Nouvelle Vague, Opera Chaotique, Olga Kouklaki, @ Τεχνόπολις, 13/09/13

Ομολογώ ότι είχα καταφέρει να μην τους δω σε μια από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους, αλλά το word of mouth σε συνδυασμό με την γλυκιά και θηλυκή τους Bossa Nova, στηριζόμενα σε ένα απόλυτα λογικό εισιτήριο, με τράβηξαν στην Τεχνόπολη, Παρασκευή βράδυ, για να μεταφερθώ μαζί με πλήθος κόσμου, που ξαναστήριξαν το σχήμα των Marc Collin και Olivier Libaux και των ...κοριτσιών τους, στα 60s όπου ο κόσμος ήταν ακόμα αθώος, και οι μουσικές παιχνιδιάρικες.

Δυστυχώς το μεροκάματο κατάπιε το set της Olga Kouklaki, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος αυτού των Opera Chaotique, από τους οποίους όμως παρόλα αυτά πρόλαβα κάποια κομμάτια. Το κουαρτέτο των Ελλήνων λοιπόν, παίζοντας και «παίζοντας» κατά βάση με την κινηματογραφική μουσική, κατάφερε στο μικρό set που τους πρόλαβα να μου κερδίσει το ενδιαφέρον και παράλληλα στο κλείσιμο της εμφάνισής του, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού.



Στηριζόμενοι στην εξαίσια φωνή της soprano Λητώ Μεσσήνη, αλλά και στην σύγχρονη παράδοση που θέλει πολλά σχήματα να παίρνουν κλασικά κομμάτια και να τα κόβουν στα μέτρα τους, η cineoperετική πρόταση των Opera Chaotique απεδείχθη ιδιαίτερα ζωντανή, καθώς ξεσκόνισε πολλά κομμάτια του κλασικού ρεπερτορίου, για να μας τα ξανασυστήσει σε άλλη συσκευασία - χοντρικά ό,τι θα έκαναν και οι Vague λίγο αργότερα. Ενορχήστρωση; Check. Φωνάρα; Check. Τόλμη στο εγχείρημα; Check. Πολύ όμορφη εμφάνιση που θα μας ωθήσει να τους ξανααναζητήσουμε σε κάποια αθηναϊκή σκηνή μέσα στον χειμώνα.



Setlist (ό,τι προλάβαμε): Ghost Opera, La Vie En Rose, Traviata / Σήμερα Γάμος Γίνεται, The Phantom Of The Opera.

Το κοινό ζεστάθηκε, η βραδιά προχώρησε, και όλοι μας στριμωχτήκαμε για να μπούμε σε μια χρονοκάψουλα που θα μας μετέφερε σε ένα παριζιάνικο πάρτι του 60. Μετά από λίγη ώρα, οι Nouvelle Vague κατέλαβαν την σκηνή, για να χαμογελάσουν διάπλατα και να αρχίσουν να σερβίρουν τα αποστάγματα της bossa nova / dream pop / jazz τους σε ατομικά σφηνάκια, σε γεύσεις Cure, Depeche Mode, Clash, Dead Kennedys και άλλων.



Η όμορφη βραδιά, σε συνδυασμό με τα απανωτά sold out που έχουν κάνει οι Γάλλοι, συνεπικουρούμενοι από ένα κοινό που ήξερε τι να περιμένει, φορώντας τα πιο χορευτικά του σκαρπίνια, βοήθησαν στη συντήρηση της παράδοσης, που θέλει το σχήμα να απολαμβάνει τις συναυλίες του εδώ και να συνεχίζει να χτίζει/διατηρεί μια ισχυρή fanbase, η οποία μπορεί να ήταν γυναικοhipsteroκρατούμενη, αλλά γι' αυτό, πολύ περισσότερο δεν δίστασε να τραγουδήσει, να χορέψει και να «αγκαλιάσει» τους Nouvelle Vague.



Αν και το set άρχισε με ένα νανούρισμα ("Lullaby"), οι τρελο-Γαλλίδες Lisette Alea και Mélanie Pain δεν άργησαν να αυξήσουν στροφές στο πικαπ της συναυλίας, να βγάλουν παπούτσια και να παρασύρουν το live σε απανωτές, χορευτικές και συναισθηματικές κορυφές. Τελικά, το word of mouth που συνοδεύει τις ζωντανές εμφανίσεις του σχήματος είχε δίκιο, καθώς η πιστοποίησή του εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια όλων για άλλη μια φορά: οι studiaκες εκτελέσεις των κομματιών τους, μοιάζουν με ένα party στα 60s παρουσία γονέων˙ έχουν κάτι από στυμμένη λεμονάδα, κορδέλα στα μαλλιά, βαθιά καθίσματα στους καναπέδες, συναίσθημα, νοσταλγία και σοβαρότητα.



Από την άλλη, οι live εκτελέσεις των ίδιων κομματιών, ε, είναι εκρηξιγενείς: θαρρείς πως γύρω στο πέμπτο κομμάτι στο οποίο η Lisette Alea αποχωρίστηκε τα παπούτσια της, οι γονείς φεύγουν από το σαλόνι, τα βερμούτ και τα κονιάκ αντικαθιστούν τις λεμονάδες (ή η βότκα αν θέλετε, όπως μας είπε χαρακτηριστικά η τραγουδίστρια), οι κορδέλες ελευθερώνουν τα μαλλιά, οι καναπέδες παραμερίζουν, και τα 60s της αγάπης και της ανεμελιάς, απελευθερώνονται. Οι δύο Γαλλίδες, εμφανισιακά και ερμηνευτικά μας τρίβουν την καταγωγή τους στο πρόσωπο, καθώς το υπόλοιπο σχήμα τους χτίζει το ηχητικό πάλκο πάνω στο οποίο θα χορέψουν, θα ψιθυρίσουν, θα νιαουρίσουν, θα προκαλέσουν, θα ερωτευτούν και θα μελαγχολήσουν.



Με ένα set το οποίο θα περνούσε από τις πιο ήπιες στις πιο δυνατές τους στιγμές και πάλι πίσω, οι Nouvelle Vague αποδεικνύουν πως τα 60s όπως δεν τα είχαν ζήσει ούτε οι ίδιοι, ούτε φυσικά οι περισσότεροι από τους θεατές, ήταν μια περίοδος που όλα είχαν μια άλλη γεύση, όπως τα τραγούδια που με τόση μαεστρία έχουν πειράξει, για να τα κάνουν δικά τους. Φυσικά, στο ανακάτεμα των κοκτέιλ προφανώς και πάνω στο μεθύσι να τους έπεσε παραπάνω χυμός, όπως στα "Marian" και "A Forest" που το αλκοόλ των αρχικών συνθέσεων ούτε καν που «ακουγόταν», αλλά από την άλλη δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς ότι συνθέσεις όπως τα "Ever Fallen In Love" και "Escape Myself", ε, ανήκουν πλέον λιγάκι και σε αυτούς.



Με την Lisette και την Melanie να μας πειράζουν και να αλληλοπειράζονται όλο το βράδυ, η απορία που γεννιόταν ήταν αν το πάρτι για το κλείσιμο θα είχε κάποια έκπληξη. Η πρώτη -και μεγαλύτερη- ήρθε όταν στο "Love Will Tear Us Apart" εκλήθη στη σκηνή ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαΐνηδες και συνόδεψε τις δεσποινίδες με την λύρα του, στην πιο δυνατή κορύφωση της συναυλίας και σαν aperitif μας σερβιρίστηκαν τόσο το "Sweetheart" με την Olga Kouklaki όσο και το "Bizarre Love Triangle" όπου οι κοπέλες τραγούδησαν acapella. Η συναυλία έκλεισε με μια ψηφοφορία όπου οι κοπέλες του κοινού έβγαλαν κυβέρνηση "In A Manner Of Speaking", και το "Mala Vida" που ζητήσαμε οι υπόλοιποι, ίσως μπήκε στο ντουλάπι για το επόμενο 60s party, το οποίο κάτι μας λέει ότι δεν θα αργήσει και πολύ...

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com