Awolnation

Τρίτη και φαρμακερή κυκλοφορία από μία μπάντα-έκπληξη. Μέσα σε οχτώ χρόνια, η παρέα του Aaron Bruno έχει δώσε μόλις τρία άλμπουμ, πράγμα που δεν αντικατοπτρίζει σε καμία των περιπτώσεων την τριβή, τόσο του ηγέτη, όσο και των υπόλοιπων μελών με τη μουσική. Ο Bruno έχει δοκιμάσει τις ικανότητες του σε ένα ευρύ ηχητικό πεδίο. Προσπάθησε να χώσει ρίμες ραπάροντας, έπαιξε hardcore punk και heavy rock, χωρίς να κρύβει την αδυναμία του προς την κλασική pop των '80s και early '90s. Με ανεξάντλητη περιέργεια και τσαγανό, ο AWOL (όπως ήταν  γνωστός στα σχολικά rap battles επειδή βαριόταν κι έφευγε νωρίς από τις παρείστικες μαζώξεις) δημιούργησε τους Awolnation. Kαι, ιδού, προ ολίγων ετών κατέκτησαν την κορυφή.

Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο home studio του Bruno, κάπου στα προάστια του Los Angeles -ανάμεσα στο πολυθρύλητο Malibu και τα λιγότερο δημοφιλή ορεινά σημεία- καθ’ όλη τη διάρκεια του 2016, με ελάχιστη προσπάθεια καμουφλαρίσματος των όποιων λαθών. Το "Here Comes The Runts" φαίνεται από την αρχή πως δεν είναι καθόλου σοβαροφανές και θέλει να δείχνει το κατά δύναμιν μη-phony (που λέμε και στο χωριό μου). Αν οι δίσκοι πρέπει να έχουν ως βάση ένα timeline, ο συγκεκριμένος φέρνει σε κάτι ακατάληπτο. Ή μήπως όχι;

Όσο οι Awolnation δοκιμάζουν άπειρες, διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, ουσιαστικά περνάνε μέσα από τις φάσεις του επικεφαλής και ιθύνοντα νου τους, αδιαφορώντας κατά πόσο η αλληλουχία βγάζει νόημα. Κάθε λογικός άνθρωπος μαντεύει πως όταν ένας καλλιτέχνης θέλει να βγάζει μόνο επιτυχίες, απλά σπάει σε μέρη το πιο πιασάρικο τραγούδι του και αναπαράγει τα επιμέρους κομμάτια, ξανά και ξανά και ξανά, έως ότου να τον σιχαθούμε. Αυτό το τραγούδι εδώ είναι το "Sail". Έψαξα πολύ αλλά δε κατάφερα να εντοπίσω τον διάδοχο του. Αυτό είναι πολύ καλό.

Το υβρίδιο alternative rock - electropop εξαπλώνει τα πλοκάμια του σε πολλά ακόμα είδη. Για παράδειγμα, κάνει μπαμ η trip hop επιρροή ("Sound Witness System"), η γλυκανάλατη folk ("Handyman"), η ειρωνεία στο -ιδανικό για western soundtrack- "Seven Sticks Of Dynamite" και όλο αυτό περνά ξυστά από το heavy/psych rock ("Stop That Train") με τα fuzz-αριστά riff του για να καταλήξει στο rock κορμό, ο οποίος κυριαρχεί.

Με μία πρώτη ματιά αναβλύζει τρέλα και χαβαλέ. Στη δεύτερη-τρίτη φαντάζεσαι πως κάπου κρύβεται μία βαθύτερη αναλογία (γιατί όχι, αυτή ολόκληρης της ζωής του δημιουργού του). Στην τέταρτη βαριέσαι και η πέμπτη δεν έρχεται ποτέ.

Το "Here Come The Runts" δεν έχει πλάνο. Βασικά είναι τόσο πειραματικό -και άλλο τόσο χύμα- που μοιάζει προσποιητό. Το συγκρότημα σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να γίνει μηχανή μαζικής παραγωγής hits και μπράβο στα μέλη γι αυτή την επιλογή, οι καλές προθέσεις, όμως, δεν απέτρεψαν την ακραία ταύτιση με την απέναντι πλευρά.

Το τετριμμένο concept μαζί με την τεράστια διάρκεια αφαιρούν μπόλικη αίγλη από τις μίξεις που θα συναντήσεις, χωρίς να τις σκοτώνουν τελείως. Ο πειραματισμός είναι ωραίο πράγμα, ομολογουμένως, με μόνη προϋπόθεση να μην είναι κατ’ ανάγκη, όπως αυτή επιβάλλεται από τις γενικότερες τάσεις. Αυτό που προκύπτει από την αλληλεπίδραση ξέχωρων υφών, ε, πρέπει να είναι φρέσκο ρε παιδί μου. Οι ιδέες και τα κότσια που χρειάστηκαν για να ηχογραφηθεί το τρίτο άλμπουμ των Αμερικανών alt-rockers αξίζουν τα εύσημα. Δε πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός πως ο δίσκος είναι συνεκτικός, εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων μοτίβων: όλο πλησιάζουν και όλο απομακρύνονται, χωρίς να λείπουν ποτέ από το πλάνο. Κάτι σαν κάμερα, που άλλοτε εστιάζει κι άλλοτε θολώνει το φόντο, το μπλέξιμο αφήνει την αίσθηση της συνέχειας, όμως κουράζει και πλατειάζει αχρείαστα πολύ.

Τα ρίσκα των Awolnation δεν τους βγήκαν. Κίνητρα ελπιδοφόρα που δεν ευοδώθηκαν και στοιχεία από διάφορα είδη που στο τέλος θύμισαν εγκυκλοπαιδικό αχταρμά. Εάν επικεντρωνόταν σε λιγότερα μουσικά παρακλάδια και έδειχναν σύνεση στη διαχείριση του χρόνου του άλμπουμ θα μιλούσαμε για μία αλλιώτικη δουλειά.