Συνέντευξη: Full House Brew Crew

Από τους Εριφύλη Παναγούλια, Εριφύλη Παναγούλια, 05/10/2010 @ 14:42
Με αφορμή την εμφάνιση τους ως support των Spiritual Beggars και την κυκλοφορία του πρώτου τους album, το Rocking.gr μίλησε με τον ιθύνοντα νου του συγκροτήματος, Van Ace, με μικρές παρεμβολές του δευτέρου κιθαρίστα τους, Spirus. Και ποιοι είναι αυτοί; Οι Full House Brew Crew. Πόκερ, μπύρα, southern και παραδόξως... Έλληνες. Απολαύστε τους...



Καταρχάς πείτε μας πως δημιουργήθηκε η μπάντα.
Van: H μπάντα δημιουργήθηκε πριν ενάμιση χρόνο περίπου. Είχα φύγει από το προηγούμενο συγκρότημα. Είχα ήδη κάποια κομμάτια δικά μου έτοιμα, αλλά ήταν και η στιγμή που άρχισα να δουλεύω και πάνω σε νέο υλικό εντελώς μόνος μου. Έπρεπε όμως να βρω κι άλλα άτομα που θα με βοηθούσαν σε αυτό. Εντωμεταξύ είχα φτιάξει κι ένα demo που περιείχε τρία ηχογραφημένα κομμάτια. Είχα κάνει και ένα live με κάτι φίλους, αλλά ήταν η στιγμή για να βρω ανθρώπους που θα μπορούσα να συνεργαστώ μαζί τους σε μόνιμη βάση. Αρχικά στη μπάντα μπήκε ο Σάκης στη θέση του drummer και μετά έβαλα αγγελία για ρυθμικό κιθαρίστα κι έτσι επιστρατεύθηκε ο Spirus. Αυτός ήξερε τον Νίκο, που είναι και μπασίστας των Wastefall, και κάπως έτσι έδεσε το πράγμα. Ξεκινήσαμε τις πρόβες και κάναμε σχετικά γρήγορα ένα μικρό live, στο οποίο θα έδειχνε κι αν θα δέναμε. Τελικά όλα πήγαν καλά.

Εντωμεταξύ είχες ολοκληρώσει τα νέα κομμάτια;
Van: Ναι, είχα έτοιμα τα κομμάτια για να μπουν για ηχογράφηση. Ξεκίνησα εγώ με τις κιθάρες, μπήκαν μετά και γράψανε ο Νίκος με τον Σάκη...
Spirus: Εγώ τους έδωσα την ευλογία μου...
Van: ...Και ο Spirus είναι στις φωτογραφίες (γέλια).

Πως θα περιγράφατε τον ήχο σας;
Van: Texas heavy rock... δε θα έλεγα metal. Το rock μας αντιπροσωπεύει καλύτερα πιστεύω.

Κι ανάλογες είναι και οι επιρροές σας;
Van: Όλες είναι southern φάση. Από τις λιγότερο heavy, όπως ο Stevie Ray Vaughan, μέχρι σκληρότερες, π.χ. Pantera. Κι ας μην ξεχνάμε τις βασικότερες, που είναι οι Black Label Society και φυσικά οι Metallica.

Ακούγοντας το album σας παρατηρήσαμε ότι είναι μια ανάμιξη από Black Label Society με φωνητικά... Metallica. Απλά θα θέλαμε να μας κάνεις ένα «YEAH!» στο μαγνητοφωνάκι για να δούμε αν είσαι πραγματικά εσύ ή εφέ της ηχογράφησης (γέλια).
Van: ΥΕΑΑΑΑΑΑΗ (γέλια απ' όλους)! Κοίταξε, δε ντρέπομαι καθόλου. Δε ντρέπομαι για το ότι αυτές είναι οι επιρροές μου. Σε αυτό με τον Hetfield θα έλεγαν ότι είναι και κακό, γιατί είναι μια πολύ χαρακτηριστική φωνή. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τον έχω ακούσει και μελετήσει χρόνια. Και ο Hetfield ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω κιθάρα και να τραγουδάω. Να πω ότι δε μοιάζει η φωνή μου... Μαλ*κιες. Αντίστοιχα, ο Zakk Wylde ήταν ο λόγος να ανεβάσω το επίπεδο που έπαιζα κιθάρα. Επίσης ο Dimebag Darrell (σ.σ.: κιθαρίστας των Pantera) με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Αυτούς τους τρεις, ναι... τους προσκυνώ ταπεινά. Απλά θέλω να πιστεύω ότι η μουσική μας είναι επηρεασμένη από αυτούς κι όχι απλά αντιγραφή.

Αληθεύει το γεγονός ότι έχουν ακούσει κομμάτια σας στο εξωτερικό και έλαβαν αρκετά θετικά σχόλια;
Van: H αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε να προωθήσουμε τη μουσική μας μέσα από το MySpace και το Facebook, πρώτα στο εξωτερικό και μετά εδώ, γιατί το αντίθετο δεν είχε μεγάλη απήχηση. Κι όντως ακούνε άνθρωποι από έξω τα κομμάτια μας και μου αρέσει που είναι ειλικρινείς. Λένε απλά αν τους αρέσει ή όχι. Γενικώς στην Ελλάδα έχουμε μια τάση να κρίνουμε τα πάντα: «Αυτό θα το ήθελα λίγο έτσι... θα ήθελα λίγο παραπάνω από το ένα ή λίγο παραπάνω από το άλλο...». Όσοι λοιπόν γουστάρανε μου έστελναν ένα μήνυμα και το λέγανε. Όσοι δεν τους αρέσαμε, απλά δεν απαντούσαν. Έτσι φτάσαμε να επικοινωνούμε με πολλούς ανθρώπους, τόσο από την Ευρώπη, όσο κι από τον Καναδά, την Αυστραλία και φυσικά... τις Ηνωμένες Πολιτείες και ειδικά το Texas. Μάλιστα έχω επικοινωνία και με τον John DeServio, τον μπασίστα των Black Label Society, και άκουσε κι αυτός το cd μας και είχαμε πολύ καλό feedback.



Βλέπετε ότι υπάρχει πρόβλημα στην προώθηση του συγκεκριμένου είδους στην Ελλάδα;
Van: Ναι, σίγουρα υπάρχει και το βασικό πρόβλημα ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Και δεν εννοώ εσωτερικά από τη μπάντα, αλλά γενικώς από τους μουσικούς. Δεν προσπαθούμε να βοηθήσουμε άλλους μουσικούς. Αν κάποιος για παράδειγμα βγάλει ένα δίσκο και κάνει μια σχετική επιτυχία, ξαφνικά αποκτά άλλες απαιτήσεις και δυσκολεύει τη ζωή των υπολοίπων. Και δυστυχώς κάτι θέλουν όλοι να κερδίσουν από αυτό. Εγώ δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας, ούτε οι υπόλοιποι στο συγκρότημα. Θέλω να βοηθήσω και να βοηθηθώ.

Και το πιο βασικό... ότι είναι πιο ανοιχτοί στο να ακούσουν νέα πράγματα...
Van: Ναι, σίγουρα! Μίλαγα με την υπεύθυνη promotion μιας δισκογραφικής από τον Καναδά, η οποία μου είπε ότι επιλέγουν underground συγκροτήματα που να τους αρέσει  απλά ο ήχος τους. Μας άκουσε, της αρέσαμε και μου είπε χωρίς πολλά-πολλά να της στείλω και τα υπόλοιπα κομμάτια, φωτογραφίες κι ό,τι άλλο υλικό υπάρχει. Και η φιλοσοφία είναι ότι αν αρέσει σε αυτούς, θα αρέσει και στον κόσμο που θα το προωθήσουν. Εδώ δυστυχώς κολλάμε στην ταμπέλα που θα βάλει ο καθένας, ανάλογα το είδος. Και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Ας βγει στον αέρα, ας το προωθήσει η κάθε εταιρία όπως ξέρει κι από 'κει και πέρα αν κάνει επιτυχία καλώς.

Από θεματολογίες στιχουργικά; Που κινείστε γενικότερα;
Van: Δεν έχω οριοθετήσει στιχουργικά θεματολογίες. Θα έλεγα ότι τα κύρια θέματα είναι το μίσος και ο σεβασμός. Μίσος για ανθρώπους που δημιουργούν πρόβλημα, τόσο σε εμένα, όσο και στην κοινωνία. Και μετά έχουμε το ακριβώς αντίθετο, το οποίο είναι ο σεβασμός. Αυτό ξεκάνει από τη φύση και το περιβάλλον μέχρι τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά. Και σίγουρα οι στίχοι είναι γραμμένοι κι από προσωπικές εμπειρίες, βγαλμένες από όλη μας την πορεία μέχρι να καταφέρουμε να βγάλουμε αυτό το δίσκο, για ανθρώπους που προσπαθούν να με αποθαρρύνουν, να μου αλλάξουν τα μυαλά, ακόμα και τον τρόπο που λειτουργώ. Ευτυχώς δεν τους άκουσα και θέλω να πιστεύω ότι μου βγήκε σε καλό.

Επειδή ζούμε στην εποχή που οι παραδοσιακές μέθοδοι προώθησης έχουν εκλείψει και το internet έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, προσπαθείτε να προωθήσετε έτσι την δουλειά σας;
Van: Έχω λίγο το κακό ότι θέλω να τα χαρίζω όλα. Αυτό έγινε και με το demo στο MySpace. Από τη στιγμή όμως που θέλουμε να το δούμε σοβαρά και θέλουμε κι άλλα αντίτυπα για το δίσκο μας και θέλουμε να τα στείλουμε και στο εξωτερικό, όπως σου είπα και πριν, η ύπαρξη μιας εταιρίας που θα κάνει αυτήν ακριβώς τη δουλειά είναι υποχρεωτική. Και από τη στιγμή που η μουσική μας παραμένει στο rock, είναι αυτό που λέει και ο Lemmy: «δε θα πεθάνει ποτέ». Είναι κάτι αγνό, που φτιάχνεται με συναίσθημα. Κι όλα αυτά δεν θα πεθάνουν ποτέ. Οπότε είμαι κάπου στο ενδιάμεσο. Δηλαδή να δώσω τη μουσική μου, χωρίς να περιμένω κάτι παραπάνω. Από την άλλη, και οι εταιρίες έχουν απαιτήσεις. Για παράδειγμα, ο νέος μας δίσκος θα βγει στον αέρα, αν και εφόσον έχει πουλήσει ο προηγούμενος. Τελικά στην περίπτωση μας, ο δίσκος φεύγει απευθείας στον κόσμο που το θέλει. Και εν μέρει το θυσιάζουμε, ίσα-ισα να βγαίνουν τα έξοδα μας. Και τρέχουμε προς το παρόν μόνοι μας για την προώθηση του.

Έχει τύχει κι έχουμε μιλήσει και με άλλες μπάντες και εδώ και στο εξωτερικό και μας λένε το ίδιο πράγμα. Μόνο που αυτοί μπαίνουν και σε άλλες διαδικασίες, με δάνεια κτλ., για να προωθήσουν τη δουλειά τους...
Van: Προσπαθούμε, τόσο εγώ, όσο και τα υπόλοιπα παιδιά, να είμαστε στα πλαίσια της λογικής. Από τη στιγμή που είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που κάνουμε, όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Κι αν αρέσει στη δισκογραφική, καλώς. Αν βγάζουμε στον κόσμο αυτό που μας αρέσει και αισθανόμαστε, τότε δε με νοιάζουν τα υπόλοιπα.

Δηλαδή πρακτικά δισκογραφική δεν έχετε βρει ακόμα...
Van: Περιμένουν κάποιες συγκεκριμένες να ακούσουν το υλικό μας. Εντός των ημερών και με αφορμή το live θα γίνουν κάποιες παραπάνω κινήσεις. Αλλά, ξέρεις πλέον δεν εξαρτάται από εμάς. Αν μας ακούσουν και τους αρέσουμε, καλώς.

Πως προέκυψε να παίξετε ως support στους Spiritual Beggars;
Van: Είχαμε βρεθεί και είχαμε μιλήσει με ένα από τα δύο βασικά άτομα που διοργανώνουν το live των Spiritual Beggars, μας είχε ακούσει και προφανώς είδε ότι κάνουμε κάτι αρκετά καλό. Κι όταν προέκυψε το συγκεκριμένο live επέλεξε απευθείας εμάς ως support. Ο συγκεκριμένος φημίζεται ότι ψάχνει νέες μπάντες και πιο underground. Πιστεύω ότι ταιριάζουμε και ηχητικά με τους Beggars, που, αν και είναι Σουηδοί, έχουν αρκετά στοιχεία southern. Παράξενο αυτό... λένε ότι οι Full House είναι southern κι έρχονται οι Βόρειοι, οι Σουηδοί, και είναι ακόμα πιο southern.

Υπάρχει πιθανότητα να σας ξαναδούμε σύντομα με μπάντες αναλόγου βεληνεκούς;
Van: Δε θέλω να πω προς το παρόν ονόματα, αλλά ναι, έχουμε ζητήσει να παίξουμε με κάποιες μπάντες και περιμένουμε να μας απαντήσουν.

Full-House-Brew-Crew. Τελικά το όνομα της μπάντας πώς προέκυψε; Μήπως τελικά είστε χαρτόμουτρα και μέσα στη μπύρα (γέλια απ' όλους);
Van: Συγκεκριμένα, είμαι μέσα στη μπύρα... Αλλά θα σου εξηγήσω το πρώτο μέρος. Την εποχή που έφτιαχνα τη μπάντα και ψάχναμε για όνομα, έτυχε και παίζαμε μια μέρα πόκερ με κάτι φίλους, κέρδιζα συνέχεια με full house. To οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν είναι και το πιο δυνατό φύλλο. Αλλά ποτέ δεν ήμουν της φιλοσοφίας ότι πρέπει να υποστηρίζω τον πρώτο και πιο δυνατό. Εγώ προσωπικά στηρίζω τον δεύτερο και τον τρίτο. Γιατί αυτός δεν είναι ο τέλειος κι έχει τα ψεγάδια του, λόγω μαγκιάς. Και μου άρεσε πολύ η ιδέα του «Full House» ως όνομα. Παράλληλα, όμως, δουλεύω και στην Αθηναϊκή Ζυθοποιία, που, όπως είπες πριν, είμαι ΜΕΣΑ στη μπύρα, οπότε από εκεί προέκυψε το «Brew» (βύνη). Κι επειδή θέλω οι fans να είναι κοντά στον μουσικό, ήθελα να είμαστε όλοι crew. Οπότε τι crew θα είμαστε εμείς που είμαστε μες στη μπύρα; Θα είμαστε «Brew Crew».
Spirus: Μα κι εγώ όταν είδα την αγγελία και άκουσα το "No Retreat" στο MySpace, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω να ανοίξω και να πιω μια μπύρα.
Van: Κι απ' ότι θυμάμαι ήταν την ημέρα που έπαιζαν οι AC/DC και με πήρες τηλέφωνο και μου είπες «Φίλε τα σπας! Άκουσα τα κομμάτια σου κι άνοιξα μια μπύρα!».
Spirus: Κι εσύ τι μου είπες;
Van: «Προσλαμβάνεσαι!» (γέλια απ’ όλους).

Πριν λίγες μέρες έγινε το release party του δίσκου σας. Πώς πήγε και ποιες πιστεύετε ότι ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου;
Van: Να σου πω την αλήθεια, ανησυχούσα λίγο για το πόσο καλά θα πάει. Αλλά μαζεύτηκε αρκετός κόσμος, τόσο από γνωστούς δικούς μας, όσο και από ανθρώπους που είχαν ακούσει κομμάτια μας στο internet και είπαν ότι ήθελαν να το ακούσουν και ολοκληρωμένο το album. Συγκεκριμένα ήρθε ένας τύπος και μου είπε ότι όντως είχε ακούσει κι αυτός τα κομμάτια μας από το MySpace και ήρθε να δει πως θα ακούγονται και σε μαγαζί. Φορούσε και μια μπλούζα Black Label Society... Γενικώς ήταν φανταστικά, είχε αρκετό κόσμο, σε σημείο που πήγα να κλάψω.
Spirus: Και σχεδόν αμέσως όταν ακούστηκαν τα κομμάτια, άρχισαν όλοι να ψάχνουν τα cd και τα μπλουζάκια που είχαμε τυπώσει. Τα είχαμε πάει όλα τα πράγματα και μας είχε βάλει σε σκέψη το τι τελικά θα έφευγε από αυτά.
Van: Αφού και τα παιδιά που είχαν το μαγαζί δεν ήξεραν καν τι έπαιζε με εμάς και αγόρασαν κι αυτοί το cd μας. Μάλιστα ο ένας έχει και δισκάδικο κάπου στην Αθήνα και πήρε αρκετά για να τα πουλήσει εκεί.



Και για το τέλος θα θέλαμε να μας πείτε πέντε αγαπημένα σας άλμπουμ.

Metallica - "Black Album"
Pantera - "Far Beyond Driven"
Black Label Society - "The Blessed Hellride"
Godsmack - "Faceless"
Stevie Ray Vaughan - "Couldn't Stand The Weather"

Εριφύλη Παναγούλια, Μελίνα Αδαμαντίδη
  • SHARE
  • TWEET