Apostasy

Ξεκινώντας απ' το εξώφυλλο αυτού εδώ του δίσκου ένα είναι το σίγουρο, ότι δεν μπορείς να περιμένεις τι θα ακολουθήσει με μια πρώτη ματιά. Ένα δωμάτιο (κελί 666) με την πόρτα ανοιχτή, σε άσυλο προφανώς και η φιγούρα ενός ανθρώπου με ζουρλομανδύα, στο πάτωμα να ουρλιάζει... θα ήταν συνηθισμένη περίπτωση για swedish death ή death γενικότερα, αλλά για συμφωνικό black metal είναι κάπως...

Συμφωνικό (μελωδικό) black λοιπόν παίζουν οι Apostasy στο ύφος των Dimmu Borgir και Old Man’s Child, σε mid-tempo κυρίως συνθέσεις, χωρίς να λείπουν (αν και λίγες) και οι γρήγορες στιγμές/αναφορές σε νορβηγικό black metal. Με πολλά πλήκτρα και τις κιθάρες πολύ έξυπνα παιγμένες, πότε με πολύ πιασάρικα riff και πότε σε δευτερεύοντα ρόλο (όταν τα πλήκτρα κυριαρχούν) αλλά πάντα ογκώδεις. Η φωνές κινούνται και σε death μονοπάτια χαρίζοντας έτσι περισσότερη ευελιξία στο δίσκο. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως (black και death), είναι σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα.

Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά οι τύποι φαίνεται πως έχουν κολλήσει για τα καλά στους Dimmu Borgir. Υπάρχουν πολλά σημεία που θα μπορούσαν να δουλέψουν και να καταφέρουν -ως ένα επίπεδο- να επιδείξουν κάποια προσωπικά στοιχεία στη μουσική τους χωρίς να πρωτοτυπήσουν. Έχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στη μουσική τους όπως διάφορες σκόρπιες νεο-swedish μελωδίες, πολύ όμορφα solos (αν και κάποια απ' αυτά ακούγονται λίγο αδύναμα), πιασάρικα και δυνατά ρυθμικά... έρχεται όμως ένα πολύ αρνητικό σημείο της μπάντας να σου θυμίσει και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Σε κάποιες φάσεις κατά τη διάρκεια της ακρόασης του "Cell 666" σου δημιουργείται η εντύπωση ότι ακούς κάποιο σημείο από παλιότερο κομμάτι των Borgir.

Η αύρα των Dimmu Borgir έχει ποτίσει τα πάντα μέσα σ' αυτό το δίσκο, αλλά αυτό έχει και τα καλά του, γιατί -για να λέμε και τα πράγματα με τ' όνομά τους- σε σημεία οι Apostasy ακούγονται πολύ πιο κοντά στο ύφος των Borgir απ' ότι οι ίδιοι οι Dimmu Borgir σήμερα.

Η παραγωγή είναι πολύ καθαρή και αξιοπρεπής για τα δεδομένα του χώρου. Τα πλήκτρα κρυστάλινα (χαρίζοντας και μια progressive αισθητική με το στυλ που ακολουθούν). Γενικότερα φαίνεται πως έχουν προσέξει πολύ των ήχο τους.

Μετρήστε πόσες φορές αναγράφεται στο κείμενο το όνομα των Dimmu Borgir και κερδίστε... ε... και θα καταλάβετε...