Brad Mehldau Trio @ Παλλάς, 06/03/12

Το γεγονός ότι η σταδιοδρομία του Brad Mehldau ως ηγέτη του δικού του σχήματος έχει ουσιαστικά ζωή 15 ετών πρέπει να τον κάνει ένα από τα νεότερα μεγάλα ονόματα της jazz που έχουν φιλοξενηθεί στο Παλλάς, πόσο μάλλον όταν η πρώτη φορά που μας επισκέφθηκε ήταν το 2009. Κι αν δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η ματιά του στην jazz είναι ιδιαιτέρως καινοτόμα, σίγουρα δεν μπορεί να του αρνηθεί κανείς τη φρεσκάδα που κουβαλάει, ειδικά στον τρόπο που φαίνεται να συνδυάζει την jazz με τη μουσική δωματίου ή τη rock.

Η διαπίστωση ότι αποτελεί ένα καταξιωμένο αλλά όχι ιστορικό όνομα στο είδος του μπορεί να δικαιολογεί την μη πληρότητα του χώρου, από την άλλη όμως αν συλλογιστεί κανείς το κόστος μίας jazz συναυλίας σε συνάρτηση με την εποχή, το άδειο θεωρίο είναι ασήμαντο, τελικά, μπροστά στη γεμάτη πλατεία του Παλλάς.

Η φήμη που τον συνόδευε ως εξαιρετικό τεχνίτη και αυθεντία στον αυτοσχεδιασμό, πιθανόν να προετοίμαζε το κλίμα για κάτι διαφορετικό από αυτό που συναντήσαμε όταν πρωτοακούμπησαν τα δάχτυλά του στα πλήκτρα του πιάνου του. Απαλές και χρωματιστές νότες ξεπηδούσαν από το όργανό του και η soulful/blues χροιά της jazz  του ήταν ιδανική να ξυπνήσει τα πιο ζεστά συναισθήματα του ακροατηρίου. Σταδιακά όμως, όσο κοινό και μουσικός «γνωρίζονταν» καλύτερα, οι συνθέσεις άρχιζαν να ξεφεύγουν όλο και περισσότερο, τα μοτίβα να επαναλαμβάνονται όλο και πιο αραία και το πνεύμα του Oscar Peterson να δίνει τη θέση του σε αυτό του Keith Jarrett.

Μαζί του στη διαδρομή αυτή και οι δύο μουσικοί που τον συνόδευαν, με τον Larry Grenadier στο μπάσο (τον θαυμάσαμε πρόσφατα και με τον Pat Metheny) να κλέβει την παράσταση από τον drummer Jeff Ballard. Η επαφή των τριών, ως είθεισται σε αυτό το επίπεδο δεξιοτεχνίας, γινόταν με μία ματιά και, αν και σπάνια οι ρυθμοί και οι χρονισμοί άλλαζαν δραματικά, οι παύσεις, τα solo και κυρίως η συνάντηση των τριών μουσικών στη μελωδία που ήθελαν να επιστρέψουν μετά από την περιπλάνηση τους δε θα μπορούσαν να είναι ιδανικότερα.

Ανάλογα με την προέλευση του κάθε ακροατή υπήρχαν σημεία που ταίριαζαν περισσότερο ή λιγότερο στα γούστα του. Έτσι προσωπικά απόλαυσα και με το παραπάνω τις rock φράσεις που ξεπετάγονταν ή πολλές φορές βάσιζαν το παίξιμο του Mehldau ενώ άλλοι χειροκροτούσαν εντονότερα τις στιγμές που η κλασική εκπαίδευση έκανε την εμφάνισή της στον πιανίστα  - συνήθως, δε, ήταν οι στιγμές που και το κοντραμπάσο αφηνόταν στα χάδια του δοξαριού αντί των δαχτύλων του μπασίστα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποια γνώριμα rock riff (μας φάνηκε πως) έκαναν την εμφάνισή τους στον γνωστό εξάλλου για τις διασκευές του Brad Mehldau.

Σεμνός, αν και απόμακρος, δε μίλησε στο κοινό παρά δυο τρεις φορές για να μας ευχαριστήσει και να παρουσιάσει τους μουσικούς του. Μόνη παραξενιά που πρέπει να του χρεωθεί είναι ότι απαγόρευσε και τις επαγγελματικές φωτογραφήσεις. Σίγουρα όμως η μουσική του αποδείχθηκε απόλυτα προσιτή και θα μπορούσε αυτή η συναυλία να είναι η εισαγωγή στη jazz που πάντοτε θέλετε να κάνετε σε εκείνον τον φίλο σας που ψάχνεται να μάθει και να ασχοληθεί μαζί της.