Need, The Mighty N @ Κύτταρο, 21/04/17

Είναι κοινό μυστικό ότι εδώ και μερικά χρόνια οι Need είναι από τις πιο σταθερά φορμαρισμένες μπάντες της εγχώριας και της progressive σκηνής. Κυκλοφορίες που πηγαίνουν μπροστά τον ήχο του σχήματος, όντας ταυτόχρονα προσεγμένες και ουσιαστικές σε υπερθετικό βαθμό, συναυλίες γεμάτες ενέργεια που δεν μένουν στον αυτόματο πιλότο κι όλα με το μεράκι ανθρώπων που τιμούν τη μουσική που υπηρετούν.

Έχοντας ακόμα φρέσκια την κυκλοφορία του φετινού "Hegaiamas: A Song For Freedom" και λίγες εβδομάδες πριν βρεθούν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού για περιοδεία με τους Evergrey, η παρουσίαση του νέου δίσκου ήρθε ως επιβεβαίωση για το status του συγκροτήματος. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την παρουσία τους στην πρωτεύουσα, στο πλάι των Fates Warning και δεν ήταν τόσο μακριά εκείνη η γεμάτη, αλλά μικρότερου βεληνεκούς, επετειακή εμφάνισή τους· κι όμως το venue στην Ηπείρου μέχρι το τέλος της βραδιάς ήταν σχεδόν γεμάτο.

Ξεκινώντας από την αρχή, το άνοιγμα της βραδιάς έγινε από τους The Mighty N. Γεμάτοι όρεξη, η Νατάσα Τσίρου και η παρέα της, αξιοποίησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κάτι παραπάνω από σαράντα λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους. Το μοντέρνο heavy rock με την progressive λογική, τα εναλλακτικά στοιχεία και τα χτυπητά grooves, αν και όχι αυστηρά ταιριαστό ως ύφος με το τι θα ακολουθούσε, λειτούργησε ιδανικά επί σκηνής και ζέστανε το αυξανόμενο καθόλη τη διάρκεια του σετ κοινό.

Οι φωνητικές μελωδίες εναλλάσσονταν διαρκώς με τα ρυθμικά στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τα ιδιότροπα μετρήματα ολοκλήρωναν το πακέτο. Από το νέο υλικό ξεχώρισα το "Little Miss Nowhere", το μεσαίο τμήμα του οποίου αποδόθηκε όσο ηλεκτρισμένα έπρεπε, και το συναυλιακό "Kill Your Enemy". Πέρα από την απόδοση της ίδιας της μπάντας και τη σκηνική άνεσή τους, σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι ο ήχος ήταν αναπάντεχα καλός. Οι δύο κιθάρες ξεχώριζαν χωρίς καθόλου κόπο, το rhythm section έδενε άψογα και τα φωνητικά ήταν στο κατάλληλο επίπεδο ώστε να μη θάβουν και να μη θάβονται από το σύνολο.

Μετά από μια σύντομη παύση, τα πάντα ήταν έτοιμα για τους Need. Πλήρως προοδευτικά, το ξεκίνημα δεν έγινε με νέο υλικό, αλλά με το "Divine Drift". Εκ πρώτης όψεως κάθε άλλο παρά προφανής επιλογή, η οποία σε δεύτερη ανάλυση έβγαλε απόλυτα νόημα, καθώς λειτούργησε ως έναρξη για ένα σύντομο (για τη δεδομένη κατάσταση) ταξίδι από το παρελθόν του συγκροτήματος, προς το σήμερα. Ένα από τα μεγάλα θετικά της βραδιάς έγινε ξεκάθαρο από νωρίς, αφού από τα πρώτα μέτρα ο ήχος ήταν σεμιναριακού επιπέδου.

Μακριά από "όλα στο 11" λογικές, τα πλήκτρα ήταν όσο μπροστά έπρεπε, μπάσο και ντραμς γέμιζαν στα μετόπισθεν, η ένταση από τα μικρόφωνα ήταν καλά ισορροπημένη και η κιθάρα του Γιώργου "Ravaya" Τζαβάρα αναμενόμενα έκλεβε λίγο παραπάνω τα φώτα. Το "Stroll Of Choice" ζωντανά ακούστηκε ακόμα δυνατότερο από τη στουντιακή εκδοχή του, με τα riff να κερδίζουν περισσότερο όγκο και αποκορύφωμα τα τριπλά φωνητικά λίγο πριν το τέλος. Το "Lie Before You Sleep" παραμένει ακόμα ανάμεσα στα πιο πιασάρικα, με την πολύ καλή έννοια, κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα και τα sing along ξεκίνησαν.

Η συνέχεια του άτυπου πρώτου μέρους του σετ ανήκε στο "Orvam: A Song For Home", που εκπροσωπήθηκε από τρεις συνθέσεις. Η progressive ομορφιά των "Symmetrape" και "Mother Madness" παρουσιάστηκε ακριβώς όπως έπρεπε· χωρίς κενό ανάμεσά τους, με τα τεχνικά περάσματα και τις ερμηνείες του Γιάννη Βογιατζή να μοιάζουν βγαλμένες από τον δίσκο. Η ολοκλήρωση της αναδρομής δεν θα μπορούσε να γίνει με οτιδήποτε διαφορετικό από το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου. Οι αντιδράσεις που το συνόδευσαν κάτω από τη σκηνή ήταν ενδεικτικές της αποδοχής και της αγάπης, τόσο του κομματιού όσο και του άλμπουμ.

Αντί διαλείμματος, πριν την παρουσίαση των νέων κομματιών προηγήθηκε μια απρόσμενη διασκευή στο "Sleep" των Savatage, αφιερωμένη στον Paul O' Neill. Αν χρειαζόταν κάποιος απόδειξη για το πόσο ειλικρινά αγαπάει αυτή η παρέα τη μουσική που παίζει, δεν θα χρειαζόταν να κοιτάξει παραπέρα. Πριν προλάβουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα, η Σαπφώ Σταυρίδη ανέβηκε στη σκηνή και οι πρώτες νότες του "Rememory" ακούστηκαν. Τα ρυθμικά χειροκροτήματα ήρθαν αυθόρμητα, ενώ η πεντάδα σε μεγάλα κέφια δεν έχανε νότα. Ξανά χωρίς παύση, τα tapping θέματα και το solo στα πλήκτρα του "Alltribe" έλαμψαν, προσφέροντας επιπλέον πόντους στο κομμάτι.

Το heavy στήσιμο του "Therianthropy" και οι εναλλαγές στα φωνητικά συνέχισαν ακολουθώντας πιστά τον δίσκο, ενώ το "Riverthane" με τη metal-ίζουσα εισαγωγή και την progressive αισθητική κέρδισε επάξια μια θέση ανάμεσα στα αρκετά highlight της βραδιάς. Το αψεγάδιαστο σερί συνεχίστηκε με το, προσωπικά αγαπημένο από το "Hegaiamas: A Song For Freedom", "Tilikum". Από την άψογη, χαμηλά τραγουδισμένη εισαγωγή στα heavy riff κι από τα γεμίσματα των πλήκτρων στα πανέμορφα lead, όλα ήταν εκεί. Στην κορύφωση με το break και τα γυναικεία φωνητικά, ολόκληρος ο χώρος πρέπει να υποκλίθηκε.

Ως ένα από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια του άλμπουμ, το "I.O.T.A." παρουσιάστηκε εξίσου ιδιαίτερα. Τα τέσσερα μέλη έκαναν για λίγο στην άκρη, αφήνοντας τον Αντώνη Χατζηκωνσταντή στα πλήκτρα και τις Δανάη Επιθυμιάδη και Ιωάννα Πιατά να αναλαμβάνουν τα αφηγηματικά μέρη, δίνοντας στη σύνθεση έναν άλλον αέρα. Το κλείσιμο ήρθε λογικά, περίπου δύο ώρες μετά την έναρξη, με το ομότιτλο έπος. Οι διαρκείς εναλλαγές συνοδεύτηκαν από χορωδιακά φωνητικά και το μεγαλειώδες κλείσιμό του ήταν ό,τι έπρεπε για να δέσει η μεγαλύτερη headline εμφάνιση των Need. Μέχρι την επόμενη.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής