, το βάρος πέφτει στην ατμόσφαιρα και στην διεύρυνση των ενορχηστρώσεων. Εδώ υπάρχει ένα section εγχόρδων και ένα section πνευστών, στην περιοχή ευθύνης των οποίων βρίσκεται μεγάλο μέρος της κεντρικής αύρας του άλμπουμ. Ειδικά τα πνευστά είναι πραγματικά υπέροχα και σοφά ενορχηστρωμένα. Όλα τα παραπάνω έχουν χώρο, έχουν περιθώρια, έχουν λόγο και δεν κυριαρχεί η φλυαρία.

Έχοντας εξασφαλισμένο τον οργανικό πλούτο και την προσεκτική του διατύπωση, οι Big Big Train μπορούν άφοβα να βουτήξουν στο concept το οποίο πραγματεύεται την Μεγάλη Περιοδεία, το ταξίδι που συνήθιζαν να κάνουν οι γόνοι της βρετανικής αριστοκρατίας στον μετά-αναγεννησιακό κόσμο με σκοπό να επισκεφτούν όλα τα μεγάλα μνημεία της ευρωπαϊκής αρχαιότητας και να αναπτύξουν την γνώση και το ανθρωποκεντρικό τους πνεύμα. Σηκώνει βέβαια μεγάλη κουβέντα το τι πραγματικά ήταν το Grand Tour και δεν θα γίνει εδώ, είναι όμως τρομερά ενδιαφέρουσα επιλογή από την μπάντα να συνθέσει ένα concept πάνω στη σύνδεση της βρετανικής με την ευρωπαϊκή κουλτούρα σε μια περίοδο που το μόνο που συζητιέται στο Νησί είναι το Brexit. Κάθε τραγούδι του άλμπουμ αποτελεί και μια στάση αυτού του μεγάλου ταξιδιού.

Το εναρκτήριο "Alive" είναι συμπαθητικό αλλά νερόβραστο, ένα τυπικό ματζόρε pop-prog τραγούδι που ακούγεται ασφαλές και άκακο, σαν το εξώφυλλο του άλμπουμ. Από το "The Florentine" κι έπειτα όμως (γραμμένο για τον μεγάλο Leonardo DaVinci) οι Big Big Train απλώνουν τις αρετές τους. Όμορφες, καθαρές μελωδικές γραμμές που σε στιγμές καταφέρουν να σε παρασύρουν συναισθηματικά, πολύχρωμες διαθέσεις κι ευρύχωρο songwriting. Το γεγονός ότι ο πολυαγαπημένος μας Nick D'Virgilio είναι πλέον μόνιμο μέλος της μπάντας θα αρκούσε κι από μόνο του, όμως για πρώτη φορά μπαίνει και στα συνθετικά credit: Το instrumental ‘’Pantheon’’ είναι δική του σύνθεση και αποτελεί από τις κορυφαίες στιγμές του "Grand Tour", έχοντας ένα ξεχωριστά δραματικό ύφος.

Με 74 λεπτά συνολική διάρκεια και τρεις συνθέσεις των 14 λεπτών, το άλμπουμ φυσικά αποτυγχάνει να σε κρατήσει 100% καθηλωμένο, αναπόφευκτα έχει τις επαναλήψεις του και τις διεκπαιραιωτικές του στιγμές. Επαναλαμβάνω όμως ότι έχει καθαρά, όμορφα, συγκινητικά μέρη με τα οποία μπορείς απρόσμενα να ταυτιστείς και δεν ηχεί υπερφίαλο και εσωστρεφές. Είναι όσο το δυνατόν μετρημένο και άμεσο και παραδόξως μοιάζει να παίρνει το μέγιστο από τον Oh so British pastoral χαρακτήρα του.   

Όπως κάθε πλήρες ταξίδι, η Μεγάλη Περιοδεία καταλήγει με το θαυμάσιο "Homecoming" πίσω στο σπίτι κι ο πνευματικός του κύκλος έχει κλείσει. Παραδόξως κι ενώ θα θέλαμε να γκρινιάξουμε, η μεστότητα της μουσικής των Big Big Train θα αφήσει τον ακροατή - το λιγότερο - ευχαριστημένο, ίσως διότι στο πολυστιλιστικό μουσικό μας σύμπαν λίγη καλή, παλιομοδίτικη μελωδικότητα δεν μπορεί να βλάψει κανέναν. Όσοι τους ξέρετε και τους αγαπάτε, προχωρήστε χωρίς δισταγμό. Οι υπόλοιποι, δεν θα ανακαλύψετε την Αμερική αλλά ίσως ένα ρομαντικό και καλά προστατευμένο καταφύγιο.