The Great Deceiver @ AN Club
17/04/2005 @ 19:30
14/04/05, AN Club, Αθήνα
Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συναυλίας ήμουνα σίγουρος για τον απόηχo της. Η λατρεία της metal κοινωνίας προς τον Tomas Lindberg είναι γνωστή λίγο-πολύ σε όλους μας και προχτές ήταν η πρώτη ευκαιρία που είχαμε ως ελληνικό κοινό να τον παρακολουθήσουμε επι σκηνής. Επίσης, έχοντας στο νου τη περίεργη, σκοτεινή και hardcore-ίζουσα εν μέρει φύση του συγκροτήματος με το οποίο μας τίμησε, η βραδιά ήταν μια σίγουρη επένδυση χρόνου, όρεξης και χρημάτων όπως αποδείχτηκε.
Όλα ξεκίνησαν ομαλά, στην ώρα τους οι πόρτες και άρχισε να μπαίνει ο λιγοστός κόσμος που περίμενε έξω από το χώρο. Αυτή ήταν και η πρώτη απογοήτευση από τη βραδιά, άλλα λίγο πριν βγούν οι The Great Deceiver, είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος ωστε να μη γίνουμε ρεζίλι. Μια τρύπα είναι το AN, αλίμονο αν δε το γεμίζουμε με τρανταχτές προσωπικότητες και το γεμίζουμε με άκυρα γερμανάκια, αμερικανάκια και πάσης φύσεως άμουσους με ημερομηνία λήξεως. Ήμαρτον...
Προσπερνώντας το γεγονός αυτό, 20 λεπτά μετα τις 9 μας υποδέχτηκαν οι Έλληνες More Of Myself To Kill. Εδώ θα είμαι ειλικρινής. Πιστεύω πως αρκεί να πω ότι, ενώ είχα παρατήσει σ' ένα πάγκο το δωρεάν cd με δύο τραγούδια που πολύ ευχάριστα έδινε το συγκρότημα, πήγα και το πήρα πίσω μετά από τα 5 τραγούδια που μας παρουσίασαν. Δεμένοι στη σκηνή, αρκετά καλοί στο όργανό τους και κεφάτοι ευτυχώς. Από τη μια δεν παρουσίασαν κάτι το ξεχωριστό να τους θυμόμαστε για μήνες, από την άλλη ήταν δομημένο και ηχητικά σωστό το περιεχόμενό τους. Λίγο αυτά τα ανούσια beatdowns ή σπασίματα ή όπως αλλιώς λέγονται να έλειπαν, θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Είναι πασιφανές ότι γεμίζουν τα κενά στα οποία απλά δεν υπάρχει μια πιο προσωπική ίδεα να τοποθετηθεί. Ο ήχος δυστυχώς ήταν μέτριος με μια μικρή βελτιώση προς το τέλος. Εν ολίγοις, μια ευχάριστη αρχή.
Η συνέχεια δεν ήταν εξίσου εντυπωσιακή δυστυχώς. Οι Konkave με κούρασαν. Το είδος που παρουσίασαν, θέλοντας να είναι αρκετά κοντά στους Dillinger Escape Plan, Darkest Hour και λοιπές φασαρίες, δεν είναι του γούστου μου γιατί πολύ απλά, αδυνατώ να αναγνωρίσω τη μουσική εκεί μέσα. Εκτός από μουσική, ούτε στίχους αναγνώριζα. Ο τραγουδιστής ήταν, όπως ήταν λογικό, αρκετά ενεργητικός πάνω (αλλά και κάτω) από τη σκηνή, αλλά στην άρθρωση λέξεων δε τα πήγαινε καλά. Το μόνο θετικό της μπάντας ήταν ο μπασίστας τους, ο οποίος ήξερε πολύ καλά το αντικείμενο του... Φοβερός τεχνίτης, έπαιζε όλο το μπάσο και ευτυχώς δεν ήταν θαμένος κάτω από την υπόλοιπη φασαρία. Κρίμα που τα ακούσματα του δεν τείνουν προς Atheist, Death, Cynic, Pestilence και λοιπά τεχνικά death γιατί εκεί θα φαινόταν πιο πολύ. Κιθάρα και drums ήταν καλά, χωρίς να προκαλούν καμία αίσθηση με την ηθελημένη ασυναρτησία τους. Τέλος πάντων, προσπερνάμε και οδεύουμε προς το ζουμί...
Ενα μισάωρο διάλειμμα και το συγκρότημα εμφανίστηκε υπό τον αρχικό ρυθμό στα drums του Today. Η μορφή που ακούει στο όνομα Tomas Lindberg εμφανίστηκε στη σκηνή του AΝ και ο πανικός ξεκίνησε, δυστυχώς με άθλιο ήχο. Τα 3-4 πρώτα τραγούδια πήγαν στον κουβά λόγω του ήχου. Ο νέος drummer της μπάντας, που ήθελε λίγο το ζέσταμα του μέχρι να αρχίσει να περιορίζει τα λάθη του, προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τον ηχολήπτη αλλα μάταια αρχικά. Το βασικό όμως είναι ότι όταν έχεις ενα τέτοιο θηρίο μπροστά σου, δεν περιορίζεσαι στα λάθη και στον κακό ήχο. Απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο. Η φωνή του Tomas ήταν εξαίσια ως επί το πλείστον. Παθιασμένος, αγριεμένος και "παιχνιδιάρης" με το κοινό, ο Tomas έδωσε ρεσιτάλ όρεξης και επιβεβαίωσε τη φήμη του, αλλά και τις εικασίες μας για την απόδοση του ζωντανά. Τα προβλήματα με τις κιθάρες και τον ήχο γενικά επιλύθηκαν αν και το maximum των δυνατοτήτων του χώρου δεν έφτανε για να αποτυπωθεί πλήρως ο ήχος της μπάντας. Παρά τα γεγονότα αυτά, τα "From Bereavement To Resignation", "Lake Of Sulphur", "Cornered Rat", "Pierced", "Marathon Man", "After Us The Fall", "Enter The Martyrs", "Forward / Killing / Sickness", "Conspiracy Theorists", "We-The Dead", "Jet Black Art" και το ακυκλοφόρητο "Suffering Redefined" ακούστηκαν άψογα και ικανοποίησαν το ενδιαφερόμενο και σχετικό κοινό στο έπακρο. Αν και, όπως μας είπαν προηγουμένως, ήταν αρκετά κουρασμένοι, άυπνοι και ζαβλακωμένοι από τα ταξίδια και τα shows, οι 5 μουσικοί μας διασκέδασαν για κάτι παραπάνω από μια ώρα με ενα πλήρες για τον οπαδό setlist. Ευτυχώς είχε μαζευτεί και λίγος κόσμος για να γίνει το απαραίτητο moshing και παρόμοια όμορφα, και ετσι ο Tomas έπαιζε αρκετά με τους οπαδούς στην μπροστινή σειρά.
Σε γενικές γραμμές, η βραδιά ήταν ευχάριστη για όλους. Μια απλή συναυλία με γευστικότατο κύριο πιάτο το οποίο οι αρκετά παθιασμένοι οπαδοί θα κάνουν καιρό να χωνέψουν. Πέρα από τα ηχητικά προβλήματα, ένας ακόμα αστερίσκος πάει στον αιώνιο Έλληνα μεταλά, ο οποίος ζητούσε μεταξύ κάθε τραγουδιού ν' ακούσει κομμάτια όπως τα "Kingdom Gone", "Blinded By Fear" και άλλες At The Gates συνθέσεις. Χάρηκα ιδιαίτερα για την άγνοια με την οποία αντιμετωπίστηκαν λοιπόν από τον μεγάλο Tomas, και ευτυχώς που υπήρχε και λογικός κόσμος στην πρώτη σειρά -με τον οποίο και ασχολείτο η μπάντα συνέχεια- και φώναζε το όνομα του συγκροτήματος που έπαιζε. Εύγε...
Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συναυλίας ήμουνα σίγουρος για τον απόηχo της. Η λατρεία της metal κοινωνίας προς τον Tomas Lindberg είναι γνωστή λίγο-πολύ σε όλους μας και προχτές ήταν η πρώτη ευκαιρία που είχαμε ως ελληνικό κοινό να τον παρακολουθήσουμε επι σκηνής. Επίσης, έχοντας στο νου τη περίεργη, σκοτεινή και hardcore-ίζουσα εν μέρει φύση του συγκροτήματος με το οποίο μας τίμησε, η βραδιά ήταν μια σίγουρη επένδυση χρόνου, όρεξης και χρημάτων όπως αποδείχτηκε.
Όλα ξεκίνησαν ομαλά, στην ώρα τους οι πόρτες και άρχισε να μπαίνει ο λιγοστός κόσμος που περίμενε έξω από το χώρο. Αυτή ήταν και η πρώτη απογοήτευση από τη βραδιά, άλλα λίγο πριν βγούν οι The Great Deceiver, είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος ωστε να μη γίνουμε ρεζίλι. Μια τρύπα είναι το AN, αλίμονο αν δε το γεμίζουμε με τρανταχτές προσωπικότητες και το γεμίζουμε με άκυρα γερμανάκια, αμερικανάκια και πάσης φύσεως άμουσους με ημερομηνία λήξεως. Ήμαρτον...
Προσπερνώντας το γεγονός αυτό, 20 λεπτά μετα τις 9 μας υποδέχτηκαν οι Έλληνες More Of Myself To Kill. Εδώ θα είμαι ειλικρινής. Πιστεύω πως αρκεί να πω ότι, ενώ είχα παρατήσει σ' ένα πάγκο το δωρεάν cd με δύο τραγούδια που πολύ ευχάριστα έδινε το συγκρότημα, πήγα και το πήρα πίσω μετά από τα 5 τραγούδια που μας παρουσίασαν. Δεμένοι στη σκηνή, αρκετά καλοί στο όργανό τους και κεφάτοι ευτυχώς. Από τη μια δεν παρουσίασαν κάτι το ξεχωριστό να τους θυμόμαστε για μήνες, από την άλλη ήταν δομημένο και ηχητικά σωστό το περιεχόμενό τους. Λίγο αυτά τα ανούσια beatdowns ή σπασίματα ή όπως αλλιώς λέγονται να έλειπαν, θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Είναι πασιφανές ότι γεμίζουν τα κενά στα οποία απλά δεν υπάρχει μια πιο προσωπική ίδεα να τοποθετηθεί. Ο ήχος δυστυχώς ήταν μέτριος με μια μικρή βελτιώση προς το τέλος. Εν ολίγοις, μια ευχάριστη αρχή.
Η συνέχεια δεν ήταν εξίσου εντυπωσιακή δυστυχώς. Οι Konkave με κούρασαν. Το είδος που παρουσίασαν, θέλοντας να είναι αρκετά κοντά στους Dillinger Escape Plan, Darkest Hour και λοιπές φασαρίες, δεν είναι του γούστου μου γιατί πολύ απλά, αδυνατώ να αναγνωρίσω τη μουσική εκεί μέσα. Εκτός από μουσική, ούτε στίχους αναγνώριζα. Ο τραγουδιστής ήταν, όπως ήταν λογικό, αρκετά ενεργητικός πάνω (αλλά και κάτω) από τη σκηνή, αλλά στην άρθρωση λέξεων δε τα πήγαινε καλά. Το μόνο θετικό της μπάντας ήταν ο μπασίστας τους, ο οποίος ήξερε πολύ καλά το αντικείμενο του... Φοβερός τεχνίτης, έπαιζε όλο το μπάσο και ευτυχώς δεν ήταν θαμένος κάτω από την υπόλοιπη φασαρία. Κρίμα που τα ακούσματα του δεν τείνουν προς Atheist, Death, Cynic, Pestilence και λοιπά τεχνικά death γιατί εκεί θα φαινόταν πιο πολύ. Κιθάρα και drums ήταν καλά, χωρίς να προκαλούν καμία αίσθηση με την ηθελημένη ασυναρτησία τους. Τέλος πάντων, προσπερνάμε και οδεύουμε προς το ζουμί...
Ενα μισάωρο διάλειμμα και το συγκρότημα εμφανίστηκε υπό τον αρχικό ρυθμό στα drums του Today. Η μορφή που ακούει στο όνομα Tomas Lindberg εμφανίστηκε στη σκηνή του AΝ και ο πανικός ξεκίνησε, δυστυχώς με άθλιο ήχο. Τα 3-4 πρώτα τραγούδια πήγαν στον κουβά λόγω του ήχου. Ο νέος drummer της μπάντας, που ήθελε λίγο το ζέσταμα του μέχρι να αρχίσει να περιορίζει τα λάθη του, προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τον ηχολήπτη αλλα μάταια αρχικά. Το βασικό όμως είναι ότι όταν έχεις ενα τέτοιο θηρίο μπροστά σου, δεν περιορίζεσαι στα λάθη και στον κακό ήχο. Απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο. Η φωνή του Tomas ήταν εξαίσια ως επί το πλείστον. Παθιασμένος, αγριεμένος και "παιχνιδιάρης" με το κοινό, ο Tomas έδωσε ρεσιτάλ όρεξης και επιβεβαίωσε τη φήμη του, αλλά και τις εικασίες μας για την απόδοση του ζωντανά. Τα προβλήματα με τις κιθάρες και τον ήχο γενικά επιλύθηκαν αν και το maximum των δυνατοτήτων του χώρου δεν έφτανε για να αποτυπωθεί πλήρως ο ήχος της μπάντας. Παρά τα γεγονότα αυτά, τα "From Bereavement To Resignation", "Lake Of Sulphur", "Cornered Rat", "Pierced", "Marathon Man", "After Us The Fall", "Enter The Martyrs", "Forward / Killing / Sickness", "Conspiracy Theorists", "We-The Dead", "Jet Black Art" και το ακυκλοφόρητο "Suffering Redefined" ακούστηκαν άψογα και ικανοποίησαν το ενδιαφερόμενο και σχετικό κοινό στο έπακρο. Αν και, όπως μας είπαν προηγουμένως, ήταν αρκετά κουρασμένοι, άυπνοι και ζαβλακωμένοι από τα ταξίδια και τα shows, οι 5 μουσικοί μας διασκέδασαν για κάτι παραπάνω από μια ώρα με ενα πλήρες για τον οπαδό setlist. Ευτυχώς είχε μαζευτεί και λίγος κόσμος για να γίνει το απαραίτητο moshing και παρόμοια όμορφα, και ετσι ο Tomas έπαιζε αρκετά με τους οπαδούς στην μπροστινή σειρά.
Σε γενικές γραμμές, η βραδιά ήταν ευχάριστη για όλους. Μια απλή συναυλία με γευστικότατο κύριο πιάτο το οποίο οι αρκετά παθιασμένοι οπαδοί θα κάνουν καιρό να χωνέψουν. Πέρα από τα ηχητικά προβλήματα, ένας ακόμα αστερίσκος πάει στον αιώνιο Έλληνα μεταλά, ο οποίος ζητούσε μεταξύ κάθε τραγουδιού ν' ακούσει κομμάτια όπως τα "Kingdom Gone", "Blinded By Fear" και άλλες At The Gates συνθέσεις. Χάρηκα ιδιαίτερα για την άγνοια με την οποία αντιμετωπίστηκαν λοιπόν από τον μεγάλο Tomas, και ευτυχώς που υπήρχε και λογικός κόσμος στην πρώτη σειρά -με τον οποίο και ασχολείτο η μπάντα συνέχεια- και φώναζε το όνομα του συγκροτήματος που έπαιζε. Εύγε...
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
