Benedictum

Το να μην πιστεύω στα αυτιά μου είναι ένα φαινόμενο που δε μου συμβαίνει αρκετά συχνά - μάλλον σπάνια για να είμαι πιο ακριβής. Ακούω την καινούρια δουλειά των Benedictum, την ξανακούω, την ξανακούω... Ανατρέχω στο διαδίκτυο για να σιγουρευτώ και να που δεν πιστεύω ούτε στα μάτια μου! Ο τραγουδιστής με τη screamy φωνή, τα 15 κιλά @ρχ..ι@, τις καλοβαλμένες «ψηλές» που παραπέμπουν ανάμεσα σε Mustaine και Belladonna και την μπυροκοιλιά που φαντάζομαι πως πρέπει να διαθέτει, ωσάν σωστός heavymetaller που σέβεται τον εαυτό του, είναι... γυ- ναι- κά- ρα!

Οι Benedictum, προερχόμενοι από το San Diego της Καλιφόρνια, δηλώνουν οι σύγχρονοι αντιπρόσωποι του heavy metal και αυτό ως ένα σημείο είναι σωστό. Ο Pete Wells στην κιθάρα, ο Paul Courtois στα τύμπανα, ο Chris Morgan στα πλήκτρα, ο Jesse Wright στο μπάσο και η πανέμορφη Veronica Freeman στα φωνητικά, που όπως φαίνεται αποτελεί το δυνατό τους χαρτί, μας παρουσιάζουν το δεύτερο άλμπουμ τους από τη Locomotive Records, μετά το καλό "Uncreation" του 2006 που είχε τραβήξει τα βλέμματα αρκετών φίλων του κλασικού heavy / powerίζοντος ήχου, δίνοντας υποσχέσεις για τη συνέχεια.

Η συνέχεια λοιπόν ήρθε, δυο χρόνια αργότερα, με το "Seasons Of Tragedy" να κυμαίνεται στα ίδια μήκη κύματος με το προγενέστερό του, αφήνοντας τις πολλές διασκευές (αυτή τη φορά συναντούμε μόνο μία) και δίνοντας ένα πιο ζωντανό ηχόχρωμα στη δυναμική τους, χάρη στο χώρο που καταλαμβάνει ο κιθαριστικός όγκος του ικανότατου Wells, η πολυμορφική φωνή της Freeman (σίγουρα είναι γυναίκα;) και οι catchy συνθέσεις τους. Το "Shell Shock" και το "Beast In The Field" ξεχωρίζουν με διαφορά από τα υπόλοιπα έντεκα του δίσκου, όπως και η πιστή στο πρωτότυπο διασκευή στο "Balls To The Wall" των Accept που φέρνει στο μυαλό μνήμες από περασμένα (;) μεγαλεία.

Οι savatageιακές διαθέσεις στα πλήκτρα, τα megadethικά περάσματα σε τύμπανα και κιθάρες και η «scream for me», priestική φωνή με το ωραίο looking attitude της Veronica (σημειώστε πως στο ομώνυμο κομμάτι του cd και στο "Steel Rain" θα την ακούσετε στη «γυναικεία» της version που θύμισε λίγο Doro Pesch) κάνουν τη διαφορά και είναι άξια προσοχής για άλλη μια φορά, μεγαλώνοντας τη δίψα μας για πρωτοτυπία. Αν τα έχετε βαρεθεί όλα αυτά, ξανακούστε για 582η φορά το "Restless And Wild", το "Streets: A Rock Opera" ή το "British Steel": πάλι κερδισμένοι θα βγείτε.