Tim Hecker

Konoyo

Kranky (2018)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 20/11/2018
Ο άρχοντας του ηλεκτρονικού πειραματισμού επέστρεψε με γιαπωνέζικες επιρροές
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Διατηρώ μια παράδοση να παρουσιάζω τους δίσκους τους Tim Hecker παρότι το κοινό της σελίδας δεν είναι ιδιαίτερα κοντά σε αυτόν. Βέβαια υπάρχει κόσμος που τον ακολουθεί καθώς οι μουσικές τους είναι ακραίες και συνάμα ατμοσφαιρικές. Τα παλιότερα "Virgins" και "Love Streams" μου είχαν κάνει εξίσου καλή εντύπωση αλλά τα προσωπικά μου αγαπημένα από την δισκογραφία του Καναδού είναι τα "Harmony Ιn Ultraviolet" και "Ravedeath, 1972". Όπως έχω ξαναπεί είναι ο άρχοντας στα ηλεκτρονικά και πειραματικά είδη.

Στον φετινό δίσκο παίζει για άλλη μια φορά υπέροχα με τον πειραματικό και προοδευτικό μινιμαλισμό, φτιάχνοντας ηχοτοπία αρκετά δυναμικά, με έντονο θόρυβο και εμπνευσμένες ατμόσφαιρες. Έχει κάτι πνευματικό ο ήχος του πλέον με τάσεις (μοντέρνας) κλασικής μουσικής. Ήχοι που νομίζεις και πιθανά δημιουργούνται από τη δυσλειτουργία μιας ιδέας ψηφιακής τεχνολογίας. Ουσία και μουσική γεμάτη εκούσια σφάλματα, θορύβους και ψηφιακή παραμόρφωση. Τεχνική σύνθεσης που θα την έλεγες και παράτυπη βλάβη με προφανή ιαπωνική επιρροή. Τα συνηθισμένα (του) μουσικά ήδη που θα αναφέρω, δηλαδή ambient και drone τα έχουμε χαρεί πολλές φορές από δαύτον. Τις φετινές όμως ηλεκτροακουστικές πειραματικές νότες και τα γιαπωνέζικα παιχνιδιάρικα κομψοτεχνήματα δεν τα έχουμε ακούσει ποτέ. Gagaku λέγεται η μουσική από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου που τον επηρέασε, μην με ρωτήσετε περισσότερα, ότι ξέρετε ξέρω κι εγώ, τα διάβασα σε δελτία τύπου και παρουσιάσεις. Θα ακούσετε και θα καταλαβετε όμως αυτούς τους ήχους και τα διάφορα παραδοσιακά όργανα που έχει χρησιμοποιήσει. Δεν είναι κρυμμένα. Είναι εύκολο παρά τον έντονο πειραματισμό. Ο δίσκος είναι μοντέρνος και περνάει σε μια άλλη εποχή. Είναι μουσική του μέλλοντος χωρίς πολλές φανφάρες, με ουσία, έντονες στιγμές και συμβολή του παρελθόντος. Ο θόρυβος που εκφράζεται με τόσους διαφορετικούς τρόπους παρουσιάζεται με μια γοητευτική τεχνική που δείχνει ότι αυτός ο καλλιτέχνης είναι πρωτοπόρος και κυρίαρχος. 

Δεν υπάρχει λόγος να μην εκφράσω τον σεβασμό μου και να μην πεισθώ πλέον ότι είναι ένας, αν όχι ο, καλύτερος της εποχής του. Η χρήση μουσικών οργάνων και ο συνδυασμός με τον αέναο πειραματισμό δείχνει το πόσο περιπετειώδες είναι αυτό το άλμπουμ. Μπορεί να δημιουργεί μικρές παράνοιες, άγχος και να σε πιέζει κάπως όταν ανεβάζει τον θόρυβο σε απειλητικά επίπεδα, αλλά εκεί είναι και το μεγάλο στοίχημα. Είναι με τον δικό του τρόπο συντριπτικά βαρύ κι αυτό είναι το τεράστιο πλεονέκτημα του. Τολμήστε το.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET