Baptists

Bushcraft

Southern Lord (2013)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 19/04/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μου αρέσει ειλικρινά όταν ένα συγκρότημα αποφασίζει να παίξει όπως οι μπάντες που γουστάρει, από τις οποίες έχει επηρεαστεί, και με την μουσική των οποίων κοπανιέται κάθε φορά που ταξιδεύει με το αμάξι για μία «εκτός έδρας» ζωντανή εμφάνιση. Θέλω να πω, δεν υπάρχει κάτι πιο αγνό και ομορφότερο, από το να αποφασίσεις να δώσεις την δική σου πνοή σε όλα αυτά που σε έχουν επηρεάσει και καθορίσει σε μουσικό επίπεδο. Στην τελική, πολλές φορές μου είναι τελείως αδιάφορο αν η εκάστοτε μπάντα που θα πάρει το αυτί μου, παίζει κάτι το διαφορετικό, το πρωτότυπο, το μοναδικό. So what? Αν αυτό που παίζει το κάνει καλά, με πάθος, και αφοσίωση, τότε πραγματικά μένω υπερευχαριστημένος.

Φυσικά το πρόβλημα ξεκινά όταν η μπάντα μπαίνει στο τριπάκι να παίξει κάτι το πανομοιότυπο, το ολόιδιο, αυτό που θα σε κάνει να σκεφτείς ότι πήρε την λέξη «επιρροή», την ξεχείλωσε, την ξέσκισε, και την έκανε κουρέλια. Okay, δε θέλω να είμαι τόσο υπερβολικός στην εν λόγω κριτική, αλλά ας προσπαθήσω τέλος πάντων να τα βάλω όλα σε μία σειρά.

Το "Bushcraft" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Baptists, μίας φρέσκιας μπάντας από τον Καναδά, τόπος που θα έλεγα ότι φημίζεται για τα εξαιρετικά hardcore σχήματα που έχει κατά καιρούς γεννήσει. Ένα από αυτά είναι φυσικά και οι Cursed, οι οποίοι εν προκειμένη αποτελούν αναμφισβήτητα το εικόνισμα γύρω από το οποίο αποδίδει τα σέβη της, αυτή η νεοφώτιστη -αλλά παράλληλα σκοτεινή- νέα μπάντα. Με ήχο κάτι παραπάνω από παρεμφερή, και αντλώντας παράλληλα στοιχεία από μοντέρνους ογκόλιθους όπως οι Converge και οι Trap Them, παραδίδουν δέκα κομμάτια ταχύτατου hardcore, με crust / d-beat πινελιές, και ομολογουμένως μία ασφυκτική περιβάλλουσα ατμόσφαιρα. Με βάση την παραπάνω περιγραφή, θα ήταν απόλυτα λογικό εάν κάποιος πίστευε πως οι τύποι ήρθαν σε αυτό τον κόσμο για να σπείρουν κυριολεκτικά τον πανικό.

Για πολλούς μπορεί φυσικά να το κάνουν, αλλά για μένα όχι δυστυχώς. Οι συνθέσεις είναι αυτό που λέμε «κομπλέ», αλλά μέχρι εκεί, τελεία και παύλα. Πέρα από την καταπληκτική παραγωγή, όπου ο Kurt Ballou μεγαλούργησε και δημιούργησε κάτι που σου τραντάζει την καρδιά, ο δίσκος δεν έχει κάτι άλλο που να με εντυπωσιάζει. Μπορεί να γαυγίζει, αλλά δε δαγκώνει. Μπορεί να καίει, αλλά δε φλέγεται. Μπορεί τέλος να ταρακουνάει, αλλά να μην εκρήγνυται. Έχουμε φτάσει σε μία εποχή όπου για να ξεχωρίσει κάτι στο hardcore πρέπει να είναι επικίνδυνο και να «απειλεί», διαφορετικά το να θαφτεί σε σωρούς εκατοντάδων ανά τον κόσμο συγκροτημάτων είναι υπόθεση της στιγμής. Εάν οι Baptists κάνουν την υπέρβαση και αποτινάξουν όλες τις εμμονές τους, είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον μπορεί και να πρωταγωνιστήσουν.
  • SHARE
  • TWEET