Arbouretum

Τέσσερα χρόνια απουσίας πέρασαν, χωρίς άλλον προφανή λόγο πέραν, ίσως, κάποιας κόπωσης του Dave Heumann που στο μεταξύ εκτονώθηκε σε solo, ακουστικές και πιο folk καταστάσεις. Τέσσερα χρόνια που, όμως, είναι σαν να μην πέρασε μέρα, αφού βρίσκει τους Arbouretum να συνεχίζουν ακριβώς εκεί που είχαν μείνει με το "Coming Out Of The Fog" το 2013.

Κι αυτό, φυσικά, είναι λίγο καλό, αλλά περισσότερο κακό. Είναι καλό γιατί δεν έχουν χάσει τα βασικά συστατικά που αγαπήσαμε (κάποιοι από εμάς πολύ). Τον βαρύ, fuzz-αριστό ήχο, τη μονολιθική εξέλιξη των τραγουδιών, τις folk και Americana ρίζες, την λυρικά μελωδική εκτόνωση. Είναι κακό γιατί για αρχή το |Coming Out Of The Fog" ήδη έδειχνε σημάδια κούρασης. Αλλά και γιατί πλέον στο "Song Of The Rose" μοιάζουν σαν ένα συγκρότημα που αντιγράφει τους Arbouretum παρά σαν μία γνήσια έκφραση της προσωπικότητάς τους.

Το μοναδικό τραγούδι που κάπως ξεφεύγει από τη νόρμα είναι το "Absolution Song" που με τα κουδουνάκια του θα μπορούσε, στην υπερβολή του, να θεωρηθεί και Χριστουγεννιάτικο. Έχει όμως μία up-tempo και χαρούμενη διάθεση που είναι ταυτόχρονα ταιριαστή αλλά και σπάνια στις μέχρι τώρα δουλειές τους. Η καλύτερη εκτέλεση, όμως, του πλάνου που μας έχουν αναπτύξει εδώ και χρόνια είναι μάλλον το "Fall From An Eyrie" που έχει αυτό το στοιχείο που μόνο στις καλύτερες στιγμές τους συναντάμε, αυτήν την αίσθηση να είσαι τόσο κοντά στη γη και όμως να μην πατάς σε αυτήν.

Δεν είναι ότι το "Song Of The Rose" είναι κακός δίσκος, τέτοιοι αφορισμοί θα πρέπει να αποφευχθούν ξεκάθαρα. Έχει τις στιγμές τους, ξυπνάει συναισθήματα σε όσους έχουν λιώσει τις προηγούμενες δουλειές τους συγκροτήματος, για όσους ακόμα συλλέγουν δισκογραφίες συγκροτημάτων δεν θα είναι ένα σημείο που θα σπάσει αυτήν τη συνήθεια. Αλλά τα κολακευτικά λόγια που είχαν κερδίσει τόσα χρόνια οι Arbouretum, εδώ δεν δικαιολογούνται.