Jethro Tull live στο Ηρώδειο

11/08/2003 @ 16:06

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκαν οι λεπτομέρειες (ημερομηνία, χώρος, κλπ) για τις δύο συναυλίες των Jethro Tull στη χώρα μας, ξέραμε περίπου τι να περιμένουμε. Και μόνο το γεγονός ότι η μία εκ των δύο εμφανίσεων θα λάμβανε χώρα στο Ηρώδειο προανάγγελνε και παράλληλα πιστοποιούσε ότι αυτή η βραδιά θα έμενε αξέχαστη σε πολλούς. Στην καρδιά του καλοκαιριού, δεν ήταν λίγοι αυτοί που προτίμησαν να παραμείνουν στις δυο μεγαλουπόλεις για να δούνε τους θρίλους του progressive rock από κοντά. Έχοντας την τύχη να βρεθώ στο show της Αθήνας, ακολουθεί μια σχετικά συνοπτική περιγραφή του τι είδαμε και κυρίως ακούσαμε, το βράδυ της 14ης Ιουλίου.

Φτάνοντας στο Ηρώδειο κατά τις 20.30 ο κόσμος είχε ήδη πλημμυρίσει το ιστορικό θέατρο. Παιδιά, φοιτητές, μεσίληκες μπορούσε κανείς να αντικρήσει στην είσοδο αλλά και μέσα στο θέατρο. Ο χώρος ήταν υπέροχος και έδινε την δυνατότητα για μια συναυλία με πολυ καλό ήχο. Μιας και με τα νούμερα δεν τα πάω καλά, δε μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια πόσοι ήταν αυτοί που τίμησαν το μεγάλο αυτό group, πάντως η συναυλία ήταν sold out μια και δεν υπήρχαν άλλα εισιτήρια για όσους είχαν έρθει χωρίς εισιτήριο ελπίζοντας ότι θα βρουν τελευταία στιγμή . Ένα είναι όμως σίγουρο: η συναυλία αυτή θα μείνει σε όλους τους παρευρισκόμενους αξέχαστη.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, το συγκρότημα βγήκε στη σκηνή (αν θυμάμαι καλά) γύρω στις 21:40. Ο πολυτάλαντος και πλέον διάσημος για τη τεχνική του στο φλάουτο Ian Anderson φαινόταν φρεσκότατος και γεμάτος διάθεση για τη συνέχεια. Μπορεί να είναι γνωστός για τις ικανότητες του στο φλάουτο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν τα καταφέρνει καλά και σε άλλους τομείς. Έτσι ο, εδώ και πολύ καιρό, frontman της μπάντας εξέπληξε το κοινό τόσο με το ταλέντο του στο κιθαρόνι, τη φυσαρμόνικα, όσο και στο τραγούδι. Κόβοντας βόλτες στη σκηνή από τη στιγμή που ξεκίνησε το live, κάνοντας τα κολπάκια του τραγοπόδαρου Πάνα, γνήσια βακχική φιγούρα όντας, φάνηκε σαν να μην είχαν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, σα να ήταν ακόμα στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Έκπληξη για το ταλέντο τους δημιούργησαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, από τον κιθαρίστα Martin Barre (βετεράνος), εως και τον πληκτρά Andrew Giddings. Οι Tull ήταν πολυ δεμένοι μεταξύ τους και όλοι σχεδόν αλάνθαστοι, αποδεικνύοντας ότι είναι ακόμη και σήμερα μεγάλη μπάντα και όχι το προσωπικό project του Anderson . Ο ήχος της συναυλίας όντως ήταν πάρα πολυ καλός, επιβεβαιώνοντας τις αρχικές μας υποψίες.

Κομμάτια που ακούστηκαν: “Bouree”, “Living in the past”, “Beside Myself”, “Too old to rock n’ roll too young to die”, “Budapest” (αποθέωση), “Songs from the woods”, “Nothing is easy”και άλλα πολλά. Στο τέλος του Budapest o Anderson και ο Barre ανέβηκαν σε δυο αντικρινές καμάρες του Ηρωδείου σολάροντας ασταμάτητα με το φλάουτο και την κιθάρα αντιστοιχα, μια στιγμή από τις ωραιότερες της συναυλίας.Οι Tull έδειξαν πόσο ολοκληρωμένο συγκρότημα είναι αφού παρέδωσαν μαθήματα όχι μονο ροκ αλλά και blues (ακούστε τον πρώτο τους δίσκο και θα καταλάβετε τι εννοούμε) jazz, folk (χρησιμοποιήσαν ακομή και ακκορντεόν δίνοντας μια πιο φολκλορική νότα στη συναυλία τους). Κλείνοντας, θεωρητικά πάντα, με το “Aqualung” οι πέντε μουσικοί επί σκηνής έκαναν να ξεσικωθούν ακόμα και αυτοί οι ελάχιστοι που δεν είχαν τη διάθεση να μπουν στο κλίμα της βραδιάς ή για τον όποιο άλλο λόγο δεν έδειχναν να ευχαριστιούνται το show. Aκολούθησε το encore με το φοβερό και τρομερό "Locomotive Breath". Με τις πρώτες γνώριμες νότες της πιανιστικής εισαγωγής, ο κόσμος ξέσπασε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Αποχορώντας από τη σκηνή, ο κόσμος, χωρίς καν να του περάσει από το μυαλό ότι η συναυλία είχε τελειώσει, περίμενε με ανυπομονησία να ξανανέβουν στη σκηνή οι πέντε γερόλυκοι. Θα τους θυμόμαστε με πολύ θετικές αναμνήσεις... ... In the suffling madness, of the locomotive breath...

Γιώργος Κάκαρης, Ηλίας Κουρούδης

  • SHARE
  • TWEET