Twin Atlantic

Το 2009 ήταν μια καλή χρονιά για τη βρετανική μουσική. H Florence (And The Machine) είχε κατακτήσει τα charts, οι Muse κυριαρχούσαν και επίσης αξιοσημείωτο ήταν η παραγωγή και έμπνευση που ξεχείλιζε στα βόρεια της χώρας με κυκλοφορίες από τους The Twilight Sad, We Were Promised Jetpacks και εκεί στα τέλη του 2009 μας ήρθαν και από τη Γλασκόβη οι pop-punk Twin Atlantic με το εξαιρετικό ντεμπούτο τους "Vivarium". Ωστόσο στα μέχρι τώρα έντεκα χρόνια παρουσίας τους και παρά τη σχετική αναγνώριση στην αρτιστική τους αξία και το hype γύρω από το όνομα τους ποτέ δεν έγιναν τόσο γνωστοί όσο οι σύγχρονοι τους indie καλλιτέχνες και πάντα κινόντουσαν στα όρια του μεγάλου ‘μπαμ’ αλλά ποτέ δεν τα ξεπερνούσαν.

To 2016 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "GLA" και από τότε χώρισαν τους δρόμους τους με τη δισκογραφική Red Bull Records και μάλλον αποφάσισαν να επαναπροσδιορίσουν τη μουσική τους ταυτότητα και με αφορμή επίσης την αποχώρηση του βασικού κιθαρίστα Barry McKenna από μόνιμο μέλος, να βγάλουν τα συνθεσάιζερ από το ντουλάπι και τα σακάκια με τις βάτες από τη ναφθαλίνη και να μας παρουσιάσουν κάτι εντελώς διαφορετικό από τον μέχρι τώρα ήχο τους σε μια απογειωτική -γι' αυτούς τουλάχιστον- έκφραση ελευθερίας και δύναμης όπως μας κλείνει το μάτι ο τίτλος του δίσκου με το θαλάσσιο ηφαίστειο που είναι τόσο δυνατό που κάνει τη θάλασσα να βράζει, όπως βράζουν από έμπνευση οι Σκωτσέζοι φίλοι μας.

Οι Depeche Mode συναντούν λοιπόν τους LCD Soundsystem και η όμορφη φωνή του Sam McTrusty με το φαλσέτο του μας εισάγουν σε ένα νέο κόσμο για τους Twin Atlantic με το απλοϊκό αλλά ευχάριστο "Oh! Euphoria!" Και όντως η μουσική προκαλεί ευφορία και είναι γεμάτη χρώματα και εικόνες, επηρεασμένη από τη νευρολογική κατάσταση της συναισθησίας, δηλαδή ο McTrusty ανακάλυψε ότι μπορεί να βλέπει τον ήχο σαν χρώματα. Η συναισθησία είναι βασικά το μπέρδεμα των αισθήσεων και είναι φανερό πως αυτό έχει επηρεάσει τον ήχο και τη διάθεση τους να παράγουν μεγάλα και έντονα ρεφραίν και να κάνουν τον ακροατή να νιώσει σε βάθος την κάθε νότα. Το "Barcelona" είναι επιβεβαίωση του παραπάνω με το σχεδόν επικό ρεφραίν και το όλο χτίσιμο της μελωδίας που έχει αρχή μέση και τέλος με στόχο να γίνει ένα ύμνος για τον έρωτα. Πανέμορφο.

Με τη "Novocaine" παρασυρόμαστε σε μια επίθεση των αισθήσεων σε ένα επιφανειακό μεν αλλά διασκεδαστικό επίπεδο. Είναι μουσική για ραδιόφωνο, μουσική να γεμίσει ιδρώτα το dance floor σε ένα εναλλακτικό μπαράκι. Οι Depeche Mode επιρροές φαίνονται στον υπερθετικό βαθμό με το "Ultraviolet Truth" ενώ επανέρχονται σε τροχιά νέων Twin Atlantic με αυτό το νέο στυλ που θέλουν να εισάγουν με το "Volcano" που ακούγεται μπερδεμένο μέχρι το ρεφραίν που οι σκιές φεύγουν και η φωνή, κιθάρα, ντραμς και μπόνγκος ακούγονται θριαμβευτικά. Το "Messiah" ρίχνει τους ρυθμούς σε ένα εσωτερικό τραγούδι και οι Twin θέλουν την επιβράβευση "Praise Me" για τη νέα τους κατεύθυνση καθώς προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους.

Η στροφή αυτή σε κάτι διαφορετικό και τα νέα δεδομένα στη δομή τους συγκροτήματος οδηγούν τους Twin Atlantic σε μια μεταμόρφωση που ακόμα δεν έχει λάβει τη τελική της μορφή. Ο δίσκος αυτός είναι το πρώτο βήμα σε κάτι εξαιρετικό για το μέλλον και πρέπει να κριθεί σαν κάτι τέτοιο. Μας ιντριγκάρει, μας ξεσηκώνει και υπάρχει μια άγουρη ομορφιά πίσω από όλο αυτό. Η υπερβολική προσπάθεια είναι αυτή που κόβει πόντους σε ένα κατά τα άλλα όμορφο αποτέλεσμα.