Vukovi

Το δίδυμο Janine Shilstone και Hamish Reilly από τη μυστηριώδη γη των Σκώτων έφτασε πλέον στον τέταρτο δίσκο, και σε μια απόλυτα ταιριαστή με τον τόπο τους συνθήκη, οι Vukovi είναι αρκετά γνωστοί για να τους ξέρεις αλλά τόσο άγνωστοι ώστε να μην τους έχεις συναντήσει.

Η αλήθεια είναι ότι η δισκογραφική τους πορεία πάντα μας τσίμπαγε, πάντα άπλωνε υποσχέσεις και εν μέρει τις τηρούσε κιόλας. Έχουν μαζέψει αρκετά κομμάτια στον κατάλογό τους που θα σκαλώσουν τους τυχαίους party crashers και ταυτόχρονα θα ενθουσιάσουν τους ξέροντες σε live. Στην τέταρτη δουλειά τους θες πολύ να πείς ότι ήρθε πια η ώρα για την εκτίναξη. Πατάς λοιπόν play, με πολλές ελπίδες, πολλές προσδοκίες. Πριν το πρώτο λεπτό ήδη πονάει ο σβέρκος. Ένα bang ήταν αρκετό. Μπαίνει το “Gungho”, χαμός. Rave, nu metal, pop, οι Evanescence στην πρώτη γραμμή, οι Limp Bizkit δίπλα τους και οι Bring Me The Horizon οδηγούν τα πάντα. Ναι, αυτός πρέπει να είναι ο δίσκος τους που περίμενα. Στο ομώνυμο εμφανίζονται αναφορές από τη μακρινή Ανατολή που θύμισαν λίγο το “Ching Chime” του Serj Tankian, καθώς κι ένα πολύ δυνατό ρεφρέν πιασμένο άψογα από τη Janine, τα δε groovy σπασίματα θα ρίχνανε κάθε club της Βρετανίας εύκολα. Το ότι το “Fallen Beyond” κάνει το τρία στα τρία ρίχνοντας όμως τους τόνους πετυχαίνει διάνα στη ροή του δίσκου και ανεβάζει τον ενθουσιασμό στα ύψη. Σχεδόν πανηγυρίζεις. Αλλά τώρα θέλει κομματάρα που να τα σπάει όλα. Ω, να σου. Τί είναι αυτό το “Fuc Kit Up” ρε. Τόσο κολλητικό που πραγματικά αναρωτιέσαι αν έχει βασιστεί σε κάποιο πασίγνωστο super hit pop τραγούδι, που κάποτε έπαιζε ασταμάτητα στα ραδιόφωνα και κόλλησε στο υποσυνείδητο χωρίς να σε ρωτήσει.

Το στοίχημα τώρα ανοίγεται όμως. Αν από δω και πέρα ο δίσκος μείνει στα ίδια επίπεδα τότε ναι, τότε θα οπαδίσουμε όλοι μαζί ενθουσιασμένα. Το “Misty Ecstasy” σίγουρα δεν προκαλεί το ίδιο παραλήρημα με το προηγούμενο, αλλά δεν αφήνει και κανένα ουσιαστικό παράπονο, κρατώντας το καλοφτιαγμένο pop κλίμα στο επίκεντρο αλλά χωρίς να ξεχνάει τα nu grooves. Και πάμε στο “Sno”. Τούτο λοιπόν είναι μια πολύ 90’s alternative μπαλάντα, όμορφη, πιασάρικη, που όμως σιγά σιγά δείχνει μια μεταφορά του δίσκου σε λιγότερο έντονες και χορευτικές φόρμες. Θεωρώ ότι έχει λάθος θέση στο δίσκο, εδώ θα προτιμούσα ένα κομμάτι που να βγάζει παραπάνω ενέργεια, σε συνδυασμό μάλιστα με το επόμενο που συνεχίζει, ωραία μεν, αλλά επίσης με κατεβασμένους τόνους κάπου κολλάνε την κλιμάκωση. Το “Peel” φέρνει, εν μέρει, το ξεσήκωμα που χρειαζόμασταν, αλλά για να ανέβουμε πάλι στο τρένο τους για τα καλά χρειαζόμαστε κάτι ακόμα, κάτι που να μας ταρακουνήσει κι άλλο. Αυτό δυστυχώς δεν είναι το “Kitty” που είναι μάλλον η πιο αδιάφορη στιγμή του δίσκου, η πιο forgettable. Το “Bladed” από την άλλη που κλείνει την ακρόαση είναι όπως πρέπει και ένα Oh, yeah μακριά από το μακελειό.

Γαμώτο. Αυτή είναι η λέξη που έχω να πω στο τέλος του δίσκου. Ρε φίλε ήμασταν δύο “Gangho” ακόμα κι ένα “Kitty” λιγότερο μακριά από τη στιγμή του θριάμβου. Όχι ότι δε θα δώσουμε εύσημα για το δίσκο κι έτσι όπως είναι αλλά… Γαμώτο.