Transatlantic @ Astra Kulturhaus (Βερολίνο), 08/03/14

Οι Transatlantic τοποθετούν τον πήχη στο υψηλότερο επίπεδο, όχι μόνο για το progressive rock, με μια τεράστια εμφάνιση

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/03/2014 @ 12:43
Αν υπήρχε μια περίπτωση να βγω στο εξωτερικό για να παρακολουθήσω αυτή τη χρονιά ένα συγκρότημα που δεν θα ερχόταν στη χώρα μας, αυτό θα ήταν οι Transatlantic. Μαζί με τον Steven Wilson (τον οποίο είχα την τύχη να δω πριν λίγους μόλις μήνες) τους θεωρώ την απόλυτη κορυφή του progressive rock του σήμερα, ενώ οι (συνήθως τρίωρες) ζωντανές τους εμφανίσεις αποτελούν μια εμπειρία για τους οπαδούς τους. Κάπως έτσι κατέληξα στο -περιέργως για την εποχή ηλιόλουστο- Βερολίνο, σε μια από τις πολλές στάσεις που έκανε το συγκρότημα στην κεντρική Ευρώπη και ειδικά στη Γερμανία. Μια μέρα πριν γυρίσουν το νέο τους DVD, στην Κολωνία...

Η περιοδεία αυτή γνώριζα πως έχει τις ιδιαιτερότητές της. Πρώτον, θα απουσίαζε το πέμπτο μέλος της μπάντας για τις ζωντανές εμφανίσεις, ο Daniel Gildenlow και δεύτερον η διάρκεια του live έπεσε κάτω από τις τρεις ώρες, όσο απογοητευτικό μπορεί να είναι αυτό τέλος πάντων. Για το πρώτο, πίστευα πως δύσκολα κάποιος θα αντικαθιστούσε πλήρως τον Daniel, αλλά μάλλον δεν είχα σαφή εικόνα για το τι μουσικός είναι ο Ted Leonard (Enchant, Spock's Beard). Για το δεύτερο, εννοείται πως θα ήθελα περισσότερο, αλλά με συνεχόμενη ροή 165 λεπτών μουσικής, δεν θα έλεγα πως δικαιούμαι να παραπονεθώ τόσο πολύ.

Ας θέσουμε κάποια πράγματα στη σωστή τους διάσταση εξαρχής. Οι Transatlantic παίζουν παραδοσιακό progressive rock, με τη διάρκεια πολλών τραγουδιών να κυμαίνεται γύρω στα 30 λεπτά και γενικά διατηρούν μια προσέγγιση που ενδεχομένως δεν είναι για όλους. Έτσι, λοιπόν, φαντάζομαι ότι κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με τη μουσική τους θα βρει δύσκολο το να ακολουθήσει το show που προσφέρει η μπάντα, αν και σίγουρα θα αντιληφθεί και θα εκτιμήσει την αδιαμφισβήτητη ποιότητα που διακατέχει όλα τα μέλη του συγκροτήματος. Αν, όμως, έστω και σε ένα μικρό βαθμό σας φαίνεται ελκυστικό αυτό που κάνουν και σας αρέσει η μουσική της μπάντας, τότε θα αντιληφθείτε πως μια ζωντανή εμφάνιση είναι σχεδόν βιωματική. Είμαι ακόμα σχεδόν σοκαρισμένος από αυτό που παρακολούθησα, μιας και οι δύο ώρες και 40 λεπτά μου φάνηκαν σα μια στιγμή, κάτι που είχα να αισθανθώ χρόνια, από τότε που έβλεπα για πρώτη φορά τους μουσικούς μου ήρωες και με λίγες παραστάσεις.



Στις 20:00 ακριβώς η μπάντα ήταν επί σκηνής και οι πρώτες νότες του "Into The Blue" γέμιζαν τον χώρο του Astra. Πρόκειται για ένα πρώην βιομηχανικό κτίριο που έχει μεταμορφωθεί σε συναυλιακό, χωρητικότητας 2.000 ατόμων, ενώ την συγκεκριμένη βραδιά πρέπει να παρευρέθηκαν πάνω-κάτω 1.500 άτομα για τους Transatlantic. Δεν πρόκειται για κάποιον εντυπωσιακό χώρο, αλλά η διαμόρφωσή του ήταν αρκούντως λειτουργική και παρείχε τη δυνατότητα εύκολης οπτικής επαφής με τη σκηνή, αλλά και καταπληκτικού ήχου, που υποδεικνύει ότι η τεχνογνωσία στο venue και ο καλλιτέχνης καθορίζουν το αποτέλεσμα κι δεν παίζουν ρόλο οι δικαιολογίες που ακούμε εδώ κατά καιρούς.

Αυτός ο ήχος. Από την πρώτη νότα ο ήχος των Transatlantic ήταν ευκρινής, δυνατός και αψεγάδιαστος. Δεδομένου του πόσους ήχους αλλάζουν και πόσα διαφορετικά πράγματα υπάρχουν στη μουσική της μπάντας, η ισορροπία που επιτυγχάνουν είναι σεμιναριακή. Δεν χανόταν ούτε μισή δεύτερη φωνή από τα πολλά πολυφωνικά μέρη και ειλικρινά αυτός ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες που το show ήταν τόσο απολαυστικό, ενώ επίσης, υπήρχε πολύ καλός και συνεχώς εναλλασσόμενος φωτισμός στη σκηνή, που επίσης βοηθούσε σημαντικά.



Το "Into The Blue" λοιπόν είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι που αποδόθηκε τέλεια, αλλά θα σταθώ στο "Written In Your Heart" μέρος, που στο άλμπουμ περιέχει ένα μαγικό σημείο, το οποίο ερμηνεύει ο Daniel Gildenlow. Όταν μπήκαν τα φωνητικά νόμιζα ότι παίζει ηχογραφημένο το εν λόγω σημείο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο Ted Leonard που τα απέδιδε τόσο πειστικά που είχα μείνει ακίνητος να το θαυμάζω. Ήταν το ωραιότερο σημείο του τραγουδιού κι ένα από τα highlights της βραδιάς.

Η συνέχεια ήρθε με "My New World" από το πρώτο άλμπουμ της μπάντας και το οποίο αποτελεί μια από τις ομορφότερες συνθέσεις της. Στο μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού, ο Roine Stolt είναι πρωταγωνιστής λόγω των εκφραστικών φωνητικών του στα verses, ενώ το refrain τραγουδήθηκε από σχεδόν όλο το venue. Όμως ήταν το μεσαίο, χαλαρό σημείο που έδινε την εντύπωση ότι βλέπεις τους σύγχρονους Floyd και το πολυφωνικό μέρος που ακολούθησε τα οποία απογείωσαν το τραγούδι, όντας μαγικές μουσικές στιγμές, οι οποίες αποδόθηκαν άψογα.



Μετά από δυο αρκετά μακροσκελείς συνθέσεις ήρθε η ώρα του "Shine", μιας μπαλαντοειδούς σύνθεσης από το νέο άλμπουμ να χαλαρώσει λίγο τα πράγματα και να προσφέρει το πρώτο sing-along στο κοινό. Αν και αποδόθηκε άρτια, δεν θα έλεγα πως περιλαμβάνεται στις καλύτερες στιγμές της εμφάνισης, ενώ ο Stolt είχε κάποια θεματάκια στο (κατά τα άλλα) εντυπωσιακό solo του τραγουδιού.

Η ώρα είχε έρθει για να ακουστεί μουσική μέσα από το μνημειώδες "The Whirlwind", ένα άλμπουμ που για τον γράφοντα ανήκει στα καλύτερα άλμπουμ της ιστορίας του progressive rock - όχι μόνο της σύγχρονης. Επιλέχτηκε ένα medley μέσα από το άλμπουμ, διάρκειας περίπου μισής ώρας, το οποίο ξεκίνησε ιδανικά με το "Overture - Whirlwind", τις τεράστιες, πομπώδεις μελωδίες του και το venue να τραγουδάει το refrain του. Η συνέχεια ήρθε με το "Rose Colored Glasses" και αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, καθώς η γεμάτη πάθος ερμηνεία του Neal Morse σε μια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη σύνθεση ήταν απερίγραπτη, ενώ το τελευταίο refrain αφέθηκε στον Ted Leonard που το απέδωσε εντυπωσιακά πέραν κάθε προσδοκίας. Το "Evermore" έδωσε τη δυνατότητα στη μπάντα να προσφέρει κάποιες ακόμα ωραίες στιγμές, με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά τους Trewavas και Portnoy, πριν μπουν στο υπέρτατο "Is It Really Happening?". Ο Porntnoy έκανε σήματα στο κοινό να παραμείνει σιωπηλό, όσο και τα πέντε μέλη της μπάντας έδιναν μια φοβερή πολυφωνική ερμηνεία, προτού ξεσπάσει η instrumental καταιγίδα, όπου η μπάντα τα έδωσε όλα. Ειδικά το σημείο στο οποίο ο Ted Leonard πήγε δίπλα στον Neal Morse και τον «ντούμπλαρε» στην shredding μελωδία με κιθάρα - πλήκτρα ανάγκασε τον κόσμο να υποκλιθεί. Με ένα μικρό μέρος από το κλείσιμο του "Dancing With Eternal Glory" δόθηκε τέλος σε αυτό το section και προσωπικά ένιωθα σαν να με είχε χτυπήσει ανεμοστρόβιλος (sic).



Εν μέσω παρατεταμένων χειροκροτημάτων και αποθέωσης, τα μέλη της μπάντας εγκαταλείπουν τη σκηνή και αφήνουν μόνο του τον Neal Morse, ο οποίος στέκεται μπροστά μόνος του και ξεκινάει να τραγουδάει το "Beyond The Sun" από το τελευταίο άλμπουμ a capella. Το τραγούδι αυτό αποτελεί μια άτυπη συνέχεια του "Rose Colored Glasses" που ακούστηκε πιο πριν, μιας και τα δυο πραγματεύονται το θάνατο του πατέρα του Neal Morse και ως εκ τούτου ήταν και πάλι ιδιαίτερα φορτισμένο. Εν συνεχεία, ο Morse παίζει πιάνο, ο Leonard αποδίδει τα μέρη του cello στα πλήκτρα και ο Stolt συνοδεύει με την κιθάρα του, πριν η μπάντα μπει στο ομώνυμο κομμάτι από το "Kaleidoscope", όπως συμβαίνει και στον δίσκο.

Με συνεχείς εναλλαγές χρωμάτων, ρυθμών και επιμέρους μερών το 33-λεπτο έπος αποτελεί άλλο ένα συνολικό highlight. Στο "Ride The Lightning" δεν χάνουν την ευκαιρία να κάνουν ένα μικρό πέρασμα από το riff του ομώνυμου τραγουδιού των Metallica, ενώ το εξώφυλλο του δίσκου παρουσιάζεται στο background. Για τους πιο μυημένους, κάτι αντίστοιχο έκαναν στην προηγούμενη περιοδεία με το "Highway Star" των Deep Purple, κατά τη διάρκεια του "Duel With The Devil". Πριν το "Walking The Road" ο Portnoy συστήνει τον Trewavas κι ο Stolt τον προσκυνάει, καθώς αυτό είναι το δικό του μέρος στο τραγούδι, ενώ το "Lemon Looking Glass" είναι απολαυστικό, καθώς ο Morse με τον Portnoy πειράζουν συνεχώς ο ένας τον άλλο, χωρίς να χάνουν νότα.

Με το πέρας του "Kaleidoscope", ο Neal Morse παίρνει την ακουστική κιθάρα στα χέρια του και παρέα με τον Roine Stolt μπαίνουν κατευθείαν στο πιο γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος. Στο "We All Need Some Light" τραγουδάει όλο το venue, αλλά δυο πράγματα κάνουν την εκτέλεση να ξεχωρίζει. Πρώτον, το καταπληκτικό solo του Morse στην ακουστική κιθάρα και δεύτερον η ερμηνεία του Leonard στο δεύτερο κουπλέ / refrain, που έδωσε ένα άλλο χρώμα στο τραγούδι.



Το "Black As The Sky" είναι τραγούδι για να ακούγεται καλύτερα παιγμένο ζωντανά, με εξαιρετικό up tempo feeling, τον Stolt να παίρνει πάνω του την ερμηνεία και το ανθεμικό refrain του να ξεσηκώνει το κοινό. Στο μεσαίο μέρος με τα περίεργα μέτρα η μπάντα ξεσαλώνει και είναι πλέον εμφανές ότι όχι μόνο παίζουν σε άλλο επίπεδο, αλλά το ευχαριστιούνται πολύ, καθώς όλοι έχουν από ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.

Για το τέλος της βραδιάς κράτησαν ένα medley από τα πρώτα μέρη του "All Of The Above" και τα τελευταία του "Stranger In Your Soul". Με τον ήχο σε αδιανόητα καλά επίπεδα, το "Full Moon Rising" ήταν ξεσηκωτικό, καθώς ο κόσμος τραγουδούσε ακόμα και τις βασικές μελωδίες στα πλήκτρα, ενώ το jazz πιανάκι του Morse ήταν άλλο πράγμα. Το μεγαλειώδες φινάλε ήρθε με τις σπουδαίες μελωδίες των "Awakening The Stranger" και "Stranger In Your Soul" που αποτελούν και την πεμπτουσία της μουσικής των Transatlantic.

Πραγματικά, σκεφτόμουν πως είναι τεράστιο κρίμα να μην έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε μια τέτοια συναυλία στη χώρα μας. Καλώς ή κακώς είναι πολύ ανώτερο αυτό που προσφέρουν οι Transatlantic συνολικά από αυτό που κάνουν σε επιμέρους δουλειές τα μέλη τους, γιατί το σύνολο αυτής της μπάντας είναι ανώτερο του αθροίσματος των επιμέρους μελών της.



Δεν θυμάμαι τον Portnoy τόσο κεφάτο επί σκηνής εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Stolt ανήκει στους καλύτερους κιθαρίστες για το είδος κι όχι μόνο, ο Pete Trewavas είναι ένας γίγαντας και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της μπάντας, ενώ ο Morse έλαμπε καθόλη τη διάρκεια του live, βγάζοντας φοβερή ενέργεια και πάθος στις ερμηνείες του. Μαζί τους, ο Ted Leonard, ξεπέρασε κάθε προσδοκία, προσθέτοντας σημαντικές λεπτομέρειες και εντυπωσιάζοντας κάθε φορά που τα φώτα έπεφταν πάνω του.

Θα ήταν ευχής έργον αν οι Transatlantic γίνονταν πιο ενεργοί όσον αφορά στις ζωντανές εμφανίσεις τους και έδιναν τη δυνατότητα σε περισσότερο κόσμο να τους δει επί σκηνής και να αναγνωρίσει πόσο σπουδαίο είναι αυτό που παρουσιάζουν. Οι συναυλίες τους είναι εμπειρία ζωής για τους οπαδούς τους. Ως την επόμενη φορά...

«Just respond to what you feel and be a part, till it's written in your heart...»

Υ.Γ. Οι σκέψεις όλων είναι με τον Daniel για ταχεία και πλήρη ανάρρωση.
SETLIST

Into The Blue
My New World
Shine
Whirlwind Medley
- Overture
- Rose Colored Glasses
- Evermore
- Is It Really Happening?
- Dancing With Eternal Glory (part)
Beyond The Sun
Kaleidoscope
We All Need Some Light
Black As The Sky

Encore:
All Of The Above
- Full Moon Rising
- October Winds
Stranger In Your Soul
- Awakening The Stranger
- Slide
- Stranger In Your Soul
  • SHARE
  • TWEET