Apocalyptica

Ανέκαθεν στους metal κύκλους υπήρχε μια θεωρία ότι αν εξετάσουμε το metal υπό ένα καθαρά μουσικό πρίσμα θα διαπιστώσουμε ότι παρουσιάζει περισσότερες ομοιότητες με την κλασική, παρά με οποιαδήποτε άλλη μουσική. Αν και έχουν γίνει πολλές προσπάθειες συγκερασμού των δύο αυτών χώρων (με τη χρήση συμφωνικής ορχήστρας και διαφορετικών ενορχηστρώσεων σε metal κομμάτια), οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο πιο γνήσιος εκφραστής της κλασικής στο metal ήταν και παραμένουν οι Apocalyptica, οι Φιλανδοί οι οποίοι διασκευάζοντας με τέσσερα τσέλο κομμάτια των Metallica πριν από κάποια χρόνια κατάφεραν να τραβήξουν πολλά βλέμματα... Τόσο πολλά που από album σε album πηγαίνουν όλο και καλύτερα. Το "Apocalyptica" λοιπόν είναι η νέα τους δουλειά, που στηριζόμενη αποκλειστικά σε δικές τους συνθέσεις, κερδίζει το στοίχημα τόσο της metal, όσο και της κλασικής μουσικής, με το παραπάνω...

Στο τέταρτο album τους λοιπόν οι Apocalyptica ζητούν την βοηθεία τόσο του κ. Dave Lombardo στα τύμπανα, όσο και των τραγουδιστών των H.I.M. (Ville Vallo) και των Rasmus (Lauri Ylönen) για να καταφέρουν τελικά να κάνουν την υπέρβαση και να δημιουργήσουν σίγουρα τον πιο metal δίσκο τους.

Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά στους παραπάνω συνεργάτες, περίμενα ένα album το οποίο θα χαρακτηρίζεται από την πάλη του διπόλου metal - κλασικής. Όπερ και εγένετο. Το "Apocalyptica" είναι ένα album που γεννήθηκε από την δημιουργική πάλη αυτών των δύο συμπληρωματικών χώρων και έτσι πιστεύω πως είναι σε θέση να ικανοποιήσει ακροατές ενός πολύ ευρέους φάσματος ακουσμάτων... Ο δίσκος βρίθει από νεωτερισμούς: οι Apocalyptica μας ξαφνιάζουν με την αγριότητα που μπορούν να εκμαιεύσουν από ένα τόσο γλυκό και ήπιο όργανο όπως είναι το τσέλο. Το κλασικότροπο τσέλο τους λοιπόν, ενισχυμένο με παραμορφωτές και συνοδευόμενο από πληθωρικά (τουλάχιστον) τύμπανα είναι αυτό που για άλλη μια φορά κλέβει την παράσταση και διατηρεί την ταυτότητα της μουσικής τους. Έτσι οι συνθέσεις του "Apocalyptica" μπορούν να χωριστούν σε δύο είδη: στα πιο metal κομμάτια, όπου σε φάσεις απορείς αν αυτό που ακούς είναι τσέλο, και στα "κλασικά" και κλασικότροπα κομμάτια, που είναι μεν χαρακτηριστικά Apocalyptica, αλλά πιστεύω πως στο εν λόγω album είναι πιο εμπνευσμένα από ποτέ. Ήπια μελαγχολικά κύρια μέρη, πολύ προσεγμένο "δεύτερο" τσέλο να σιγοντάρει, metal ξεσπάσματα, διφωνίες και πιο progressive συνθέσεις είναι τα νέα στοιχεία στην μουσική των Apocalyptica, οι οποίοι στο ομώνυμο album τους πιστεύω πως καταφέρνουν να συνδυάσουν με τον πιο έξυπνο τρόπο τα ακούσματά τους με την μουσική που παίζουν και έτσι "κλείνουν το μάτι" στο metal κοινό, που πιστεύω πως εξακολουθεί να μην τους έχει αποδεχτεί πλήρως. Κάποια σημεία είναι σε φάσεις τόσο εντυπωσιακά σκληρά και prog που μην ξαφνιαστείτε στο μέλλον αν δείτε κάποια "παραδοσιακή" metal μπάντα να διασκευάζει κομμάτια τους...

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει φυσικά και στα δύο κομμάτια που έχουν φωνητικά, πράγμα σπάνιο για κομμάτι των Apocalyptica: από την μια έχουμε το "Life Burns" που ανοίγει το album και μας ξαφνιάζει με την ορμητικότητα και τις punk (!) επιρροές του και από την άλλη το συγκλονιστικό "Bittersweet" όπου η σύμπραξη του Vallo, του Ylönen και των τσέλο είναι κάτι παραπάνω από μελαγχολικά μαγευτική (ή μαγευτικά μελαγχολική)... Γενικά ολόκληρο το album φέρει την σφραγίδα των καταβολών των μουσικών που το συνθέτουν και αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα της επιβεβαίωσης της θεωρίας που αναφέρεται παραπάνω. Όλοι οι φίλοι του συγκροτήματος και οι οπαδοί ανάλογων ακουσμάτων τρέξτε, γιατί το "Apocalyptica" πιστεύω πως είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2005.