Bell Witch & Aerial Ruin

Stygian Bough Volume I

Profound Lore (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 23/07/2020
Ο άνθρωπος ως καταραμένος βασιλιάς κι ο αναγεννημένος λυρισμός του θανάτου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μετά από την απόλυτη κάθαρση που σηματοδότησε ένα τόσο ολοκληρωτικό έργο όπως το "Mirror Reaper", οι Bell Witch θα έπρεπε να αλλάξουν ελαφρώς ρότα, αφού κάποια πράγματα καλό είναι να μένουν ανεπανάληπτα: οτιδήποτε άλλο θα ήταν μάλλον καταδικασμένο να χάσει στις συγκρίσεις. Αν όμως κάτι παραμένει αναλλοίωτο είναι η αισθητική ανάγκη του ντουέτου από το Seattle να φτιάχνει τέχνη που να τραγουδά για τους ενδιάμεσους κόσμους. Η φόρμουλα της αναγέννησης βρέθηκε και είναι κάτι τόσο απλό όσο μια νέα συνεργασία.

Ο Erik Moggridge (aka Aerial Ruin) είχε συμμετάσχει φωνητικά και στο "Mirror Reaper", συνεπώς οι συσχετισμοί είχαν ήδη δημιουργηθεί. Στο "Stygian Bough Volume I" δεν φέρνει όμως μόνο τη θλιμμένη του φωνή (μόνο εμένα μου θυμίζει αυτό;) αλλά και την κιθάρα του, μαζί με όλες τις folk αναφορές της, εμπλουτίζοντας το πρωτόγονο ντουέτο των Dylan Desmond και Jesse Shreibman με γερές ενέσεις μελωδίας και λυρισμού. Δεν είναι δίκαιο λοιπόν να αντιμετωπίσουμε αυτό το άλμπουμ ως τη "νέα δουλειά των Bell Witch" αφού αποτελεί μια πραγματική συνένωση δύο διαφορετικών κόσμων.

Η βάση παραμένει φυσικά το αρχέγονο, έρπων, μακροσκελές funeral doom των Bell Witch. Αυτήν τη φορά είναι όμως μπολιασμένο με τις λυρικές κιθάρες του Moggridge, τις θρηνητικές του ερμηνείες και τις, σχεδόν παραμυθένιες, ακουστικές αφηγήσεις που μένουν προφανώς ξεγυμνωμένες στα "Heaven Torn Low 1 (The Passage)" και "Prelude". Αυτά τα στοιχεία επιμένουν και δεν εξαφανίζονται στις τρεις εναπομείναντες βαριές συνθέσεις που οικοδομούν αυτό το άλμπουμ.

Παρά το φως που προσπαθεί να τρυπώσει στον δίσκο, η μουσική παραμένει πένθιμη και ασήκωτη, κάτω από το θαυματουργό πολυεργαλείο-μπάσο του Desmond και τους τελετουργικούς ρυθμούς του Shreibman. Τα επικών προεκτάσεων 20λεπτα "The Bastard Wind" και "The Unbodied Air" (τί υπέροχοι τίτλοι!) μοιάζουν σε στιγμές «ακίνητα» και σίγουρα θα φανούν βαρετά στους μη-μυημένους. Κι όμως, με τρόπο θαυματουργό, οι πολλαπλές ακροάσεις είναι δυνατό να δημιουργήσουν εθισμό στα ταξίδια που σκιαγραφούν, σε μια μουσική οδύσσεια που φαντάζει μυστική κι ερμητική. Γεγονός πάντως παραμένει αυτό που έγραφε και ο Θεοδόσης προ τριετίας: και αυτός ο δίσκος είναι δίσκος ειδικών διαθέσεων, ειδικών στιγμών και ειδικών ακροατών.

Σύμφωνα με τους ίδιους, οι σπίθες που έβαλαν τη φωτιά σε αυτήν τη συνεργασία ήταν η εσωτερική κληρονομιά του "Rows (Of Endless Waves)" από το "Longing" του 2012 και το βιβλίο "The Golden Bough" του Σκωτσέζου ανθρωπολόγου του 19ου αιώνα Sir James George Frazer. Οι άπειροι συμβολισμοί που ξεπηδούν μέσα από το μυθολογικό, θρησκευτικό και λαογραφικό υλικό του βιβλίου παρέχουν ένα ιδανικό έδαφος για τον θρηνητικό λυρισμό των δύο σχημάτων. Στο κέντρο του concept, ο άνθρωπος ως σκλάβος, ο άνθρωπος ως βασιλιάς και η αναπόφευκτη διαδοχή του θανάτου και της αναγέννησης, αποτελούν τις αρχετυπικές ιδέες που φωλιάζουν ανάμεσα σε ήχους, στίχους και νότες. Οι ενδιάμεσοι κόσμοι είναι προσιτοί. Είναι αναπόφευκτοι.

Κραδαίνοντας ένα μαγικό ραβδάκι που προσθέτει βάθος και ουσία σε μια μουσική εμπειρία που από άλλους θα ήταν ίσως και αφόρητη, το συνεργατικό σχήμα των Bell Witch και Aerial Ruin παράγει έναν εθιστικό κόσμο, τουλάχιστον για όσους ανταποκρίνονται στις ίδιες δονήσεις. Και παρά το γεγονός ότι εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά funeral doom σχήματα που είναι τουλάχιστον ισότιμα των Bell Witch, δεν μπορώ να αρνηθώ στο "Stygian Bough Volume I" τον χαρακτηρισμό του σημαντικού δίσκου, ξέροντας ότι είναι η θανατερή σειρήνα που καλεί τις μοναχικές μειοψηφίες. Θα ακούσουμε το κάλεσμα και στο Volume II, όταν αυτό έρθει.

  • SHARE
  • TWEET