Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες live στο Gagarin 205

26/11/05, Gagarin 205, Αθήνα

"Πέρα απ' τ' άστρα είν' η δικιά μας γειτονιά
κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στον ώμο
έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά
κουραστήκαμε απ' το δρόμο..."

Το μουντό βροχερό αδιέξοδο που επιφύλαξε ο καιρός στους Αθηναίους το βράδυ του Σαββάτου συνάντησε το αντίπαλό του δέος στη σκηνή του Gagarin, καθώς ένα πολύχρωμο μουσικό σύνολο με ετερόκλητες επιρροές και απροσδιόριστες διαθέσεις πραγματοποιούσε την πρωτόλεια εμφάνιση του μπροστά στο κοινό. H ολοκλήρωση της επιστροφής του Γιάννη Αγγελάκα στα μουσικά δρώμενα -πώς είναι δυνατόν να ξεχαστούν οι αριστουργηματικές "Ανάσες Των λΛκων" που κυκλοφόρησαν λίγους μήνες πριν- με την παρουσίαση του "Από 'Δω Και Πάνω" έδινε το στίγμα της βραδιάς και γέμιζε ασφυκτικά το συναυλιακό χώρο.

Την εισαγωγή της βραδιάς στην πρόσφατη δουλειά του Αγγελάκα ανέλαβε ένας επισκέπτης απ' τα παλιά. Γύρω στις 22.00 λοιπόν ο Ντίνος Σαδίκης ανέβηκε στη σκηνή του Gagarin και χωρίς να ξοδέψει καθόλου χρόνο μετέφερε το κοινό στις μέρες των Εν Πλω, σχηματίζοντας στην ακουστική του κιθάρα τις συγχορδίες του "Χωρίς Κανόνα". Το "Δεν Ήταν Απαισιόδοξο Τραγουδάκι" ακολούθησε με τον κόσμο να συμμετέχει, δείχνοντας πως γνωρίζει μέχρι ένα βαθμό τη δουλειά του τραγουδοποιού από τη Θεσσαλονίκη. Ο μοναχικός και λιτός μουσικός οίστρος του Σαδίκη έκλεισε με τον "Χορό", ένα κομμάτι που περιέχεται στην νέα δισκογραφική του δουλειά που ήδη βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων. Εν μέσω χειροκροτημάτων λοιπόν και χωρίς ο Σαδίκης να εγκαταλείψει τη σκηνή, οι υπόλοιποι 13 επισκέπτες άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους, με τον κόσμο -όπως άλλωστε αναμενόταν- να γίνεται αρκετά θερμότερος τη στιγμή της εμφάνισης της γνώριμης φιγούρας του Γιάννη Αγγελάκα, κάτι το απολύτως φυσιολογικό άλλωστε, μετά από την, τόσων χρόνων, ιδιαίτερη και βιωματική σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους.

Οι πρώτοι ηλεκτρονικοί ήχοι της μινιμαλιστικής μυσταγωγίας που εισάγει τον ακροατή στο ηχητικό τοπίο του "Από 'Δω Και Πάνω" επέβαλλαν την απόλυτη ηρεμία στην αίθουσα, με τον Αγγελάκα, στα όρια της απαγγελίας, να ξεκινάει το ταξίδι της στιχουργικής του έμπνευσης και τους μουσικούς να εκμεταλλεύονται τον χρόνο της σύνθεσης, προσθέτοντας συνεχώς πινελιές ήχων από την πολυσυλλεκτική παλέτα τους. Η "Άγρια Των Άστρων Μουσική" καθηλώνει ολοκληρωτικά με την απομακρυσμένη από τα γήινα μελωδία της και η ορχήστρα αρχίζει να ξεδιπλώνει τις απεριόριστες δυνατότητες της, εισάγοντας στις κατάλληλες δόσεις τα "αστρικά" μουσικά περάσματα των πλήκτρων, του τσέλου, του βιολιού αλλά και των πνευστών. Ο κόσμος δείχνει να "απαλλάσσεται" από αυτό το παράξενο, καθηλωτικό σκίρτημα ακούγοντας την απόκοσμη εισαγωγική φωνή του "Σιγά Μην Κλάψω". Οι μουσικές του κόσμου βρίσκονται εκεί για να περάσουν με τον καλλίτερο τρόπο το αισιόδοξο μήνυμα του Αγγελάκα στην, κατά γενική ομολογία, χαρακτηριστικότερη σύνθεση και στιγμή της βραδιάς.

Τη σειρά του στην ανεξάντλητη ποιητική θεματολογία του Γιάννη Αγγελάκα πήρε το πιο υψηλό των συναισθημάτων, με το "Η Aγάπη Tραβάει Μπροστά" και το "Πάει" να χαμηλώνουν τις εντάσεις και να εναλλάσσουν τις διαθέσεις, ηχώντας ηδονικά, άλλοτε αλλόκοτα και κλειστοφοβικά, με τους στίχους να ωθούν με πείσμα πότε προς την αυτοκαταστροφική ερωτική εμμονή και πότε προς την απαραίτητη διαδικασία της κάθαρσης. Οι "Παροιμίες Από Τον Κρόνο" έρχονται να αποφορτίσουν την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του Gagarin με τον Αγγελάκα να στρέφει τη ματιά του στην αυθεντικότερη μορφή ελληνικού μουσικού δρόμου, το ρεμπέτικο, με μία αξιοθαύμαστη προσέγγιση.

"Είχε κρύο απ' του Δία τη μεριά
κι η Σελήνη ερημιά καθόλου κόσμο
άντε ανάψτε μας μια όμορφη φωτιά
κουραστήκαμε απ' το δρόμο..."

Η πραγματικά υπερβατική, στα όρια της avant-garde πρωτοπορίας, διασκευή που επιχείρησαν οι Επισκέπτες στο "Ακούω Την Αγάπη" γύρισε τους παραβρισκόμενους στις μέρες της μεσουράνησης των Τρυπών, φέρνοντας έντονα στο νου την πυρακτωμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις ζωντανές εμφανίσεις του κορυφαίου ελληνικού rock σχήματος. Στη συνέχεια το "Αιρετικό" έρχεται να διατυπώσει την οπτική του Αγγελάκα πάνω στο ζήτημα του θρησκευτικού φανατισμού ενώ μια ακόμα, αξιοθαύμαστης ευκολίας, μετάλλαξη του από rock persona σε ρεμπέτη δεν περνά διόλου απαρατήρητη στο "Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός".

Η εκπληκτική εκτέλεση του "Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά" καθήλωσε, για μια ακόμη φορά, με τον οίστρο της τον κόσμο, με την ορχήστρα να σπέρνει τους μανιασμένους αέρινους ήχους της, καταδιώκοντας την ποιητική μανία του Αγγελάκα. Το "Από 'Δω Και Πάνω" αναδεικνύοντας τον ήχο των πνευστών αποχαιρέτησε το μαγεμένο Gagarin, αλλά οι Επισκέπτες δεν είχαν τελειώσει ακόμα...

Η επανεμφάνιση τους στη σκηνή προκάλεσε στον κόσμο την απόλυτη ευφορία, καθώς αντλώντας το ρυθμό απ' τα πόδια και τα χέρια τους, "Ο Xαμένος Tα Παίρνει Όλα" -από την ομώνυμη ταινία του Ν. Νικολαΐδη- ξεδιπλώνει την σκωπτική, κυνική -και εν τέλει νικηφόρα- του διάθεση. Το σουρεαλιστικής αισθητικής "Ω! Δεσποινίς Μου Ουτοπία" ακολούθησε με τον Αγγελάκα να αναλαμβάνει το κιθαριστικό της μέρος και το "Θ' Ανατέλλω", όπως αναμενόταν άλλωστε, ένωσε τα χείλη όλων στην επιθετική διάθεση της στιχουργικής του ευρηματικότητας. Το ζεστό χαμόγελο παλιάτσου άλλων εποχών του Αγγελάκα σηματοδότησε την επανεκτέλεση του "Σιγά Μην Κλάψω", που κατόπιν επιτακτικής απαίτησης του κοινού έκλεισε αυτή την πολύχρωμη γιορτή, με το κόσμο να δείχνει με κάθε τρόπο τα συναισθήματα του στους συντελεστές αυτής της απίστευτης βραδιάς.

"Τέτοια νύχτα μαγεμένη και γλυκειά
μας θυμίζει ένα φθινόπωρο στον Κρόνο
άντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά
όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο..."