Ayreon

Έξι δισεκατομμύριά χρόνια πριν τη ζωή στη Γη, κάπου στον πλανήτη Alpha, στο ηλιακό σύστημα της Ανδρομέδας, οι πρόγονοι των ανθρώπων είχαν αναπτύξει τέτοια τεχνολογία που ο σημερινός άνθρωπος μόνο να φανταστεί μπορεί. Χάνοντας το μέτρο, ανέπτυξαν μηχανές με νοημοσύνη που ξεπερνούσε τη δική τους και όταν ο κόσμος τους έφτασε σε απόλυτη κρίση (περιβαλλοντικά, πολιτικά, οικονομικά κλπ) αποφάσισαν να αφήσουν ένα υπέρ-υπολογιστικό σύστημα το The Frame να αποφανθεί ποιος φταίει για αυτήν την κατάσταση.

Η απάντηση δεν είναι αυτή που περίμεναν όμως. Οι Alphans κρίθηκαν ως αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κατάπτωση του πλανήτη και το The Frame αυτοβούλως ενεργοποιεί την μοναδική λύση που είχε να προτείνει: την εξάλειψη του είδους. Μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή, μια ομάδα επίλεκτων πολιτών καλείται να εγκαταλείψει τον πλανήτη και να αναζητήσει αλλού τη συνέχιση του είδους. Οι εκλεκτοί επιβιβάζονται στο διαστημόπλοιο Starblade και καταλήγουν στον πλανήτη Υ (το οποίο γράμμα Y μεταφράζεται ως 01011001 στην γλώσσα προγραμματισμού ASCE II) για να δουν αν μπορούν εκεί να κάνουν μια νέα αρχή...

Όπως καταλαβαίνετε - και πιθανότατα όπως ήδη πολλοί ξέρετε - τα δημιουργήματα του Arjen Lucassen, μέσα από το όχημα των Ayreon στοχεύουν στην αγαθή κοινότητα των nerds και ειδικά αυτών που αρέσκονται στη θεματολογία της επιστημονικής φαντασίας. Αλλά όχι αποκλειστικά και μόνο σε αυτούς, καθώς η μουσική πλευρά του "The Source" έχει μια ποιότητα και μια λάμψη που προέρχεται από τους καλεσμένους που συμμετέχουν, που το πιθανότατα θα το καθιστούν ελκυστικό και σε κοινό που δεν αρέσκεται να χάνεται σε ανάλογου ύφους concept άλμπουμ, αλλά να επικεντρώνεται στη μουσική.

Για το εν λόγω πόνημα, ο Arjen δεν επέτρεψε στον εαυτό του πολλά πειράματα. Ειδικά, μετά από ένα ιδιόμορφο και δύσκολο άλμπουμ σαν το "Theory Of Everything" και μια επίσης διαφοροποιημένη πλευρά που έδειξε με τους The Gentle Storm, εδώ είχε ανάγκη να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ το οποίο θα στηρίζεται στα πιο επιτυχημένα χαρακτηριστικά των Ayreon. Ίσως κάποιος ισχυριστεί πως παίζει εκ του ασφαλούς, αλλά στην ουσία του πράγματος αυτό δεν αποτελεί τροχοπέδη.

Πρόκειται για μια από τις πιο metal και straightforward δουλειές του συγκροτήματος, με κάποια riff να φέρνουν στον νου τους Star One (αρχικά, κατευθυνόταν προς τα εκεί η μουσική), ενώ το ότι αποτελεί prequel του "01011001" στιχουργικά δημιουργεί αναπόφευκτα και μερικές συσχετίσεις με αυτό.

Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονός πως ο Lucassen αποφάσισε πως δεν θα υπάρχουν άγνωστοι συμμετέχοντες, παρά μόνο σπουδαίοι και ήδη αναγνωρισμένοι τραγουδιστές, πολλοί εκ των οποίων έχουν βρεθεί ξανά σε προηγούμενες δουλειές του: James LaBrie (Dream Theater), Hansi Kursch (Blind Guardian), Russell Allen (Symphony X), Floor Jansen (Nightwish), Simone Simmons (Epica), Tommy Karevik (Kamelot, Seventh Wonder), Tobias Sammet (Edguy, Avantasia), Tommy Rodgers (Between The Buried And Me), Michael Eriksen (Circus Maximus), Mike Mills (Toehider), Nils Rue (Pagan’s Mind) και Zaher Zorgati (Myrath) συνθέτουν ένα αν μη τι άλλο εντυπωσιακό cast. Επιπροσθέτως ο Guthrie Govan κι ο Paul Gilbert συνεισφέρουν από ένα καταπληκτικό solo κιθάρας ο καθένας, ενώ συμμετέχει κι ο Mark Kelly των Marillion με ένα solo πλήκτρων, για να κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακό το αποτέλεσμα.

Με εξαίρεση το εναρκτήριο "The Day That The World Breaks Down" που διαρκεί δώδεκα λεπτά, οι διάρκειες κινούνται κατά βάση μεταξύ των τριών και των επτά λεπτών, καθιστώντας κάθε μια από αυτές αυτόνομη και εύκολη στην ακρόαση, ενώ υπάρχει αρκετή ποικιλία στις μουσικές διακυμάνσεις: Prog ("Everybody Dies"), heavy "Star Of Sirrah"), prog/power ("Run! Apocalypse Run!", "Planet Y Is Alive"), Rainbowικό hard rock ("Into The Ocean"), αργά και συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια ("The Dream Dissolves", "The Source Will Flow"), uplifting στιγμές ("Journey To Forever"). Αν και σε γενικές γραμμές είναι από τα πιο κιθαριστικά άλμπουμ των Ayreon δεν λείπουν φυσικά τα folky στοιχεία και όργανα όπως το βιολί, το τσέλο, το φλάουτο κι όλοι οι trademark ήχοι που ο Ajren επιστρατεύει συνήθως.

Οι διάλογοι μεταξύ των τραγουδιστών είναι συνεχείς, χωρίς να υπάρχουν συνθέσεις αποκλειστικά για κάποιους εξ αυτών και όλοι ανταπεξέρχονται στους ρόλους τους από ικανοποιητικά και πάνω. Εντυπωσιάζει ο Tobias Sammet στον ρόλο του καπετάνιου, με τις ερμηνείες του να βγάζουν έντονη προσωπικότητα και μαζί με τον επιβλητικό Hansi Kursch στον ρόλο του αστρονόμου, τον Tommy Rodgers που εξυπηρετεί πιο ήρεμα σημεία με την pop χροιά του στον ρόλο του χημικού και τον ιδιοφυή Mike Mills που έχει έναν ιδιόμορφο ρόλο ανδροειδούς, θα έλεγα ότι ξεχωρίζουν, έστω και λίγο.

Από κοντά οι αναμενόμενα εξαιρετικοί Allen και Karevik (δυο από τις σπουδαιότερες σύγχρονες φωνές της σκληρής μουσικής), στους «αντίπαλους» ρόλους του προέδρου και του αρχηγού της αντιπολίτευσης αντίστοιχα, ενώ ιδανικός είναι ο διπλωμάτης Eriksen στον μελωδικό ρόλο που του έχει ανατεθεί. Ικανοποιητικός είναι κι ο Jame LaBrie στον ρόλο του ιστορικού, καλούμενος συνήθως να ανοίξει τα τραγούδια, ενώ αντιθέτως η σύμβουλος Jansen καλείται κυρίως να δώσει κορύφωση στο τέλος κάποιων τραγουδιών. Η Simone έχει πιο βασικό ρόλο με τα αιθέρια φωνητικά της να γεμίζουν πολλές συνθέσεις, ο Nils Rue προσθέτει δυναμισμό κι ο Zorgati έχει έναν πολύ μικρό ρόλο, με τον αμανέ του στο "Deathcry Of A Race" να είναι σχεδόν πένθιμος και να δημιουργεί τρομερό κοντράστ με τα οπερετικά φωνητικά των Simons/Jansen.

Στο σύνολο των 90 λεπτών του το "The Source" κυλάει αβίαστα και μέσα από την ιστορία του ο Lucassen κάποια απλά, αλλά σημαντικά μηνύματα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες. Η απληστία, η ισορροπία στη σχέση ανθρώπου-μηχανής, η δυσκολία να αφήσεις πίσω σου κάτι που καταστρέφεται, ο άνεμος αισιοδοξίας του καινούργιου είναι μερικά από τα θέματα που εκτυλίσσονται κατά τη διάρκεια του άλμπουμ, η ακρόαση του οποίου είμαι σίγουρος πως θα γίνεται ακόμα πιο απολαυστική συντροφιά με κάποια από τις ειδικές εκδόσεις οι οποίες θα κυκλοφορήσουν.

Χωρίς περαιτέρω αναλύσεις, το "The Source" περικλείει όλα τα καλά στοιχεία που έχουν παρουσιάσει στη μακρά πορεία τους οι Ayreon και έχοντας ένα cast λαμπερών καλεσμένων, στέκεται μεταξύ των καλύτερων δουλειών που έχουμε απολαύσει από τον Ολλανδό, αγαθό γίγαντα, της prog μουσικής.