Desert Sessions

Είναι αλήθεια ότι μας είχαν λείψει τα Desert Sessions. Τα γνωστά τζαμαρίσματα, που λάμβαναν χώρα στο στούντιο Rancho De La Luna με οικοδεσπότη των Josh Homme και καλεσμένους εκλεκτούς καλλιτέχνες, είχαν πάψει εδώ και πάνω από 15 χρόνια. Σε μια απρόσμενη και καθόλα ευπρόσδεκτη κίνηση η 11η και 12η σειρά του μουσικού project είναι εδώ και μερικές μέρες γεγονός. Αυτή τη φορά προσκεκλημένοι του Homme είναι ονόματα μεγαθήρια, σύγχρονοι ροκ - και μη - αστέρες, τηλεοπτικές περσόνες αλλά και νέο αίμα.

Στο παρελθόν παρόμοιες μαζώξεις έχουν οδηγήσει σε ποιοτικότατο υλικό, το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις έχει αφομοιωθεί από την βασική μπάντα του Homme τους Queens Of The Stone Age, βλέπε "No One Knows", "Avon", "Make It Wit Chu". Σίγουρα στα "Arriverderci Despair" και "Tightwads & Nitwits & Critics & Heels" υπάρχει αρκετό από αυτό. 

Το "Move Together", με τον Billy Gibbons στα φωνητικά να βγαίνει από τα νερά του τραγουδώντας σε πιο ψηλές συχνότητες, είναι ένα «περίεργο» τραγούδι για άνοιγμα δίσκου, που - αν και δύσκολα - θα κόλλαγε σε κάποια από τις πρόσφατες κυκλοφορίες του Josh Homme. Κάτι που εύκολα θα έκανε, ωστόσο, το "Noses In Roses, Forever" με τη "Feet Don’t Fail Me Now" αισθητική του να σε ξεσηκώνει και να το κάνει ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Vol.11 & 12. Στο "Far East For The Trees" υπάρχει ξεκάθαρα η desert αίσθηση διάχυτη σε ένα τζαμάρισμα πάνω σε ιδέες Them Crooked Vultures και Queens Of The Stone Age. Ορχηστρικό, αλλά παρ' όλα αυτά, όμορφο.

Η πρώτη επαφή με την ανερχόμενη Libby Grace γίνεται στο "If You Run" που κλείνει το “Arrivederci Despair”, και κρίνοντας από το αποτέλεσμα σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Σε ένα απλό, ακουστικό κομμάτι, γεμάτο συναίσθημα, η ερμηνεία της ξεχωρίζει. Η πιο rock στιγμή του δίσκου ακούει στο όνομα "Crucifire" με τα φωνητικά να αναλαμβάνει ο Mike Kerr των Royal Blood, προσφέροντας μας εύκολα μια feel good στιγμή, ενώ αμέσως μετά έχουμε το «περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω» "Chic Tweetz”, που κερδίζει άνετα τον τίτλο της περιττής στιγμής του δίσκου.

Χαλάλι, όμως, γιατί τα δύο επόμενα κλείνουν ιδανικά το "Vol.12". Αρχικά, το "Something You Can’t See" με τον Jake Shears στα φωνητικά να δίνει τον μελαγχολικό τόνο στη σύνθεση, και στη συνέχεια το "Easier Said Than Done", όπου η φωνή του Homme και το πιάνο πρωταγωνιστούν σε μια σύμπραξη που δεν μπορεί παρά να φέρει στο νου το “The Vampyre Of Time And Memory”.

Ο Josh Homme τα κατάφερε για ακόμα μια φορά και πήρε το καλύτερο δυνατό από τους συμμετέχοντες - εκτός ίσως από τον Les Claypool, το παίξιμο του οποίου δεν ξεχωρίζει στις συνθέσεις. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μπορούμε να πούμε ότι το Desert Sessions καταφέρνει και τιμά την ιστορικότητα του, ενώ φανερώνει ότι είναι ένας άκρως ζωντανός οργανισμός προσφέροντας μας φρέσκες συνθέσεις, αφήνοντας, παράλληλα, μελλοντικές υποσχέσεις.