The Hillbilly Moon Explosion, The Ducky Boyz @ Gagarin 205, 02/04/16

Με ένα στόμα και μια φωνή, σύσσωμο το κοινό του Gagarin αποκρίθηκε θετικά στην ερώτηση και αυτή είναι η αλήθεια, για την συγκεκριμένη μπάντα που έχει μπει πια σε εκείνη την ομάδα των συγκροτημάτων που εύκολα θα αποκτούσαν μέχρι και την ελληνική ιθαγένεια.

Πριν μιλήσουμε γι' αυτή την boogie βραδιά που μας χάρισε το πανευρωπαϊκό rockabilly/jump blues συγκρότημα, καλό θα ήταν να αναφερθούμε και στο συμπληρωματικό που άνοιξε τη βραδιά και μας ζέστανε μέχρι το κυρίως πιάτο. Οι «δικοί μας» Ducky Boyz, ανέβηκαν στη σκηνή πέντε λεπτά πριν από τις δέκα και έμειναν εκεί για περίπου σαράντα λεπτά.

Έχοντας ανοίξει και στο παρελθόν συναυλία για τους Hillbillly και λόγω της σημαντικής τους εμπειρίας, έμοιαζαν πολύ άνετοι. Το σετ τους περιλάμβανε βασικά δίκες τους επιτυχίες, αλλά και κάποιες διασκευές. Rock 'n' roll ρυθμοί με garage αισθητική και ωμή ενέργεια.

Ο χώρος γέμιζε σταδιακά όσο διαρκούσε η εμφάνιση των Ducky Boyz, όμως ποτέ δεν έφτασε την πληρότητα. Περίπου ένα τέταρτο μετά τις έντεκα, εμφανίστηκαν και οι τέσσερις Hillbilly Moon Explosion, έχοντας στις αποσκευές τους -άλλα και σαν θεμέλιο του live- τον νέο τους δίσκο "Desperation", για μια πέρα για πέρα επαγγελματική παράσταση. Με την τραγουδίστρια τους να φοράει μπλουζάκι Motorhead και να μην απευθύνεται πότε στο κοινό, εκτός από τις στιγμές που ερμήνευε, με τον κιθαρίστα τους να απολαμβάνει την σαμπάνια του και τον κοντραμπασίστα να μας απολογείται για το ξεκούρδιστο όργανό του, ενώ αργότερα ισορροπούσε πάνω του χορεύοντας ταυτόχρονα - επιλογή που σίγουρα δεν βοήθησε στο κούρδισμα.

Η βραδιά είχε όλα εκείνα που μπορείς να περιμένεις από μια τέτοια μπάντα: χορός, τραγούδι, ερωτισμός, ενέργεια, νοσταλγία και πολλές όμορφες παρουσίες στο κοινό (πραγματικά πολλές όμως!). Περνώντας από το rock 'n' roll στο rockabilly και από το country στο καθαρά boogie, οι διαθέσεις άλλαζαν στον σκοπό που πρόσταζαν οι Hillbilly. Highlight της εμφάνισης ήταν σίγουρα το hit-άκι "My Love For Evermore" όπως και οι διασκευές στα "Call Me" των Blondie (η αμήχανη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι έχει το ίδιο riff με το "Transylvania" από Maiden) και "Enola Gay" των Orchestral Manoeuvres In The Dark.

Μετά από 75 λεπτά κανονικού show και δεκαπέντε encore όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι και γλυκά κουρασμένοι από τον χορό. Κάπως αρνητική εντύπωση μου έκανε ότι οι παλιοί ροκαμπιλάδες δεν φάνηκαν να ξέρουν την μπάντα -ή ίσως να την σνόμπαραν- αφού ήταν απόντες. Θα ήταν κρίμα αν απαξίωναν το εν λόγω συγκρότημα, γιατί απαρτίζεται από τέσσερεις ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες που ενώθηκαν, όχι μόνο για να παίξουν κλασικές μελωδίες, αλλά και για να πάνε τις γνωστές μας μουσικές ένα βήμα πιο μπροστά. Rock’N’Roll, rockabilly, psychobilly, blues, garage, swing, surf ενώθηκαν κάτω από το δικό τους πρίσμα και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον «πιασάρικο» και πρωτότυπο. Και, σε τελική ανάλυση, όταν υπάρχει μια frontwoman που κρατάει το βλέμμα σου καρφωμένο πάνω της ακόμα και χωρίς να σου χαρίσει λέξη, τότε έχεις πιάσει το νόημα και κάτι κάνεις καλά.

Κώστας Βαχάρης

Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση