Architects

Daybreaker

Century Media (2012)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 22/05/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάνω αυτή τη δουλειά αρκετό καιρό ώστε να ξέρω ποιοι μουσικόφιλοι είναι πιο διαλλακτικοί από άλλους. Ποιοι δέχονται μία άλλη άποψη, ποιοι μπορούν να κάνουν μία ανθρώπινη συζήτηση, ποιοι δε θα σε βρίσουν επειδή η γνώμη σου είναι διαφορετική από τη δικιά τους. Οι μεταλκοράδες δυστυχώς δεν είναι από αυτούς τους μουσικόφιλους. Άμα λοιπόν δεν μ' αντέχεις, σταμάτα τώρα την ανάγνωση, και μας γλιτώνεις και τους δύο από το δράμα.

Κάπου εδώ λοιπόν να δηλώσω ότι πιστεύω με πάθος πως το metalcore είναι μακράν το πιο κορεσμένο μοντέρνο μουσικό είδος εκεί έξω. Για να μπορέσει μία μπάντα να ξεχωρίσει στ' αυτιά μου, πρέπει πράγματι να έχει τη δυνατότητα να φέρει κάτι καινούργιο στο τραπέζι, φρέσκο, καινοτόμο, κάτι που να ξεφεύγει από την πεπατημένη του growl-melodic chorus-growl-breakdown-melodic chorus. Αναφερόμενος κυρίως στη βρετανική σκηνή, τρεις είναι οι μπάντες που φιγουράρουν στα πρωτόσκαλα των οπαδών: οι Bring Me The Horizon, οι Asking Alexandria και οι Architects.

Όπως το βλέπω εγώ, ποιοτικά οι Architects είναι μίλια μπροστά από τους άλλους, αλλά χωλαίνουν στην πρωτοτυπία, καθώς όσο και να μου σπάει τα νέυρα ο Sykes των Bring Me The Horizon, είναι μουσικός με όραμα, καλή αίσθηση του παλμού της σύγχρονης σκηνής και του «τι ακούνε οι πιτσιρικάδες σήμερα» (sic). Οι Asking Alexandria μου προκαλούν απλά γέλιο. Τι φέρνουν λοιπόν οι Architects στο παιχνίδι που τους κάνει τόσο επιτυχημένους στας Ινγκλετέρας;

Αυτό που ξεχωρίζει με το πρώτο κιόλας άκουσμα είναι σίγουρα η τεχνική κατάρτιση των μουσικών, κυρίως στις κιθαρδουλειές. Δεν είναι μόνο οι ταχύτητες που πιάνουν, αλλά το γεγονός πως κάθε σχεδόν τραγούδι έχει ένα καλοδουλεμένο σημείο με tapping είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Eπίσης, δεν είναι λίγες οι στιγμές που φέρνουν κάτι από τις κατωκουρδισμένες djent φόρμες στο προσκήνιο ("Devil's Island"), δείχνοντας την πρόθεσή τους να φέρουν κάτι λίγο πιο καινούριο στον ήχο τους. Αυτό που είναι σίγουρα θετικό, και θα κάνει και τους πρωτοδισκάκηδες να χαμογελάσουν, είναι πως έχουν κάνει ξεκάθαρη στροφή προς τις παλιότερες, πιο ωμές τους δουλειές, καθώς το περσινό "The Here Αnd Now" παρ' όλη την εμπορική επιτυχία που είχε, ήταν σκέτο νερομπούλι και στροφή σχεδόν 180 μοιρών.

Δυστυχώς, όμως, νιώθω πως ακόμα αυτή η έλλειψη καινοτομίας είναι αυτό που με αποτρέπει από το να χαρακτηρίσω αυτό τον δίσκο ως πραγματικά καλό. Προσωπικά, το αποδίδω στα φωνητικά. Ενω οι core αποδόσεις των στίχων από τον Sam Carter είναι αξιοπρεπέστατες, όταν περνάει στα μελωδικά είναι σα να ακούς ό,τι φραντζάτο βγήκε από το 2006 και μετά να τραγουδάει με μία φωνή. Ακόμα πιο εκνευριστικό είναι το γεγονός πως πρέπει να φτάσεις στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου για να δεις πως μπορεί να πιάσει μελωδικά φωνητικά χωρίς να είναι τέρμα ανέμπνευστος και κλισέ, καθώς το "Unbeliever" είναι μάλλον ό,τι πιο εντυπωσιακό έχουν συνθέσει, πιάνοντας και βαθμούς ανατριχίλας.

Το περιεχόμενο του δίσκου είναι αρκετά ενδιαφέρον μπορώ να πω, με πολλές θρησκευτικές και κοινωνικοπολιτικές αναφορές με ιδιαίτερη μνεία να γίνεται στο "These Colours Don't Run", με τους άκρως πωρωτικούς τελευταίους του στίχους. Σε γενικές γραμμές, δεν μπορώ να πω πως βαρέθηκα ή κουράστηκα με την ακρόαση του δίσκου, καθώς βοηθάνε και οι σποραδικές guest εμφανίσεις (Deez Nuts, Bring Me The Horizon, Stray From The Path), αλλά πολλά κομμάτια ακολουθούνε πράγματι πολύ παρόμοιο μοτίβο, πράγμα που μας οδηγεί πάλι στην κριτική περί έλλειψης πρωτοτυπίας και καινοτομίας που λέγαμε.

Ο δίσκος όμως είναι σίγουρα αξιόλογος, και σίγουρα άξιος του χρόνου κάθε οπαδού του είδους. Δεν λείπουν τα εμπνευσμένα hooks, όπως το ρεφρέν του "Outsider Heart", αλλά και τα κλισέ σημεία που τελικώς μάλλον σε κρατάνε πίσω από το να ενθουσιαστείς παραπάνω με την κυκλοφορία αυτή. Όπως και να 'χει, είναι το σωστό βήμα μπροστά για τη μπάντα, που σίγουρα θα κεφαλαιοποιήσει πάνω στην ήδη υπάρχουσα δημοτικότητά της, γίνοντας πλέον τεράστια  υπολογίσιμη δύναμη στη παγκόσμια σκηνή του σύγχρονου metalcore.

ps: Ορίστε και το video clip για το πρώτο single (;) του δίσκου, "Alpha Omega", όπου φαίνονται χαρακτηριστικά και τα εμπνευσμένα σημεία σύνθεσης (γέφυρα), αλλά και τα κλισέ (ρεφρέν).
  • SHARE
  • TWEET