Anguish

Anguish

RareNoise (2018)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 27/12/2018
Αυστηρώς ακατάλληλο για κλειστόμυαλους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Συχνά ίσως περπατάς στη γειτονιά σου, έχεις τυχαία μουσική στα ακουστικά, αναλογίζεσαι τα λάθη τα δικά σου ή του κόσμου, νοιώθοντας λίγο πιο μοναχικά. Συμβαίνει όμως κάποιες φορές να συντρίβονται τα τείχη και τα σύνορα, η φωνή σου να ενώνεται με άλλες στη συγκρότηση μιας - καλλιτεχνικής ή μη - διαμαρτυρίας.

Διότι οι Anguish δεν είναι παρά μια δημιουργική διαμαρτυρία που βασίζεται σε με πολυεπίπεδη σύμπραξη. Και ω!, τι παράξενη συνάθροιση είναι αυτή, αλήθεια! Οι Will Brooks (φωνή, electronics) και Mike Mare (κιθάρα, electronics, synths) του πειραματικού hip hop σχήματος Dalek από το New Jersey, οι Mats Gustafson (sax, electronics) και Andreas Werliin (τύμπανα) των Σουηδών jazz ημίθεων Fire! Orchestra και ο Hans Joachim Irmler (synths), ηγέτης των krautrock γιγάντων Faust. Αυτό το απίθανο σινάφι - που θα έλεγε και ο Καββαδίας - χωρίς να νιώσει καμία ανασφάλεια για την πλήρη ειδολογική ασυμβατότητα του, μαζεύτηκε απλώς για να συντρίψει τείχη. Πέρασαν τρεις (!) μόλις μέρες μαζί στο στούντιο του Irmler το περασμένο καλοκαίρι και ιδού το ντεμπούτο ομώνυμο άλμπουμ των Anguish, στο αλλοπρόσαλλο μουσικό one night stand της χρονιάς.

Θα περίμενε κανείς ότι η ένωση του hip hop με την ελεύθερα αυτοσχεδιαστική jazz, το noise, το ambient και το krautrock θα δημιουργούσε πιθανόν έναν ηχητικό αχταρμά. Ούτε κατά διάνοια, αγαπητοί! Τίποτα δεν ηχεί παράξενο ή παράταιρο εδώ. Παρά τις φαινομενικά διαφορετικές καταβολές τους, ο ήχος των Anguish είναι εντυπωσιακά ομοιογενής και απορροφάει με χαρακτηριστική ευκολία κάθε συμβαλλόμενο «στυλ». Η χημεία των μελών είναι κρυστάλλινη και μπορείς εύκολα να διαισθανθείς ότι αυτή η ισότιμη πεντάδα είχε ένα καθαρό αισθητικό όραμα και κυρίως ότι απολαμβάνουν αυτό που δημιουργούν. Τα διάσπαρτα ηλεκτρονικά εξυπηρετούν εξίσου καλά τη δημιουργία των κατάλληλων περιβαλλόντων όσο και τη θριαμβευτική αξιοποίηση όλου του διαθέσιμου συχνοτικού χώρου. Τα φωνητικά και οι βαθιά κοινωνικοί στίχοι του Brooks φυσικά ορίζουν τους Anguish ως ένα πειραματικό hip hop project, θα είναι λάθος όμως αν κανείς μείνει σε αυτό. Το σαξόφωνο του Gustafson, ένα είδος μαγικού υπερόπλου, συχνά οδηγεί τις συνθέσεις σε noir, jazzy ή ακόμα και θορυβώδη μονοπάτια, με την ίδια οριστική δύναμη που έχει το πινέλο στον καμβά. Τα τύμπανα δε του Werliin χαρίζουν ζωτικότητα σε μέρη που θα έπρεπε να ακούγονται μόνο μηχανές. Είναι η νίκη της καρδιάς έναντι του ηλεκτρονικού παλμού.

Φυσικά το "Anguish" δεν θα μπορούσε να περιέχει υπερβολικά δουλεμένες συνθέσεις ικανές να βουτήξουν βαθύτερα σε avant garde νερά ή να δουλευτούν προς πιο radio friendly κατευθύνσεις. Οι φόρμες σε όλο το άλμπουμ παραμένουν κατά συνέπεια ανοιχτές, χωρίς ρεφρέν ή άλλους τρόπους να ξεκουραστεί το αυτί. Το χρώμα του ήχου αντίθετα πετιέται προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση. Είναι τελικά μουσική μάλλον ανορίοτη αλλά καθάρια μέσα στις εκφραστικές πλατφόρμες της. Το "Gut Feeling" είναι το μόνο track που θα μπορούσε να ακουστεί σε ένα προχωρημένο ραδιόφωνο ενώ το "Wumme" μοιάζει σαν να ανασταίνει την kraut κληρονομιά των Neu! σε μια νεωτερική και industrial εκδοχή της. Το "Healer's Lament" είναι επίσης αξιομνημόνευτο λόγω της σκληρής, νατουραλιστικής και αναρχικής ποίησης του Kamau Daaood, λέξεις που μιλάνε για κάποια άσπλαχνη πόλη σαν τη δική μας.

Οι Anguish δεν είναι το σχήμα που θα αλλάξει τη μουσική ή που φέρνει πραγματικά κάτι πρωτάκουστο. Κουβαλάει όμως λίγη από αυτήν την ελπίδα ότι η μουσική μπορεί ακόμα να είναι απρόβλεπτη και αυθόρμητη. Η τελική εικόνα παραμένει σχετικά θολή, υπάρχει όμως ένα είδος κάθαρσης που περιπλανιέται μέσα στα πυκνά, μα και ευδιάκριτα ηχοστρώματα.

Με Anguish στα ακουστικά, ίσως περπατήσω κι εγώ ένα βράδυ σε κάποια γειτονιά, νοιώθοντας λίγο λιγότερο μοναχικά καθώς οι σιωπηλές διαμαρτυρίες ενώνονται και τα τείχη συντρίβονται.

  • SHARE
  • TWEET