Knut, Monno, Straighthate, Kvazar @ AN Club, 06/10/2007

11/10/2007 @ 04:20

Προσωπικά νιώθω μεγάλη ικανοποίηση κάθε φορά πού διαπιστώνω ότι η χώρα μας δεν είναι πλέον σταθμός μόνο για τις περιοδείες των γνωστών σε όλους «δεινοσαύρων». Σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς (συμπεριλαμβάνεται και ο γράφων) επιθυμούν να απολαύσουν κλασσικά γκρουπ του metal ήχου σε live εμφανίσεις στη χώρα μας. Παρόλα αυτά, αυτό δεν πρέπει να στέκει εμπόδιο στο να μας επισκέπτονται και φρέσκα ονόματα, κάτι που τελικά γίνεται τον τελευταίο καιρό των συναυλιακών δρωμένων.

Βέβαια, το κατά πόσο είναι φρέσκο ένα όνομα που ήδη κουβαλά 13 χρόνια στις πλάτες του είναι ένα αρκετά καλό ερώτημα. Αναφέρομαι στους Knut, οι οποίοι πλέον έχουν ένα σεβαστό όνομα στο χώρο και μία υπολογίσιμη βάση οπαδών. Οι mathcore / metalcore συνθέσεις τους κατάφεραν να κερδίσουν μία μερίδα του αντίστοιχου ακροατηρίου και το περασμένο Σάββατο στο An Club κέρδισαν ακόμα και τον πιο δύσκολο ακροατή!

Ας περάσουμε όμως και στο «ζουμί» της υπόθεσης. Το γκρουπ που άνοιξε τη βραδιά ήταν οι Θεσσαλονικείς Kvazar, ένα άξιο απόκτημα της Venerate Industries, όπως τελικά οι ίδιοι αποδείξαν επί σκηνής. Το ύφος τους προέρχεται απ' τον «ακραίο» ήχο, με τα grind και death metal να είναι τα κύρια σημεία αναφοράς. Το γεγονός ότι έχουν αξιόλογες συνθέσεις, συν το ότι τις απέδωσαν με σχετική άνεση, με έκανε να ευχαριστηθώ πολύ την εμφάνισή τους. Άξιο αναφοράς θεωρώ το μπλουζάκι "Skitsystem" του ενός κιθαρίστα που απέσπασε ποικίλα θετικά σχόλια. Μπράβο στα παιδιά και εις ανώτερα!

Το δεύτερο ελληνικό σχήμα της βραδιάς ήταν οι Straighthate. Ο δίσκος τους (που πρόσφατα κυκλοφόρησε) ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα, καθώς όταν τους είχα τσεκάρει στο παρελθόν δε μου κίνησαν τόσο το ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει και για τον τομέα των live εμφανίσεων. Οπότε, μία επίσης ευχάριστη έκπληξη αποδείχθηκε τελικά το live του Σαββάτου, μιας και από εκεί που τους θεωρούσα αδιάφορους, κατέληξα να γουστάρω πολύ κατά τη διάρκεια του set τους. Τελικά όσοι δουλεύουν σκληρά καταφέρνουν να κερδίζουν τις εντυπώσεις και πλέον οι Straighthate αναδείχθηκαν σε ένα πολύ αξιόλογο σχήμα της σκηνής, απ' όλες τις απόψεις. Εύγε και ευελπιστούμε σε κάτι ακόμα καλύτερο.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή να δούμε το πρώτο ξένο γκρουπ της βραδιάς. Αναφέρομαι στους Monno, οι οποίοι κινούνται σε drone / noise φόρμες. Ένα βασικό, αλλά και ιδιόμορφο, χαρακτηριστικό τους είναι η χρήση σαξοφώνου με τη βοήθεια πεταλιών / παραμορφώσεων. Για να είμαι όμως ειλικρινής πριν συνεχίσω, ο δίσκος τους με τίτλο "Error" δε μου άρεσε καθόλου. Δεν είμαι ιδιαίτερα «χωμένος» στη noise σκηνή, αλλά και πάλι αυτό που είχα ακούσει δε με ικανοποιούσε απ' όποια οπτική γωνία και να το δει κανείς. Τελικά, ως live act ήταν πολύ καλύτεροι από τη studio εκδοχή, αλλά το γεγονός ότι δεν κολλούσαν καθόλου με το υπόλοιπο billing εξανέμισε τις όποιες πιθανότητες να μου αρέσουν. Αν έχουν προηγηθεί δύο grind(core) σχήματα και αναμένεις να ακούσεις τους Knut, το υποτονικό ύφος των Monno σου φαντάζει κάπως βάναυσο. Τοποθετήθηκαν στην κατηγορία του «love them or hate them», καθώς ενώ αρκετοί βαρεθήκαν, μία μερίδα του κοινού (που δεν ήταν και μικρή) επικρότησε θερμά την προσπάθειά τους. Είναι και θέμα γούστου στη τελική...

Αφού οι Monno έπαιξαν περίπου 40-45 λεπτά, ήρθε η ώρα του headliner να κλείσει τη βραδιά όπως άρμοζε. Κατά τις 12, οι Knut έπιασαν τα όργανά τους για να ακολουθήσει αυτό που αποκαλούμε ως «headbanging» / «πώρωση» με συναφείς χαρακτηρισμούς να ακολουθούν. Ο τραγουδιστής είχε ένα image που παρέπεμπε σε παράφρων, καθώς μπήκε με ένα εντελώς «χύμα» ντύσιμο, σε αρκετά σημεία ούρλιαζε προς το κοινό και η σκηνική του παρουσία ήταν κάπως αλλόκοτη. Τα υπόλοιπα μέλη ήταν άρτιοι ως εκτελεστές και το κοινό εκδηλωτικό από πολλές απόψεις (η ατάκα - έπος «τι να λέμε, βλέπω dvd τώρα!» δεν ξεχνιέται). Η μπάντα έδειχνε πολύ ικανοποιημένη και μάλιστα ο μπασίστας ύψωσε αρκετές φορές το ποτήρι του προς το κοινό. Κατά τη διάρκεια του set πάντως σημειώθηκε μία μικρή «κοιλιά», στην οποία μάλλον δεν ευθύνεται το γκρουπ, αλλά η ζέστη που από ένα σημείο κι έπειτα ήταν εμφανής στο club. Ευτυχώς ο εξαερισμός δεν άργησε να λύσει το πρόβλημα και το live συνεχίστηκε ομαλά. Το τέλος του κανονικού set βρήκε τη μπάντα να μας αφήνει, ενώ ο drummer συνέχιζε να παίζει μόνος του...

...για να ακολουθήσει έπειτα το αποκορύφωμα, δηλαδή το encore. Η μικρή διακοπή που μεσολάβησε ήταν ό,τι χρειαζόταν για να προετοιμάσει το κλίμα και να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Έκλεισαν με τον τραγουδιστή να πετάει το μικρόφωνο πάνω στη σκηνή και τους υπόλοιπους να παρατάνε τα όργανα αφήνοντας το feedback απ' τους ενισχυτές να απλώνεται διάχυτο στην ατμόσφαιρα.. Παρόλα αυτά, κάθε άλλο παρά απρόσωποι έφυγαν, καθώς χαιρέτησαν, ευχαρίστησαν τον κόσμο και μας άφησαν αποσβολωμένους υπό τον ήχο βουητών να αναρωτιόμαστε πόσο άξιζε η εμπειρία.

Το αξιοσημείωτο είναι το εξής: ενώ δε πεθαίνω τόσο για τους studio δίσκους τους, σπάνια έχει τύχει να ευχαριστηθώ τόσο συναυλία μικρού σχήματος. Γι' αυτό και αναφέρθηκα εξ' άλλου σε «δύσκολους ακροατές» στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου. Δε σας κρύβω το ότι ανέβηκαν στην εκτίμησή μου και το ότι το επόμενο πρωί έβαλα στο cd Player μου το "Terraformer" για να δω μήπως τυχόν μου είχε κάτσει κάτι στραβά όταν το είχα ακούσει για πρώτη φορά. Το live άξιζε και με το παραπάνω, καθώς όλες οι μπάντες είχαν καλό ήχο και οι διάρκειες των set ήταν όσο χρειαζόταν για να μη κουράσουν (45 λεπτά για τους Monno και 75 λεπτά για τους Knut). Αν είστε οπαδοί του είδους, ή ακόμα καλύτερα της μπάντας, πρέπει οπωσδήποτε να τους δείτε στην επόμενη (;) επίσκεψή τους. Αν όμως βρεθήκατε κάπου δίπλα μου και το κεφάλι σας κουνιόταν στον ίδιο ρυθμό, τότε καταλαβαίνετε τι εννοώ. Περαιτέρω λόγια είναι περιττά.