Anathema

To "Hindsight", η συλλογή με ακουστικές εκτελέσεις παλιότερων συνθέσεων που οι Anathema κυκλοφόρησαν το 2008, μού είχε αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Όμορφη ατμόσφαιρα, αξιοπρεπείς διασκευές κι ένα φρέσκο κομμάτι από τη μία πλευρά, από την άλλη όμως δεν έπαυε να είναι μια ανούσια κίνηση από ένα συγκρότημα που δεν έχει προσφέρει αρκετό καινούργιο υλικό την τελευταία δεκαετία και με τέτοιου είδους κυκλοφορίες δίνει τροφή σε αυτούς που μιλούν για «αρπαχτές» και έλλειψη έμπνευσης.

Το φετινό "Falling Deeper" αποτελεί τη συνέχεια της παραπάνω κυκλοφορίας, με τους Βρετανούς να βουτούν ακόμα πιο βαθιά στο παρελθόν, προσφέροντάς μας νέες εκτελέσεις κομματιών από τις πρώτες δουλείες τους. Συνθέσεις από τα "The Crestfallen", "Pentecost III", "Serenades" και "The Silent Enigma", οι οποίες συναυλιακά έχουν χαθεί στη λήθη εδώ και άπειρα χρόνια, προσαρμόζονται στο σημερινό ήχο των Anathema, αφήνοντας για άλλη μια φορά περιθώρια για αμφιβολίες και γκρίνια.

Καταρχήν, η δηλωμένη προσπάθεια του συγκροτήματος να συγκινήσει ταυτόχρονα και εξίσου τους νέους αλλά και τους παλιότερους οπαδούς είναι χαμένη από χέρι. Το κοινό που λάτρεψε την πρωτοποριακή ατμοσφαιρική doom/death μπάντα των early '90s και την παράτησε στις επόμενες κυκλοφορίες της δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί ξανά μαζί της. Όσο και αν ορισμένες μελωδίες είναι πραγματικά επιβλητικές και γεμάτες από έντονο συναίσθημα, οι συνθέσεις έχουν υποστεί τόσο σημαντική μετατροπή, που δε θυμίζουν σε τίποτα το σκοτεινό παρελθόν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), έχουν πραγματικά μεταμορφωθεί σε νέες.

Το δεκάλεπτο "Crestfallen" μετατράπηκε σε μια τρίλεπτη μελωδία. Τα "Kingdom" και "They Die" μία από τα ίδια. Το "We, The Gods" πόνεσε πιο πολύ από όλα. Το "Everwake" αποτελεί την πιο πιστή στο παρελθόν διασκευή, ενώ η συμμετοχή της Anneke Van Giersbergen από μόνη της μόνο θετική μπορεί να χαρακτηριστεί. Εν τέλει, όμως, χάνεται και αυτή μέσα στο σύνολο ένος project που μικρή προσφορά θα έχει στην εξέλιξη του συγκροτήματος.

Το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και όλα τα παραπάνω έχουν νόημα μονάχα αν συγκρίνει κανείς τις νέες εκτελέσεις με τις αυθεντικές συνθέσεις. Όποιος δεν έχει ασχοληθεί με το μακρινό παρελθόν των Anathema, τούς γνώρισε με τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους ή ακόμα καλύτερα με το περσινό "We're Here Because We're Here", είναι πολύ πιθανό να μείνει ικανοποιημένος από το "Falling Deeper". Οι εν λόγω διασκευές ταιριάζουν απόλυτα με τον ήχο του τελευταίου δίσκου των Βρετανών και με τη φανερή μουσική κατεύθυνση που οι αφοί Cavanagh επιθυμούν να ακολουθήσουν.

Προσωπικά η νέα αυτή αλλαγή στον ήχο των Anathema, όπως και όλες οι προηγούμενες, δε με βρίσκει αντίθετο. Το "We're Here Because We're Here" με κέρδισε εύκολα και από την πρώτη στιγμή, ενώ δέχομαι τις, φαινομενικά, μεταμορφώσεις τους απλά ως τη φυσική εξέλιξη τους ως καλλιτέχνες. Πιστεύω, όμως, ότι θα ήταν φρόνιμο να αφοσιωθούν αποκλειστικά στη σύνθεση νέου υλικού, να εμπιστευτούν την έμπνευση και τις δυνατότητές τους και να σταματήσει να τους απασχολεί η γνώμη των παλαιότερων και νεότερων οπαδών τους για την εκάστοτε αλλαγή μουσικού ύφους που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν.