The Night Flight Orchestra

Sometimes The World Ain't Enough

Nuclear Blast (2018)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 13/06/2018
Η πιο ένοχη απόλαυση της χρονιάς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι σχεδόν απίστευτο ότι αυτός ο δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει ήδη στα περήφανα '80s. Όπως είναι και σχεδόν απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο αποδίδουν το συναίσθημα και τις cheesy μελωδίες της περιόδου που το «video σκότωσε το αστέρι του ραδιοφώνου».

Το άλμπουμ όμως δεν αποτίει απλά φόρο τιμής στην χρυσή δεκαετία με τις βάτες και τα σηκωμένα μανίκια στα σακάκια. Είναι γνήσια κάτι εφάμιλλο με τα διαμάντια του τότε. Σίγουρα είναι κάτι που δεν θα περίμενε να ακούσει κανείς από μέλη των Soilwork και τον Sharlee D’Angelo με την θητεία του στους Mercyful Fate, Arch Enemy και Witchery.

Το κιτς των '80s αποτελεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για το σημερινό pop culture και η νοσταλγία των παλιών «καλών» εποχών έχει επαναφέρει πολλά από την αισθητική εκείνης της εποχής στο παρόν. Θα μπορούσαν οι Night Flight Orchestra να είναι ένα σχεδόν κωμικό tribute στο AOR και μάλιστα από εκείνα που ξεπερνούν σε ποιότητα αυτούς που και καλά θαυμάζουν (ή κοροϊδεύουν). Ας μην ξεχνάμε φυσικά και την περίσσια σουηδική μουσική επάρκεια αυτού του παραλίγο supergroup, η οποία φέρνει με άνεση μια κινηματογραφική διάθεση σε κάθε τραγούδι.

Αλλά αυτός ο δίσκος δεν είναι το μουσικό "Kung Fury" του 2018. Αντιθέτως είναι το "Stranger Things" του metal. Δεν όμως χρειάζονται άλλες συστάσεις. Για πιο πολλές λεπτομέρειες σας παραπέμπω και στην σχεδόν ηδονική κριτική του προηγούμενου δίσκου τους.

Όλοι όσοι αγνοούν επιδεικτικά, όπως και εγώ,  την επιδερμικότητα του AOR,  μέσα από τα τραγούδια του "Sometimes The World Ain't Enough" θα ξυπνήσει μέσα τους ο σκληρός του Μαϊάμι ή μπορεί και ο Ιάσωνας του «Ρετιρέ» και θα τους εξαναγκάσει να θυμηθούν και να παραδεχθούν ότι η περμανάντ και το μακιγιάζ ήταν κάποτε και αυτά metal.

Από το σχεδόν στερεοτυπικό AOR του "This Time" και "Turn To Miami", ο δίσκος μας προσφέρει το επικό "Paralysed" με τη χορευτική funk '70s disco του και το πιο πελώριο ρεφρέν της χρονιάς. Ενώ από το φλερτ του μεγαλόπνοου "The Last Of The Independent Romantics" με το prog rock, μας θυμίζει -αλά SNL- τι είναι η αγάπη στο "Lovers In The Rain" και από το ονειρικό και μυστηριώδες theme tune μιας ανύπαρκτης αστυνομικής σειράς του "Pretty Things Closing In" μας εξωθεί  να σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί το ρεφρέν στο "Can’t Be That Bad".

Οι Toto και οι Journey θα έδιναν από ένα νεφρό και μία keytar ο καθένας για να μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω και να είχαν σκεφτεί αυτοί τις μελωδίες, τις ενορχηστρώσεις και τα ρεφρέν του δίσκου αυτού.

Αλλά οι συνθέσεις αυτού του δίσκου είναι υπερβατικές για τα στενά όρια των ειδών και των υποκατηγοριών του rock και του metal. Άλλωστε η ιδιοσυγκρασία του δίσκου καθιστά αυτήν τη συζήτηση περιττή. Το "Sometimes The World Ain't Enough" είναι ένα ετεροχρονισμένο κλασικό άλμπουμ. Ίσως να είναι το απόλυτο AOR άκουσμα για αυτούς που δεν ακούν AOR.

Οι Night Flight Orchestra είναι απλά η πιο ένοχη απόλαυση της χρονιάς.

  • SHARE
  • TWEET