Assailant

Οι ίδιοι θέλουν να πιστεύουν πως παίζουν κάτι μεταξύ prog power και μελωδικού death μέτσαλ. Για το πρώτο θα συμφωνήσουμε, αλλά σε ότι αφορά το μελωδικό death, τσουκ. Οι Assailant κυκλοφορούν το δεύτερο στούντιο άλμπουμ, δημιουργώντας ελπίδες για καταξίωση. Φρούδες; Για να δούμε...

Έχει ταΐσει πολύ κόσμο η Umea της Σουηδίας και απ' ότι φαίνεται θα συνεχίσει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα. Η συγκεκριμένη εξάδα δίνει έντεκα συνθέσεις αμερικανικού progressive power ύφους που περιέχουν αρκετές δόσεις death/hardcore φωνητικών. Συγγνώμη αλλά οι κραυγές από μόνες τους δε μπορούν να δώσουν ταμπέλα.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η σούπερ παραγωγή που προδίδει δύναμη και επιθετικότητα, δίνοντας πολλά «συν» στο "Wicked Dream". Σε όλα σχεδόν τα κομμάτια βρίσκει κανείς πληθώρα πλήκτρων, τα οποία τις περισσότερες στιγμές όμως ακούγονται περιττά και ανούσια.

Παρόλο που τα πρώτα δείγματα ("A Day Tomorrow", "Wicked Dream") είναι διόλου ενθαρρυντικά, δημιουργείται μετά μία τεράστια «κοιλιά» με τις ίδιες βαριές κιθάρες αλλά και αρκετά «πειραγμένα» φωνητικά, χωρίς κάτι να εντυπωσιάζει. Νομίζει ο ακροατής ότι ακούει το ίδιο πράγμα για κανένα 20λεπτο, μέχρι που μπαίνει το "The Cell" με χορταστικές progressive αλλαγές και ακολουθεί το ακουστικό "Eternal". Εδώ μάλιστα! Δείχνουν οι Assailant πως είναι ικανοί να στηρίξουν με επιτυχία κάτι τέτοιο και ίσως θα 'πρεπε να το επιχειρούν συχνότερα. Γενικά κάνει καλό σε νέες μπάντες να παρουσιάζουν και κάτι διαφορετικό, κάτι πέρα από το ύφος τους.

Δεν είναι άσχημη κυκλοφορία, μα υπάρχει αυτή η επανάληψη σε 3-4 συνεχόμενα κομμάτια που κουράζει και βαραίνει το δίσκο. Είναι πάντως μια καλοστημένη, διαφορετική, για το είδος του, πρόταση και αξίζει όσων πιστών την ακρόαση.