Helloween @ Tempodrom, Βερολίνο, Γερμανία, 04/12/17

Τους Helloween τους παρακολουθώ από το 1996, σχεδόν είκοσι συναπτά έτη, όταν και αγόρασα την πρώτη τους δουλειά με τον Andi Deris, το υπέροχο "Master Of The Rings". Η «ζημιά» ήταν μεγάλη και μέσα στους επόμενους τρεις - τέσσερις μήνες αγόρασα τα πάντα μέχρι και το θρυλικό "Time Of The Oath". Από τότε αγοράζω κάθε δίσκο τους και παρακολουθώ την πορεία τους με την ίδια πώρωση, όπως και τότε που άκουσα την πρώτη νότα από το "Sole Survivor". Από την άλλη, τους έχω παρακολουθήσει δυο φορές Αθήνα και μια στο εξωτερικό, πραγματοποιώντας και μια συνέντευξη στην τελευταία. Όταν ανακοινώθηκε το reunion, η αλήθεια είναι ότι δεν με έπιασε «αδιάβαστο», το περίμενα για πολλούς λόγους. Το κυριότερο ήταν να «σπάσει» ο πάγος μεταξύ των Kiske και Weikath, μιας και όσοι γνωρίζουν τις λεπτομέρειες του split-up μετά το "Chameleon", δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να τα βρουν μεταξύ τους, τουλάχιστον μέχρι και πριν λίγους μήνες. Ο μόνος που διασώθηκε τότε από το «ναυάγιο» ήταν ο Kai Hansen, μάλλον γιατί είχε καταλάβει τι θα γινόταν και είμαι σίγουρος ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο για να γίνει αυτό το reunion. Έτσι, λοιπόν, ήταν μεγάλο το ενδιαφέρον για το πώς θα εμφανιστούν οι επανασυνδεδεμένοι θρύλοι του Power Metal.

Την επανασύνδεση τους θα την χαρακτήριζα ως την πιο τίμια που έχει γίνει ποτέ στον χώρο μας, έχοντας κρατήσει τον σωτήρα τους, Andi Deris. Χάρηκα ιδιαίτερα που δεν τον άφησαν στο περιθώριο, μιας και σε αυτόν οφείλεται μεγάλο μερίδιο της μετά "Keeper..." ένδοξης εποχής τους. Επίσης, πολύ θετικό δείγμα που κράτησαν και τον Sascha και τον Dani μιας και έχουν αποδείξει ότι αξίζουν μια θέση σε αυτήν τη γιορτή. Θα ήθελα ακόμα να επισημάνω ότι δεν είναι παράξενο που δεν συμμετέχουν οι Roland Grapow και Uli Kusch, όσοι γνωρίζουν πως έφυγαν μετά το "The Dark Ride", θα καταλάβουν ότι δεν ήταν τυχαία η απόφαση. Έτσι, λοιπόν, η φαντασμαγορική αυτή περιοδεία ξεκίνησε από τη Λατινική Αμερική με σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο.

Δεν θα το κρύψω, η πρώτη μου επιλογή για να τους παρακολουθήσω ήταν η Πράγα, μετά η Μπρατισλάβα και μετά το Gothenburg, δεν πρόλαβα όμως μιας και όλα έγιναν sold out. Έτσι, στα πλαίσια ενός αμιγώς επαγγελματικού ταξιδίου στο Βερολίνο, αποφάσισα να τα συνδυάσω. Φτάνοντας στην πρωτεύουσα της Γερμανίας την 1η Δεκεμβρίου και νιώθοντας τη διαφορά θερμοκρασίας στο πετσί μου, κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο, στην Wittenbergplatz η οποία και απέχει τρεις σταθμούς από τον χώρο που θα πραγματοποιούταν η συναυλία. Μετά από τρεις-τέσσερις ημέρες οργιώδους μουσειακού τουρισμού και τακτοποιώντας ταυτόχρονα εκκρεμότητες, έφτασε η πολυπόθητη ημέρα. Το Tempodrom είναι ένας συναυλιακός χώρος «παλάτι» με απίστευτη οργάνωση και δίπλα σε μέσα μεταφοράς, όπου σε μητροπόλεις όπως το Βερολίνο, αποτελεί πολύ σημαντική παράμετρο. Ας περάσουμε τώρα στο «ψητό»...

Η αναμονή για ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά γεγονότα στην Ευρώπη τελείωσε. Μετά το "Let Me Entertain You" του Robbie Williams ως μια μικρή εισαγωγή, βγαίνουν με το θρυλικό "Halloween" και μας στέλνουν στα ουράνια, το ντουέτο Kiske/Deris μας κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας και ο Kai Hansen δείχνει σαν να μην έχει αποχωρήσει ποτέ από την μπάντα. Στην αρένα του Tempodrom επικρατεί χαοτική κατάσταση και τα πρώτα crowdsurfing ξεκινάνε. Αυτό το έπος ήταν ό,τι καλύτερο για την έναρξη της γιορτής, σειρά είχε το "Dr Stein" με τον Kiske να θριαμβεύει επί σκηνής και να διαλύει τα σύννεφα περί playback από τα πρώτα κιόλας κομμάτια. Επόμενο κομμάτι το "I Am Alive" με τον Kai Hansen σε έναν ηγετικό ρόλο να παίζει το αρχικό κλασσικότατο riff και τον Kiske να δίνει τη μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει, οι τρεις κιθάρες έχουν φέρει μέχρι τώρα εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι επόμενες δυο συνθέσεις είναι από την κληρονομιά του Andi Deris και αποτελούν χαρακτηριστικές από δυο διαφορετικές περιόδους με τους Helloween, είναι το λυρικό "If I Could Fly" και το δυναμικό και εντυπωσιακό "Are You Metal?" προερχόμενα από το ξεχωριστό "The Dark Ride" και το συναρπαστικό "7 Sinners". Είναι εντυπωσιακό πώς ο Andi ερμηνεύει με περίσσια άνεση τόσο τα κομμάτια των '80s όσο και της δικής του περιόδου. Αυτός ο ερμηνευτής δέχτηκε τεράστια κριτική κατά τη διάρκεια των πρώτων του χρόνων στους Helloween, όμως με πολλή δουλειά και εκτελεστική/επαγγελματική δεινότητα κέρδισε με το σπαθί του τη θέση του στο πάνθεον των «κολοκύθων» και φυσικά την αναγνώριση από τους, παλαιάς κοπής, οπαδούς.

Μετά από ένα διάλλειμα με κάποια ευρηματικά cartoon που έπαιζαν στη γιγαντοοθόνη, ακούμε τον Dani να παίζει ένα πασίγνωστο ρυθμό στα τύμπανα, "It’s the rise and a fall, the prize for all" και στις μνήμες μας έρχονται τα γυμνασιακά μας χρόνια που ακούγαμε το πρώτο live album των Helloween, "Live In The U.K." ηχογραφημένο στα πλαίσια της πρώτης περιοδείας τους με τους Iron Maiden. Όλο το Tempodrom χοροπηδάει στον υπέροχο catchy ρυθμό της μπάντας και ο Kiske έχει κατακτήσει τη σκηνή ολοκληρωτικά. Υστέρα από ένα διάλλειμα, επανέρχεται ο άνθρωπος που του πιστώνεται μεγάλο μερίδιο για την επιτυχία των Helloween μετά το 1994, ο Deris αρχίζει με το "Waiting For The Thunder" από το πολύ καλό "Straight Out Of Hell" και συνεχίζει με το πανέμορφο "Perfect Gentleman" από το θρυλικό ντεμπούτο του με τους Helloween, "Master Of The Rings". Οι επιλογές των συνθέσεων μέχρι τώρα είναι πανέξυπνες, μιας και κρατάει το ενδιαφέρον του κόσμου, αμείωτο. Ο Deris με τη γνωστή του επικοινωνιακή του δεινότητα κάνει διάφορα αστεία με τον κόσμο, χωρίς να κουράζει, ακόμα και εμάς που δεν γνωρίζουμε λέξη από γερμανικά.

Το επόμενο 20λεπτο ανήκει στον τεράστιο Kai Hansen, στον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τη γέννηση αυτής της μπάντας και στον καλλιτέχνη που έβαλε τη σφραγίδα του σε όλα τα αριστουργήματα μέχρι και το 1989, οπότε και αποχώρησε. Μας φέρνει πίσω στο 1984 και στο πρώτο κομμάτι από το "Helloween" το οποίο ονομάζεται "Starlight" και ρίγος συγκίνησης μας διαπερνάει ακούγοντας τον Kai να ερμηνεύει αυτό τον ύμνο σε medley μαζί με τα "Ride The Sky” και "Judas", τσιμπιόμασταν να δούμε αν όλο αυτό ανήκει στην πραγματικότητα ή ζούμε κάποιο όνειρο. Στη συνέχεια, ο Dani παίζει έναν πασίγνωστο ρυθμό από το "Walls Of Jericho" και ένα κομμάτι που υμνεί τη μουσική μας, "Heavy Metal (Is The Law)" και το τι έγινε σε όλο τον χώρο στερείται περιγραφής. Μετά από την καταιγίδα του Hansen, ξεκινάει ο Sascha τη γνωστή μελωδία από μια υπέροχη μπαλάντα που βρίσκεται στο "Time Of The Oath", "Forever And One" και το οποίο ερμηνεύεται από τους Deris/Kiske. Εξαιρετικό timing να ξεκουράσουμε τις φωνητικές μας χορδές και να απολαύσουμε δυο υπέροχες φωνές.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, στη σκηνή επανέρχεται ο Deris και ερμηνεύει το εκπληκτικό "I Can" από το "Better Than Raw" μεταδίδοντας vibes αυτοπεποίθησης σε όλο το κοινό. Μετά από δυο λεπτά, στη γιγαντοοθόνη εμφανίζεται μια γνώριμη φάτσα που με το ταλέντο του και μαζί με τον άξιο συνοδοιπόρο, Markus, στιγμάτισαν για πάντα κάθε rhythm section στο power metal στερέωμα. Σε κάποιες περιπτώσεις το λεξιλόγιο είναι πολύ φτωχό για να σας μεταφέρω τι έγινε όταν παρακολουθούσαμε τα solo του, στα οποία σε κάποια τον συνόδευε σε real time ο Dani. Το κοινό σάστισε παρακολουθώντας έναν καλλιτέχνη που μπορούσε να δώσει πολλά περισσότερα και δεν πρόλαβε. Ένας μεγάλος drummer, που όσοι γνωρίζουμε την ιστορία της αγαπημένης μας μπάντας, διαπιστώνουμε ότι άφησε μεγάλο κενό. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να υποτιμήσω τον Dani και τον Uli, και αυτοί έχουν μεγάλο μερίδιο για την γιγάντωση των Helloween από το 1994 και μετά, με το δικό τους εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό παίξιμο.

Το επόμενο κομμάτι είναι το "Livin' Ain’t No Crime" από το single του "Dr Stein" του "Keeper Of The Seven Keys Part II" και κατά τη γνώμη μου ήταν αχρείαστο, αν και δεν παίχτηκε ολόκληρο. Θα προτιμούσα στη θέση του, ένα "Twilight Of The Gods" ή ένα "We Got The Right" ή ακόμα καλύτερα ένα "March Of Time". Πέραν τούτου, το επόμενο κομμάτι ήταν το optimistic "A Little Time" από το "Keeper Of The Seven Keys I" με τον Michael Kiske στα φωνητικά, το οποίο και «κόλλησε» εξαιρετικά με το προηγούμενο. Η αλήθεια είναι ότι το "Master Of The Rings" αντιπροσωπεύτηκε πανάξια σε αυτήν την περιοδεία, έτσι λοιπόν, εκτός από το "Perfect Gentleman", τα επόμενα δύο κομμάτια ήταν τα εκπληκτικά "Why?" και "Sole Survivor". Το πρώτο ερμηνεύτηκε από τους Kiske/Deris με μεγάλη επιτυχία και ταίριαξε με την φωνή του πρώτου και το δεύτερο απλά μας μετέφερε στην εποχή του "High Live" που το παρακολουθούσαμε στα γυμνασιακά μας χρόνια σε VHS, αν μη τι άλλο νοσταλγία. Κατά τη γνώμη μου, ένας από τους λόγους που δόθηκε μεγάλη βαρύτητα στο εν λόγω άλμπουμ ήταν ότι είναι το αγαπημένο του Andi Deris και κατά τη γνώμη μου η είσοδος του πάλι στον χώρο που μεγαλούργησαν τη δεκαετία του '80. Η ερμηνεία του στο "Sole Survivor" μας έστειλε αδιάβαστους, απλά καταιγιστικός. Το αγαπημένο μου κομμάτι από το θρυλικό "The Time Of The Oath" είχε σειρά να προκαλέσει «σεισμό» στο Tempodrom, το κολοσσιαίο "Power" σαρώνει τα πάντα στο διάβα του με την υπέροχη μελωδία του που ταιριάζει υπέροχα με τους στίχους του.

Το riff είναι γνωστό και φτάνουμε στα όρια της παράκρουσης. Ο ύμνος "How Many Tears" ξεχύνεται στον χώρο του Tempodrom και στα φωνητικά παρακολουθούμε τους Deris, Hansen και Kiske. Οι τρεις κιθάρες αποδίδουν στο μέγιστο βαθμό όλη την επική διάσταση του κομματιού, το «βομβαρδιστικό» Dani με τις τέσσερις «μπότες» μαζί με την ψυχάρα τον Markus απογειώνει ακόμα περισσότερο μια σύνθεση trademark για το ευρωπαϊκό power metal. Οι εναλλαγές στα φωνητικά είναι πετυχημένες και πολλές φορές καλύπτονται από τις ιαχές των οπαδών από όλα τα μήκη και τα πλάτη του χώρου. Το κομμάτι αποδόθηκε αψεγάδιαστα. Μετά το διάλλειμα το οποίο και μας επέτρεψε να πάμε να πιούμε τίποτα από τα βαρέλια μπύρας τα οποία γύρναγαν σε όλο τον χώρο, επιστρέφουμε και ακούμε το "Eagle Fly Free" να μας γυρνάει στο υπέροχο 1988, όμως κάποια τεχνικά προβλήματα στα ακουστικά του Kiske δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το κομμάτι. Ποιο το πρόβλημα όμως;

Λοιπόν, ο κόσμος αποδείχτηκε άξιος αντικαταστάτης και άκουγες τον καθένα να τραγουδάει λέξη προς λέξη το κομμάτι. Λίγο αργότερα, προσπάθησε ο Kiske να τραγουδήσει ξανά αλλά το τεχνικό πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί. Ο Kai Hansen αναλαμβάνει δράση και ερμηνεύει το υπόλοιπο κομμάτι με περίσσεια άνεση και χωρίς να χάνει πουθενά στην εκτέλεση. Ο Hansen είναι από τους καλλιτέχνες που δεν μπορείς να του πεις τίποτα, δεν μπορείς ρε φίλε, διαθέτει τέτοιο πάθος και επαγγελματισμό για τη μουσική που αγαπάει που μετά το τέλος του κομματιού, το χειροκρότημα ήταν εντυπωσιακό. Μέχρι να διορθωθεί το πρόβλημα, ο Kai δανείζει την κιθάρα του στον Kiske και διασκευάζει το "Love Me Tender" του Elvis Presley.

Μια γνωστή μελωδία ακουστικής κιθάρας ακούγεται και το έπος διάρκειας σχεδόν 14 λεπτών που καλείται "Keeper Of The Seven Keys" έρχεται να ταράξει τα νερά των εφτά θαλασσών με τον Kiske με τον Deris των Helloween να αποδεικνύονται άξιοι καπετάνιοι και το πλήρωμα να υψώνει τη μεγαλειώδη σύνθεση στα ουράνια. Ειδικά όταν ακούσαμε τον Kiske στα πρώτα φωνητικά της σύνθεσης, δεν μας άφησε περιθώρια αμφισβήτησης για τις ικανότητες του και μας έκανε να νοσταλγήσουμε αυτήν την υπέροχη χροιά που είχε λείψει τόσα χρόνια. Από την άλλη, ο Deris αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι ερμηνεύει τα πάντα με την ίδια άνεση και εδώ δεν χαρίστηκε και μας πρόσφερε μια μεγαλοπρεπή ερμηνεία και επίσης το να βλέπουμε τον Kai Hansen μαζί με τον Weiki και τον Gerstner να παίζουν αυτόν τον ύμνο ήταν ονειρώδες. Επίσης, ο Dani έδωσε ρεσιτάλ παιξίματος μετά τα εννιάμιση λεπτά που, μαζί με τον Markus και τα solo, σάρωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Το δεύτερο encore θα το ονομάσω all time classic. Πρώτο κομμάτι, μετά από ένα υπέροχο solo του Kai, το "Future World" και όλη η αρένα να τραγουδάει κάθε λέξη παθιασμένα. Τελευταίο κομμάτι, το "I Want Out" όπου και η γιορτή τελείωσε φαντασμαγορικά με τον κόσμο να στέκεται στο ύψος του και ακούραστο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της συναυλίας.

Σίγουρα απαιτείτε έναν αντικειμενικό επίλογο και να σας δώσω χαρακτηρισμούς χωρίς υπερβολές. Δεκαέξι χρόνια που υπηρετώ την αγαπημένη μουσική μας, έχω μάθει να αναφέρω τα στραβά και τα καλά στοιχεία σε ένα κείμενο. Να με συγχωρείτε, στο συγκεκριμένο κείμενο, το φτυάρι θα μείνει στην αποθήκη. Λοιπόν, ας τα πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα. Ο χώρος που επελέγη ήταν ο καταλληλότερος για μια ιστορική συναυλία σαν και αυτή, ο ήχος ήταν κρύσταλλο και υπήρχε γκαρνταρόμπα που έναντι ενός μικρού αντιτίμου σου έδινε την ευκαιρία να φυλάξεις το παλτό σου. Επίσης, τα βαρέλια μπύρας που γύρναγαν σε όλο τον χώρο δεν σε άφηναν διψασμένο. Επίσης, η ασφάλεια σε όλο τον χώρο ήταν η καταλληλότερη για ένα τέτοιο event. Να γνωρίζετε ότι όταν οι Helloween παίζουν στην πατρίδα τους, είναι μια μεγαλειώδης γιορτή για τους Γερμανούς. Συναντήσαμε άτομα που είχαν έρθει από την γειτόνισσα Πολωνία, από τη Σουηδία μέχρι και από το Calgary του μακρινού Καναδά. Επίσης, από τις γύρω περιοχές του Βερολίνου, όπως είναι η Κολωνία και η Λειψία. Χονδρικά μπορώ να πω ότι οι οπαδοί ήταν γύρω στις 6000.

Για την μπάντα, ας αναφερθώ για την ερμηνεία του Kiske και να διαλύσω τα σύννεφα που μαζεύτηκαν μετά τη συναυλία τους στο Μεξικό. Ο Kiske κρατούσε με τα δυο χέρια το μικρόφωνο, χωρίς να καλύπτει το στόμα του με τις παλάμες του και σε καμία στιγμή δεν τραγούδησε με την πλάτη στο κοινό. Η ερμηνεία του χαρακτηρίζεται ως επαγγελματική και χωρίς λάθη. Το «πείραμα» με τις τρεις κιθάρες στέφθηκε με επιτυχία και τα κομμάτια ακουγόντουσαν πιο γεμάτα, πραγματικά οι τρισολίες ήταν εντυπωσιακές και μάλιστα στο ομώνυμο "Keeper Of The Seven Keys" δεν πιστεύαμε στα μάτια μας με αυτό που παρακολουθούσαμε. Το rhythm section ήταν εντυπωσιακό με τις τέσσερις «κάσες» να λειτουργούν ως «βομβαρδιστικό» σε συνεργασία με τις απίστευτες μπασογραμμές του Markus. Μεγάλο πλεονέκτημα, οι τρεις τραγουδιστές που μοιραστήκαν ευφυέστατα όλες τις συνθέσεις. Εξαιρετική ιδέα το ντουέτο στο "Why?" που το μοιράστηκαν οι Kiske/Deris (όπως και το "Forever And One"), επίσης στο "How Many Tears" που συμμετείχαν και οι τρεις τραγουδιστές. Θα σταθώ στον άρχοντα Kai Hansen, αυτό που έκανε στο "Eagle Fly Free" και αντικατέστησε εν μέρει τον Kiske λόγω του τεχνικού προβλήματος που αντιμετώπιζε, απλά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου για αυτόν τον καλλιτέχνη.

Συγκίνηση, νοσταλγία και θαυμασμός είναι τα συναισθήματα τα οποία νιώσαμε στο σύνολο των δυόμιση ωρών που διήρκεσε αυτή η power metal γιορτή. Είχαμε την τύχη να είμαστε μάρτυρες μιας θριαμβευτικής βραδιάς για το συγκρότημα που απέδειξε πώς γίνονται τα σωστά reunion. Όταν αποχωρήσαμε είχαν μαζευτεί κάποιες μπάντες στον εξωτερικό χώρο παίζοντας διασκευές και πίνοντας μπύρες στους -4°C, αυτός ήταν ο καλύτερος επίλογος γι' αυτήν τη μαγική βραδιά. Εν κατακλείδι, αν είσαι οπαδός των Helloween, αυτό το live είναι το «ταβάνι» σου.

Κυριάκος Αθανασιάδης