Gus G., Crystal Tears, Enemy Of Reality @ Κύτταρο, 05/12/15

Λίγο μετά τις 20:30, ακριβώς σύμφωνα με το πρόγραμμα του event, οι Αθηναίοι Enemy Of Reality ανέβηκαν στη σκηνή του Κύτταρου και για περίπου μισή ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, παρουσίασαν το υλικό τους, προερχόμενο από το ντεμπούτο τους "Rejected Gods" (F.Y.B. Records, 2014), μπροστά στο λιγοστό ακόμα, αλλά αρκετά ένθερμο κοινό.

H νεαρή πληθωρική σοπράνο Ηλιάνα Τσακιράκη, που ηγείται του σχήματος, ήταν άψογη στα φωνητικά της και στη σκηνική της παρουσία, αποδίδοντας ακριβώς όπως στο άλμπουμ, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα τρία μέλη της μπάντας, το «Nightwish meets Kamelot» μουσικό τους υβρίδιο. Ο ήχος τους ήταν επίσης πολύ δυνατός και διαυγής. Ωστόσο, κάποια -ελάχιστα- προηχογραφημένα μέρη, ελλείψει σταθερού πληκτρά, αμαύρωσαν κάπως την άκρως επαγγελματική -κατά τ' άλλα- εμφάνισή τους. Βέβαια, εδώ κοτζάμ «rock stars» τύπου 30 Seconds To Mars τολμούν να κάνουν περιοδεία χωρίς ντράμερ, ας μην ψειρίζουμε τη μαϊμού για τα πλήκτρα των Enemy Of Reality...

Επίσης, επιχείρησαν μια αξιοπρεπή διασκευή στο "It's A Sin" των Pet Shop Boys, το οποίο πάντως, με όσες βαριές κιθάρες και δυνατά ντραμς και αν το φορτώσει κανείς, θα παραμένει ένα εκνευριστικά τυρένιο τραγούδι.

Η συνέχεια ανήκε στους Θεσσαλονικείς (με Δανό τραγουδιστή) Crystal Tears και στο μελωδικό power / heavy metal τους. Για περίπου 40-45 λεπτά, με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και την πολύ καλή επαφή τους με τον κόσμο, οι Crystal Tears πιστεύω ότι δεν άφησαν παραπονεμένο κανέναν λάτρη του συγκεκριμένου ιδιώματος, που παραβρέθηκε.

Ογκώδεις και μελωδικές κιθάρες, γρήγοροι ρυθμοί, όμορφα refrain και χαρούμενη διάθεση, είναι τα υλικά της μουσικής τους. Πέρα από τα δικά τους, μας έπαιξαν και δύο διασκευές, το "We Will Rock You" των Queen και το "Beds Are Burning" των Midnight Oil (Γεωργίου speaking...), προσαρμοσμένες στο στυλ τους.

Σε τρία τραγούδια του set, η μπάντα τόλμησε να ανεβάσει στη σκηνή και μια αξιαγάπητη μελαχρινή stripper, η οποία χόρεψε με την ψυχή της και έδειξε να το απολαμβάνει δεόντως, όπως άλλωστε και το -αντρικό, στην πλειονότητά του- κοινό. Ελπίζω πάντως, να μην είναι αυτή που έκλεψε τελικά την παράσταση από το φιλότιμο και ολοκληρωμένο show των Crystal Tears, γιατί θα ήταν πραγματικά άδικο!

Β.Σ.

Το συγκρότημα του Gus G. πατάει την σκηνή λίγο μετά τις 22:15 και με το καλημέρα ("Burn") δύο πράγματα γίνονται άμεσα αντιληπτά. Το πρώτο είναι πως η μπάντα είναι πολύ δεμένη βγάζοντας μπόλικη ενέργεια και πως έχει καταπληκτικό ήχο. Ευτυχώς δηλαδή γιατί θα ήταν αμαρτία να μην μπορέσουμε να απολαύσουμε έναν κιθαρίστα αυτού του επιπέδου σε ιδανικές ηχητικές συνθήκες.

Στο "Brand New Revolution" θα γίνει απόλυτα ξεκάθαρο πως ο Mats Leven έχει φωνάρα και ότι η επιλογή του για βασικό ερμηνευτή στις συναυλίες του Gus G. είναι απόλυτα πετυχημένη. "Eyes Wide Open" και "Blame It On Me" στη συνέχεια θα εκπροσωπήσουν τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Κώστα, ενώ με το instrumental "Vengeance" θα αρχίσει το πανηγύρι επίδειξης των τρομακτικών ικανοτήτων του φοβερού αυτού κιθαρίστα.

Η αναφορά στους Dream Evil θα οδηγήσει στο να ακούσουμε το "Children Of The Night", ενώ η ατμόσφαιρα θα ζεσταθεί ακόμη περισσότερο με την εκτέλεση του "World On Fire" των Firewind. Ένας κιθαριστικός οργασμός θα ακολουθήσει με τα ορχηστρικά "The Quest" και "Terrified" στα οποία ο Κώστας εξάντλησε το μήκος της ταστιέρας στην κιθάρα του. Στο ενδιάμεσο παρεμβλήθηκε ένα μικρό σόλο ντραμς από τον Nunez μάλλον για να κρυώσουν οι χορδές στην ESP του Κώστα πάρα γιατί ήταν κάποιας ιδιαίτερης ουσίας.

Τα γυναικεία φωνητικά των "Long Way Down" και "What Lies Below" θα τα αναλάβει η Maxi Nil των Jaded Star και την οποία προλόγισε ο ίδιος ο Κώστας, ο οποίος έχει αναλάβει το μεγαλύτερο κομμάτι της επικοινωνίας με τον κόσμο - όπως είναι λογικό. Και οι δύο συνθέσεις αποδίδονται άψογα και ουδείς μένει παραπονεμένος.

Τα φώτα χαμηλώνουν και έχει έρθει η ώρα να πέσουν λίγο οι τόνοι για την ακουστική εκτέλεση των "End Of The Line" και "Temple Of The King" των Rainbow, στα οποία ο Mats λάμπει με την απόδοσή του. Το γκάζι πάλι στο πάτωμα με τα "My Will Be Done" και "Redemption" και κάπως έτσι φτάνουμε στο τελευταίο τραγούδι της κανονικής διάρκειας του σετ και που δεν είναι άλλο από το "I Am The Fire" σε μια χαοτική εκτέλεση, με τον Κώστα να παίζει κάποια καταπληκτικά solo ξεφεύγοντας από το πλαίσιο του τραγουδιού, πέρασμα από τραγούδι του Dio, τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά και την μπάντα να ξαναγυρίζει στο "I Am The Fire" για να μας χαιρετίσει... μόνο και μόνο για να ξαναβγούν μετά από πολύ λίγο και να παίξουν το "Crazy Train" οπότε και θα μας καληνυχτίσουν με την καθιερωμένη φωτογραφία καρτ-ποστάλ για το Facebook μετά από 90 χορταστικά λεπτά.

Συνολικά, η απόδοση της μπάντας του Gus G. ήταν άψογη και πηγαίνοντας στο live κάποιος πήρε αυτό που θα περίμενε. Ωραίες ερμηνείες, μια μπάντα καλοπροβαρισμένη και δεμένη, με τον Κώστα φυσικά να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Μοναδικό μελανό σημείο η μη ικανοποιητική προσέλευση του κόσμου, καθώς το Κύτταρο δεν γέμισε, αλλά άβυσσος η ψυχή του μεταλλά. Άντε και με τους Firewind την επόμενη φορά και γρήγορα παρακαλώ...

Κ.Π.