Ancient Empire

Οι απορίες για αυτόν τον δίσκο ήταν οι εξής: Πώς παρουσιάζεις μία μπάντα για πρώτη φορά, έχουσα μόλις κυκλοφορήσει τον έκτο της δίσκο; Έφτασε η ώρα να στραβοπατήσουν αυτοί που μας έχουν προσφέρει μερικά από τα καλύτερα δείγματα heavy metal της περασμένης δεκαετίας; Το κλασικό πλέον σε παρουσιάσεις imho, θα συνοδεύει τις επόμενες αράδες.

Στην Καλιφόρνια εδρεύουν οι Ancient Empire και πριν επτά χρόνια ντεμπούταραν με το "When Empires Fall", ή αλλιώς έξι δίσκοι σε αυτά τα χρόνια. Ρίσκο και παγίδα ενδεχομένως, οι απανωτές κυκλοφορίες τα κρύβουν αυτά. Η ανάγκη για έναν «μαέστρο» είναι επιτακτική, ώστε να μην εκτροχιαστεί η κατάσταση. Ακούει στο όνομα Joe Liszt, συνθέτει ασταμάτητα, παίζει τα πάντα και ίσως να θυμίζει πράγματα σε κάποιους: Shadowkiller & Rocka Rollas.

Υπό την καθοδήγησή του λοιπόν, συναρπάζουν επί σειρά ετών, σχεδόν αψεγάδιαστοι, με τα "Other World" (2016) & "The Tower" (2017) να λάμπουν ως τα πιο πολύτιμα στολίδια της έως τώρα πορείας τους. Αγνοώ τον λόγο που αγνοούνται από μύστες του είδους, πιστεύω ακράδαντα για αυτά τα δύο άλμπουμ τουλάχιστον, πως αν είχαν το logo μιας επιφανούς του χώρου μπάντας, θα παραμίλαγε κόσμος και κοσμάκης.

Σαφώς και έχουν χτίσει τον ήχο τους σε αυτά τα χρόνια, ώστε να αναγνωρίζονται άμεσα. Ειδικά ο ήχος της κιθάρας και τα φωνητικά του «αρχηγού» αποτελούν το σήμα κατατεθέν τους, συνάμα με τις αγυάλιστες μα τόσο πετυχημένες παραγωγές τους. U.S. heavy/power απαράμιλλου κάλλους, με thrash απολήξεις ενίοτε, είναι η ηχητική τους στάμπα και λατρεύουν Iron Maiden - Savatage περασμένων και αλησμόνητων δεκαετιών. Άχαστος συνδυασμός. Και αν προς στιγμή ανησυχήσαμε με το προπέρσινο "Wings Of The Fallen", στο οποίο φάνηκαν τα πρώτα μικρά σημάδια κάμψης, η φετινή επιστράτευση του πλέον εικονικού βάρβαρου της λογοτεχνίας - δίχως ο δίσκος να είναι θεματικός πάντως - μόνο ως επιτυχημένη κρίνεται.

Αφήνοντας κατά μέρος το διαστημικό τους concept και παραμένοντας σε πολεμική διάθεση, ξαναδημιουργούν συνθέσεις μεστές και πωρωτικές. Η ερμηνεία του Joe Liszt αποτυπώνει άψογα τις ιστορίες που πλάθει ο μόνιμος στιχουργός της μπάντας, Rich Pelletier και η σε σημεία Blackie Lawless χροιά του, φέρνει εκ νέου αναμνήσεις. Η παρέα, σχεδόν οικογενειακή/φιλική υπόθεση, κλείνει με τον έτερο αδερφό Pelletier στα τύμπανα και με τη συμμετοχή του (ναι, πάλι αυτός) Cederick Forsberg σε κιθαριστικά σόλο. Η φιγούρα του Thoth-Amon στο εξώφυλλο εγγυάται το σκοτεινό στοιχείο της υπόθεσης, αλίμονο αν δε συνέβαινε αυτό με παρόντα τον δυσοίωνο μάγο του Robert E. Howard.

Οι Αμερικάνοι είναι από τις πιο σπουδαίες μπάντες των καιρών μας στο είδος τους, κανένας λόγος δε συντρέχει να μη στέκονται ψηλά. Από φέτος υπάρχει άλλος ένας λόγος, ο έκτος κατά σειρά, to know us better.

Bandcamp